69 love songs

CD 1

Ο Στέφανος τα κανόνισε για όλους μας. Εφτιαξε 69 τραγουδάκια αγάπης και τα μοίρασε δίκαια στους φίλους του. 23 έδωσε στο Μπάμπη που κατά βάθος πεθαίνει για ερωτικά παραμυθάκια... 23 έδωσε στον Άρη που μην του μιλήσεις για αγάπες και λουλούδια, του πήρες την ψυχή... και άλλα τόσα έδωσε σε μένα που ψοφάω για χαδάκια και γλυκόλογα... (λίγο το θείο Σκούζ αδίκησε αλλά αυτός δεν έχει ανάγκη με τόσο Felt που έχει ακούσει στη ζωή του...).
Μόνο που σαν να παραψάρωσα με τον τίτλο και εκεί που περίμενα δάκρυα και σπαραγμούς, βγαίνει το ποπάκι (από το pop όχι την Πόπη, εννοείται) και μου καταστρέφει τη μελαγχολική μου ονείρωξη. Και τώρα εγώ πως θα πιω τα κρασάκια μου κύριε Stephen Merritt; Πως θα κατεβάσω τα μούτρα μέχρι το πάτωμα να κλάψω για τη μοναξιά μου; Πως θα κατεβάσω τον εξάψαλμο σε όλες τις γυναίκες α. Που με παράτησαν β. Που θα με παρατήσουν γ. Που θα μπορούσαν να με παρατήσουν;
Όχι τίποτα άλλο αλλά τον Cave τον εξάντλησα, οι Pale Saints αρνούνται παισματικά να παίξουν για χιλιοστή φορά στο στερεοφωνικό μου και οι Belle and Sebastian μου απαγόρευσαν την καθημερινή είσοδο στο ζαχαρένιο κόσμο τους;
Όμως κάτι γίνεται εδω πέρα... όλα ακούγονται τόσο χαρούμενα επιφανειακά, στο βάθος όμως είναι τόσο εύθραυστα και εκδηλωτικά που μάλλον πρέπει να το ξαναεξετάσω το πράγμα... Που θα ξανακούσω άραγε το στίχο 'When you betray me, betray me with a kiss' (το αγαπημένο κομμάτι του Ιούδα;) με μια αθωότητα και καλοσύνη βγαλμένη από τις Αμερικάνικες κολλεγιακές ταινίες των 60's; Πότε να ξαναφράφτηκε τραγούδι με τον τίτλο 'I don't want to get over you' τόσο επιπόλαιο και ταυτόχρονα τόσο ανυπεράσπιστο συναισθηματικά; Πότε ξανάγινε τόσο ουσιαστικό πέρασμα από την ερωτική τραγουδοποιεία των 60's, των 70's, των 80's και των 90's μαζί; Μήπως θυμάστε την τελευταία φορά που αναρωτηθήκατε κάτω από ποιές ιδιαίτερες συνθήκες γράφτηκε ένα τραγούδι όπως το 'I think I need a new heart' για να δείξει την αφοσίωση και το δώσιμο σε κάποιον; Εγώ προσωπικά δε θυμάμαι.
Και αν κάποιες από τις άπειρες μορφές της ερωτικής τραγουδοποιείας (δηλαδή το 99% της παγκόσμιας μουσικής παραγωγής) εμφανίζονται με τη μορφή σπαραξικάρδιου δράματος (βλέπε Smog, Nick Cave, Nick Drake κ.τ.λ.), σκοτεινής μυσταγωγίας (Cocteau Twins, Labradford, 16 Horsepower), αέρινης σκέψης (Pale Fountains, Smiths, Scott Walker) ή αλογόκριτης αυτοσυνειδησίας και εκφραστικής (Robert Wyatt, Love, Tom Waits), εδώ εμφανίζεται μια νέα μορφή της. Αυτής που περιέχει μεν όλα τα παραπάνω (όχι μουσικά αλλά εκφραστικά), τα διαπερνά όμως με μια αύρα ανάλαφρης ειρωνίας, γλυκόπικρης θλίψης αλλά και διαυγούς αυτοκριτικής.
Με λίγα λόγια είναι αδύνατο να ορίσεις αυτά τα συγκεκριμένα τραγούδια αγάπης, εκτός από το ίδιο το αντικείμενο με το οποίο ασχολούνται. Γιατί εκτός από την pop απλότητά τους και την ανάλαφρη αίσθησή τους μοιάζουν με ένα σύνολό εικόνων που αποκαλύπτουν την αυαισθησία, το όνειρο, την αισιοδοξία, το πάθος και την ειλικρίνεια, ταυτόχρονα όμως και τα απωθημένα, τον πόνο, τη μικρότητα, τα κόμπλεξ και τα πάθη. Πόσο μάλλον όταν τα παραπάνω εκφράζονται όχι μέσα από επιτηδευμένες φόρμες και ήδη εφαρμοσμένα κολπάκια αλλά από κοφτερούς στίχους, άκρως λιτές αλλά μελωδικότατες μουσικές γραμμές, αυτοαναιρούμενο χιούμορ και συγκινητικό αυθορμητισμό.
Μην αναρωτηθείτε ποιοί είναι οι λόγοι για να ακούσετε τους Magnetic Fields, ή αν θα ταιριάξουν με τα υπόλοιπα ακούσματά σας. Απλά δεχθείτε τους ως το πιο αντιφατικό συναισθηματικά συγκρότημα των καιρών μας.
Εκτός και αν η αγάπη αποτελεί για σας προνόμιο της θλίψης.

8 Γιάννης Ασπιώτης

CD 2

Παίξαμε δείγματα του έπους στον συνεργάτη μας με το κληρονομικό χάρισμα και ιδού το αποτέλεσμα της αυτόματης γραφής:

"Πόσα; / και πόσο κάνει; / τον αθεόφοβο! / βάλτου άριστα για το τολμηρό εγχείρημα / είναι απ' ότι γνωρίζω μουσικοκριτικός / Νεοϋορκέζος / όπως η Laurie Anderson που είχε βγάλει το πενταπλό United States με τα 77 τραγούδια / έχουν κάποια θεματική σειρά; / 'γνωριμία - έρως - κούραση - μίσος - φόνος - αυτοκτονία' / μπά / δε μυρίζομαι ακρότητες / έχουν καμιά σχέση με Beat happening; / αυτός ο ήχος μου ξυπνάει απροσδιόριστες αναμνήσεις / μπορώ να διαβάζω τους στίχους ταυτόχρονα; / το cd 2 ακούμε; / love is like jazz, όπου δεν επαναλαμβάνεις ποτέ ακριβώς το τραγούδι / love is like a bottle of gin, σε τυφλώνει, σου λύνει τη γλώσσα / είχα ακούσει για fire, flower, river, oxygen, game, cigarette, αλλά jazz και gin, πρώτη φορά / μέχρι τώρα όταν άκουγα ερωτικό τραγούδι, η σκέψη μου έτρεχε στον Cave, άντε και στον Πάριο, τώρα προσπαθεί να μπει σφήνα ο Stephin Merritt; / και ποιο είναι το κίνητρο γιαυτή τη σοροπιαστή συλλογή μαμούθ; / εβδομήντα (παρακάτι) κραυγές ενός στερημένου; / εβδομήντα (παρακάτι) σπουδές πάνω σ' ένα υπερκορεσμένο είδος τραγουδοποιείας; / εβδομήντα (παρακάτι) μουρμουρητά 'αχ πόσο αγαπώ τα ερωτικά τραγούδια;' / στ'αλήθεια, δεν είναι πολλά τα τραγούδια που μιλάνε για τον έρωτα; / πόσα χρόνια είναι κανείς ερωτευμένος στη ζωή του; / ένα, δύο, πέντε; / μήπως όσοι βιώνουν αυτή την οδυνηρή έκσταση έχουν ειδικές και αυξημένες μουσικές (και καταναλωτικές) ανάγκες; / 'ο μόνος ήλιος που γνώρισα, ήταν ένας ωραίος, εσύ' (αηδίες) / 'μη μ' ερωτεύεσαι ακόμα, μόλις γνωριστήκαμε' (αηδίες) / 'αν δεν κλάψεις, δεν είναι αγάπη, αν δεν κλάψεις, δεν το νιώθεις αρκετά βαθειά, αν δεν πεθαίνεις όλη μέρα με χίλιους τρόπους, δε χορεύεις μόνος και δεν πίνεις πολύ, αν δεν κλείνεις τα club..' (αγάπη ή καψούρα, με μπέρδεψε) / η αλήθεια είναι πως όταν άκουσα για το project, θεώρησα δεδομένο ότι θα είχε υπέροχους στίχους / ευσεβής πόθος / γιατί δε μελοποιεί κανένα ρομαντικό ποιητή; / 'how fucking romantic' / αμερικάνος / φωνάζει το πράμα / πόσο γαμημένα φτηνό! / πόσο καιρό το ετοίμαζε; / 'αν ήμουν το grand canyon θα αντηχούσα τα λόγια σου' / πολλά μικρά ευρήματα που τα έκανε τραγούδια με στίχους λίγων γραμμών που δε θέλησε ή δεν κατάφερε να τα απλώσει περισσότερο / μερικά τραγούδια πάντως δίνουν την αίσθηση «του ποδαριού» / σου είπα ότι μου θυμίζουν βασανιστικά Beat happening; / θα βγάλει και σίνγκλς; / 'το 14ο σινγκλ απ' το 69 love songs!' / και κανένα δεν παίχτηκε στο ραδιόφωνο / Cohenοφέρνει επίσης / μαμούθ και η συνέντευξη που έχει βάλει στο booklet / 500 ερωταπαντήσεις μέσα στο νερό / ήρωας ο δημοσιογράφος / λυπάμαι που θα το πω, αλλά τα μισά μου φαίνονται τραγουδάκια / μελωδίες που δεν τσουλάνε / απέχει πολύ το 69; / γράφει πως παίζει παράλληλα και στους 6ths, Future bible heroes και Gothic archies / κάτι μ' ενοχλεί σ' αυτό το σκόρπισμα / κουράστηκα / να συνεχίσουμε το απόγευμα; / μετά τις..

7 Μπάμπης Αργυρίου

CD 3

Υπάρχει η λεπτή εκείνη γραμμή που χωρίζει τα τραγούδια που μιλάνε για αγάπη, από την αγάπη ως συναίσθημα και κατάσταση βιωμένη εκεί έξω στον πραγματικό κόσμο. Ίσως η βασική αιτία για το ότι στα τραγούδια η αγάπη εμπεριέχει πάντοτε τον πόνο, ακόμη και όταν δεν έχει να κάνει με την απόρριψη να είναι αυτή. Με το να μιλήσει 69 συνεχόμενες φορές για την αγάπη λοιπόν ίσως να ήθελε και να ξορκίσει την παρουσία/απουσία της από τον κόσμο των τραγουδιών. Και η αίσθηση που έχω είναι ότι κάπου το καταφέρνει. Έχοντας φτάσει στο τρίτο cd της 'αγαπησιάρικης τριλογίας' του, αποφασίζω να μείνω εδώ, όχι γιατί υπάρχει κάποια αισθητή υπεροχή σε σχέση με τα άλλα δύο, αλλά γιατί έχω την εντύπωση ότι σε αυτό το σημείο είναι που καταφέρνει και ο ακροατής να μπει στο trip του δημιουργού. Και καμιά σημασία δεν έχει αν αυτό γίνεται απλά και μόνο επειδή έχει ήδη φάει ένα overdose ημιτελών ερωτικών ιστοριών και αποφθεγμάτων από τα 46 προηγηθέντα τραγούδια. Πλέον η αγάπη μετατρέπεται σε εφιαλτική εμμονή στο μυαλό μας, ανεξάρτητα από το αν υπάρχει στη ζωή μας. Όση αποδοχή και τρυφερότητα και αν γνωρίζεις, δε σταματάς ποτέ να ταυτίζεσαι με τον τσακισμένο ήρωα του τραγουδιού. «Τα όμορφια κορίτσια ντυμένα με τα εσώρουχα τους» είναι όντως το σημαντικότερο πράγμα στον κόσμο, «το να ζητάς συγνώμη επειδή αγαπάς» θα είναι πάντα η ύστατη πράξη εξευτελισμού στο πεδίο των ανθρώπινων σχέσεων και τα πικρά δάκρυα δε μπορούν να απουσιάζουν από ένα δίσκο που μιλάει αποκλειστικά για αγάπη.
Μέσα σε όλα αυτά χάνουν τη σημασία τους το concept, η αρχική σύλληψη της ιδέας (κάτι σε μιούζικαλ κ.λ.π.) και η τελική της κατάληξη, το πόσοι συμμετείχαν στις ηχογραφήσεις και το πώς εξελίχθηκαν αυτές. Δεν ενδιαφέρει ακόμη ότι παρελαύνουν, σε κάθε άλλο παρά ανανεωμένες μορφές, όλες οι γνωστές συνταγές για ψαγμένα καψουροτράγουδα. Από clean country μπαλλάντες σε electro-pop θεματάκια απαλών αποχρώσεων, πιο σκοτεινές ηχητικές καταστάσεις ως απλοϊκά τραγούδια που θα ήθελαν να είναι dub, αλλά δεν τους έκανε τη χάρη ο δημιουργός τους. Κάθε φορά μου μένουν και δύο-τρία διαφορετικά τραγούδια στο μυαλό μετά το πέρας της ακρόασης, και μάλλον το ίδιο θα συμβεί και με εσάς, ανάλογα με τα ακούσματά σας, τις προτιμήσεις σας, αλλά και το πόση ευαισθησία μπορείτε να αντέξετε τελικά. Δε με τρομάζει το μέγεθος του έργου (η τιμή του ίσως ναι), δεν με ανησυχεί το αν τελικά πέτυχε ή όχι (δεν αλλάζει στο παραμικρό η σχεδόν άριστη άποψη μου για τους Magnetic Fields και γενικά όλα τα σχήματα του Merritt), και τελικά ανακαλύπτω ότι περιέργως το '69 Love Songs' κουράζει σημαντικά λιγότερο απ'ότι θα περίμενε κανείς από έναν τριπλό δίσκο. Με απασχολεί ένα πράγμα μονάχα. Πραγματικά ζει σε έναν τέτοιο κόσμο αυτός ο τύπος, πλέει σε θάλασσες ερώτων, μελαγχολίας και παρολίγον κατάθλιψης; Ή πάει και κανένα γήπεδο έτσι για να ξεχνιέται... ο κύριος Stephin Merritt!!!

8 Άρης Καραμπεάζης