Distortion

Υπάρχει κάποια αξία σε όλα αυτά; Στα δέκα άλμπουμ με τους Magnetic Fields (πιάνω το 69 για τρία) και τα άλλα τόσα περίπου με Future Bible Heroes, Gothic Archies, The 6ths. Βάλε τίποτε προσωπικά... βάλε κάτι που μου διαφεύγει.

Δεν είμαι καθόλου σίγουρος για το αν το Please Stop Dancing δεν υπάρχει σε κάποιο παλιότερο δίσκο του. Αλλά ο στίχος "please stop dancing in my mind" μου έχει κολλήσει πολύ άσχημα. Και παρακάτω λέει "please stop dancing in my soul/ I keep making rock 'n' roll"... Κάποιος έκλεψε το χάρισμα από τον Morrissey μου φαίνεται...

Αν δεν υπήρχαν οι Raveonettes, o Merritt του Distortion θα ήταν ο καλύτερος κλέφτης του πάντοτε cool Phil Spector, σε αυτές τις δύσκολες μέρες για τον τελευταίο. Αλλά υπάρχουν. Και στο Distortion υπάρχει όσο distortion γουστάρεις και όχι όσο γίνεται ενοχλητικό στους πρώτους.

Είναι ήδη ύμνος το Too Drunk To Dream. Το πρωτάκουσα σε dj set του Quentin σε απογευματινή μπαροσυνάθροιση κατά την οποία όλοι πίνανε μέχρι να είναι too drunk για το οτιδήποτε και το τραγούδι αρνείται να βγει από ένα τέτοιο ιδανικό περιβάλλον.

Το αριστούργημα δεν αργεί. Είναι το Till The Better End. Το Sometimes Always των 00s (Jesus Sandoval για τους λησμονήσαντες, που θα έλεγε και ο Ελύτης). Με πιάνει ποιητική διάθεση με κάτι τέτοια, αλλά η ποίηση του Merritt είναι πάντα γεμάτη από εξυπνακίστικα pop τσιτάτα. Που εδώ και τριάντα χρόνια τα προτιμώ από την ποίηση.

Οι Magnetic Fields έχουν καταλήξει -αλλά δεν έχουν καταντήσει- ένα εσωτερικό αστείο με διαστάσεις θρήνου για όσους κάθε φορά ταυτίζονται με τα πεπραγμένα τους.

Στο Distortion, πέρα από τη συντηρητική αλλαγή ηχητικού σκηνικού, συνεχίζει να απλώνεται η μελαγχολία με ικανότητες επιδημίας. Αν νιώθετε ότι η ζωή σας είναι μια φυλακή, όποτε τυχαίνει να μην είστε πιωμένοι, οι Magnetic Fields δε θα σας σώσουν. Ίσως τηλεπαθητικά σάς νιώσουν, αλλά μέχρι εκεί.

Με αυτά και με αυτά αναπαράγεται μια χαρά ο μύθος της εύθραυστης ποπ, που κατά Nick Hornby είναι αδηφάγα επικίνδυνη για υποψήφια υπερευαίσθητα θύματα.

Οπότε εστιάστε στις γκροτέσκες φιγούρες των ακόμη πιο ευφάνταστων ιστοριών και μην ταυτίζεστε. Τουλάχιστον όχι απόλυτα. Η μουσική είναι σαφές ότι εξυπηρετεί τα όσα συμβαίνουν στο μυαλό του Merritt. Παρότι συνεχίζει να είναι πάντοτε ένας σπουδαίος μουσικός, που όμως επιμένει να καλουπώνει τη δημιουργικότητα και τις ικανότητές του, επιλέγοντας κάθε φορά να υπηρετήσει με μανία ένα και μόνο ιδανικό μουσικό στιλ.

Η Shirley Simms είναι που υπηρετεί και πάλι το άφθαστο. Η φωνή της ανήκει όντως σε μια άλλη εποχή. Όχι απαραίτητα στα ψυχεδελικά 60s. Ίσως περισσότερο στα υπνωτικά 90s. Το California Girls είναι ισάξιο με κάθε τραγούδι των Carpenters, όχι όμως υποδεέστερο από το επόμενο μεγάλο τραγούδι του Merritt, που θα μας κάνει να το ξεχάσουμε.

Μας δίνει να καταναλώσουμε τη συνήθη θλίψη που δεν μπορούμε να εκφράσουμε λόγω έλλειψης ταλέντου. Απαιτούμε επιτέλους επιλεκτικότητα και παύση στην κατασπατάληση δυνάμεων. Έλα ντε όμως που το τελευταίο άλμπουμ των Magnetic Fields κυκλοφόρησε πριν από τέσσερα χρόνια.

Ο κόσμος του Stephen Merritt το λοιπόν είναι μια παράλληλη πραγματικότητα που προσφέρει ευκαιρίες ιδανικής αποκλειστικής ενασχόλησης σε όσους δεν έχουν να σπαταλούνται σε πεζή καθημερινότητα.

Αυτά είναι δεκατρία ακόμη από τα καλύτερα τραγούδια που ηχογράφησε ποτέ. Με επιλογή σκηνικού από αυτά που αγαπάμε περισσότερο. Αθώες μελωδίες και πρόστυχες κιθάρες για στίχους που επιμελώς αποφεύγουν να είναι πρόστυχοι. Μέχρι τον επόμενο δίσκο που θα διαγράψει και αυτόν μια για πάντα. Όπως κάθε φορά.

Και ναι. Σε όλα αυτά υπάρχει πολύ μεγάλη αξία.

Lend an ear to : Till The Better End