Realism
Τη γνωστή παροιμία "Καλύτερα να σου βγει το μάτι παρά το όνομα" φαντάζομαι όλοι την έχετε ακουστά. Αν παραφράσουμε τα λεγόμενα της με μία αυθαίρετα θετική χροιά υπέρ του βγαλσίματος του ονόματος, μπορούμε να προσεγγίσουμε ικανοποιητικά το φαινόμενο των Magnetic Fields, δηλαδή του Stephin Merritt κατά κύριο λόγο.
Ο χαρισματικός αυτός μουσικάντης κατάφερε μέσα στα χρόνια, να αποδώσει στην μπάντα του ένα cult status το οποίο -για να είμαστε ειλικρινείς- δεν οφείλεται τόσο στο σύνολο της δισκογραφίας της αλλά κυρίως στην γενικότερη αύρα της. Τι εννοώ;
Εννοώ πως με εξαίρεση του, κατά γενική ομολογία, φιλόδοξου, ευφάνταστου και εν τέλει πραγματικά εξαιρετικού "69 Love Songs", η υπόλοιπη δισκογραφία των Magnetic Fields (και μιλάμε για 9 άλμπουμ μαζί με το φετινό Realism) κινείται σε απλά ικανοποιητικά επίπεδα χωρίς να φλερτάρει με την κορυφή. Πριν βιαστείτε να διαμαρτυρηθείτε υπερασπιζόμενοι το "Get Lost" ή το "Holiday" ας πούμε, σκεφτείτε πόσα από τα τραγούδια των σχετικών άλμπουμ μπορείτε να επικαλεστείτε με άνεση ως "αριστουργήματα". Κάτι μου λέει πως δεν είναι και τόσα πολλά.
Γιατί όμως όσοι πιάνουνε στο στόμα τους το γκρουπ, λάμπουν από ευτυχία, χαμογελάνε αλαφροΐσκιωτα και σου κλείνουν το μάτι σα να μοιράζεστε το μεγάλο μυστικό; Γιατί αυτή είναι και η μεγάλη επιτυχία τους! Μαζί με μερικά άλλα γκρουπ (όπως οι Belle And Sebastian, οι Yo La Tengo, οι Galaxie 500, τα γκρουπ της Sarah) στοίχειωσαν μια και καλή τις καρδιές των κυρίως 30 με 35 σημερινών πρώην indie θιασωτών και δεν τους κουνάει κανείς και με τίποτα από εκεί.
Όσοι συνεχίζουν να πορεύονται, αν επαναλαμβάνονται, αν μοιάζουν από άλλο σύμπαν, κανέναν δεν απασχολεί. Στη χειρότερη να μην πολυασχοληθεί με το παρόν τους. Κακή κουβέντα πάντως μην περιμένετε ν' ακούσετε.
Έτσι φτάσαμε και στο "Realism" που κλείνει τη "no synth albums" τριλογία (προηγήθηκαν τα "I" και "Distortion") και αποτελεί το πιο folk πόνημα της μπάντας κατά τα λεγόμενα του Merritt.
Όσα λίγο-πολύ ανέφερα παραπάνω ισχύουν στο έπακρο, αλλά όντας κάποιος που σε καμία περίπτωση δεν μπορώ να αμφισβητήσω τον "θυμόσοφο" λαό μας (βλ. πρόλογο) αλλά ούτε και τα indie όσια και ιερά, απόλαυσα στο έπακρο το "Realism". Υπέροχες μελωδίες, ρομαντική, εύθραυστη τραγουδοποιία, "splendid butterflies", σχεδόν ολοκληρωτική απουσία "ηλεκτρισμού" και ένας "Ρεαλισμός" τόσο ονειρικός που βγάζει τη γλώσσα στον εαυτό του. Επίσης τα "We Are Having a Hootenanny" και "I Don't Know What to Say" μπαίνουν ασυζητητί στο πάνθεον των classic Magnetic Fields τραγουδιών.
Σαφώς και η λογική πρέπει να μας καθοδηγεί σε κάθε είδους κρίση και ανάλυση αλλά τι θα ήταν η ζωή χωρίς συναίσθημα; Μερικά από τα καλύτερα επιχειρήματα για να απαντηθεί το παραπάνω ερώτημα θα τα βρείτε απλόχερα στα τραγούδια των Magnetic Fields.
