Fading trails

Ένας Θεός ξέρει γιατί ο Jason Molina θεώρησε το όνομα The Magnolia Electric Co καλύτερο από το Songs: Ohia και αποφάσισε εδώ και λίγα χρόνια να μετονομάσει το σχήμα του, αλλά άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου, και πόσο μάλλον αυτή του Molina: κανένας άλλος σύγχρονος τραγουδοποιός δεν έχει να επιδείξει τόσο παραγωγικό έργο μέσα στην τελευταία δεκαετία, και συγχρόνως να έχει καταφέρει να μην έχει φτιάξει ούτε ένα περιττό album. To "Fading Trails" δεν αποτελεί εξαίρεση. Παρόλο που δε διαρκεί ούτε μισή ώρα, και παρά το γεγονός ότι η κυκλοφορία του συμπέφτει χρονικά με το solo album του Μolina "Let Me Go Let Me Go Let Me Go", πρόκειται για έναν αυτόνομο και ολοκληρωμένο κύκλο τραγουδιών που πιστοποιεί τη συνθετική ευστροφία και την ερμηνευτική πληρότητα του δημιουργού του. Για μια ακόμα φορά.

Μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια δημιουργίας, ο Molina δεν έχει αλλάξει το ύφος του, δεν έχει πειραματιστεί με κάτι διαφορετικό σε σχέση με αυτό που πρωτοξεκίνησε, και δείχνει παντελώς αδιάφορος στην προοπτική του να πρωτοτυπήσει ή να εξερευνήσει νέους ήχους. Η ηχητική ταυτότητα του Molina φέρει εμφανώς την ταμπέλα americana: πρόκειται για ένα ζεστό και βραδυφλεγές ιδίωμα alt.country, ομογάλακτο με τη μουσική συγκροτημάτων όπως οι My Morning Jacket στις πιο εσωστρεφείς στιγμές τους ή οι Iron & Wine, κι όμως, η πιο ταιριαστή λέξη που θα μπορούσε να περιγράψει τη μουσική των The Magnolia Electric Co είναι η λέξη soul. Εννοείται ότι πρόκειται για κάτι πολύ διαφορετικό από την soul έτσι όπως τη γνωρίζουμε, κι όμως τι πιο ταιριαστό για έναν καλλιτέχνη που δε σταματάει να σε πείθει ότι σε κάθε ηχογράφησή του αφήνει ένα κομμάτι του εαυτού του;

Υπό κανονικές συνθήκες, το "Fading Trails" θα ήταν "ένας ακόμα δίσκος του Jason Molina", ένα album φτιαγμένο με τη συνηθισμένη συνταγή που θα απευθυνόταν μονάχα στους πιστούς φίλους. Όμως εδώ δεν έχουμε κανονικές συνθήκες, αλλά έναν τραγουδοποιό που διαποτίζει τη μουσική του με τόσο πάθος που δεν πρόκειται να κουράσει όσους δίσκους και να βγάλει στο ίδιο ακριβώς ύφος. Κι αυτό είναι κάτι παραπάνω από επίτευγμα: σε μια εποχή που στέκεται εν γένει ευνοϊκά απέναντι στους singers / songwriters, αλλά και που ευπρόσδεκτες παρουσίες όπως ο M.Ward, o Damien Jurado ή ο John Darnielle των The Mountain Goats θεωρούνται να ανήκουν στην ελίτ του χώρου δίχως να προσφέρουν κάτι το πραγματικά συναρπαστικό, ο Jason Molina τούς παρακολουθεί από ψηλά με χαρακτηριστικότατη άνεση, μιας και με ένα μόνο του κομμάτι μπορεί να αναιρέσει ένα ολόκληρο album κάποιου εκ των προαναφερθέντων.

Εδώ, λοιπόν, έχουμε το νέο album ενός σημαντικού και από ό,τι φαίνεται αστείρευτου ταλέντου, ένα album που είναι εξίσου απαραίτητο με το πρόσφατο solo δίσκο του Molina "Let Me Go Let Me Go Let Me Go", όσο και αν οι διαχωριστικές γραμμές μεταξύ των δύο είναι μάλλον ασαφείς για να δικαιολογήσουν την κυκλοφορία ενός χωριστού cd. Η ηχητική συγγένεια των δύο δίσκων είναι τόσο στενή (με το "Fading Trails" να ακούγεται - έστω και ανεπαίσθητα - πιο εξωστρεφές και λιγότερο απεγνωσμένο) που θα μπορούσαμε κάλλιστα να έχουμε ένα διπλό album. Συνήθως, η κριτική που γίνεται στα διπλά albums είναι ότι "θα ήταν καλύτερα αν ήταν μονό". Στην περίπτωση του "Fading Trails" και του "Let Me Go Let Me Go Let Me Go" δε θα μπορούσαμε παρά να παρακαλέσουμε για περισσότερα.