Rock star god

(...στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας γκρουπ σαν τους The Makers θα έπρεπε να περιμένουν για καιρό στην ουρά των... εξωτερικών ιατρείων της Sub Pop, σήμερα το παλιομοδίτικο γκαραζοπανκογκλαμ στυλάκι τους παίρνει περίοπτη θέση στον αποδεκατισμένο κατάλογο της εταιρείας...)

Κι εγώ που νόμιζα ότι το Rock 'n' Roll είχε πεθάνει... εδώ το δελτίο τύπου μιλάει για αυθεντική r'n'r μπάντα με trash διαθέσεις και επιθετικό Zen Arcade από έναν αναστημένο Ziggy Stardust. Μην πιστεύεις ότι σου λένε... άκου το cd. Εντάξει δίκιο είχα... το rock 'n' roll όντως πέθανε τελικά, απλά εδώ έχουμε ένα τυπικό αναβιωτικό πανηγύρι πάνω από τον τάφο του, σε ιδανική συνεύρεση όλων εκείνων των στοιχείων που κάποτε το έκαναν God...
Γκρουπ σαν τους The Makers στη δεκαετία του '70 θα έπαιζαν σε μεγάλα στάδια, θα τερμάτιζαν τις αντοχές τους σε κόκα και σε γκρούπις και θα άφηναν και ένα μύθο πίσω τους. Σήμερα είναι αναγκασμένα να μιζεριάζουν στο underground κύκλωμα, να δυσκολεύονται να βρουν ακόμη και τα στοιχειώδη ναρκωτικά τους... ενώ για το μύθο αφήστε καλύτερα... Ελπίζω τουλάχιστον να έχουν τα τυχερά τους στις γυναίκες τα παιδιά...
Το 'Rock star god' είναι ένας καλός ροκ δίσκος, ίσως να είναι και πολύ καλός μάλιστα. Οι δημιουργοί του εδώ και δέκα χρόνια έχουν φάει τους δρόμους με το κουτάλι (και με τους Ramones, τον Jello Biafra κ.λ.π.), το
1998 λίγο έλειψε να σώσουν τον κόσμο με το κριτικά αναγνωρισμένο 'Psychopathia sexualis', στάθηκαν μάλλον μη αρκούντως... πετρώδεις για τη Man's Ruin και τώρα σου προσφέρουν όλη την ιστορία της συνουσίας του πανκ με το ροκ σε δεκαέξι απλά μαθήματα. Θα την πάρεις;

Το να πούμε που αναφέρεται κάθε τραγούδι ξεχωριστά... μάλλον άσκοπο είναι. Πάντως όπου κι αν αναφερθεί το κάνει με απόλυτη πιστότητα... ενώ για κάποιον χωρίς μουσικούς προβληματισμούς άνετα ισχύει ο ισχυρισμός ότι οι The Makers γράφουν τραγουδάρες. Εμμονή τους οι Stones, ανέφικτος στόχος οι Kinks, πνευματικός τους ο Mark Bolan, στο μυαλό οι Fuzztones και στο Ευρωπαϊκό αντίβαρο οι Gallon Drunk... μόνο που Gallon Drunk δε γίνονται με τίποτε... μιας και τους λείπει το διονυσιακό στοιχείο σε βαθμό κακουργήματος... Κι ας τα πάνε μια χαρά με τις δόσεις στο τελικό μείγμα του 'Rock star god' lp.
Αν ακούσετε κάτι από εδώ μέσα, ας είναι πρώτα η αργόσυρτη παρακμή του 'God's play favorites', το αμερικανίζον boogie blues 'Τhis is death row' (κυρίως αυτό...), όχι όμως και οι τα νιοστά ξεπατικώματα του Bowie στο 'When we was gods' (με πινελιές από Twisted Sister...) και των Rolling Stones στο 'Texture of a girl'.
Πόσα γκρουπ σαν τους The Makers να υπάρχουν εκεί έξω άραγε... θεέ μου, το σκέφτομαι και τρομάζω. Γιατί τον άκουσα το δίσκο τόσες φορές τότε, μπας και τον απήλαυσα;