Ugly side of love

Οι παραλίγο ονοματισμένοι με την πασίγνωστη worldwide ελληνική λέξη, ας όψεται το "i" στο τέλος, είναι οι Bristol-έζοι Gee Ealey και Scott Hendy. Συγχωρέστε μου τον ειρμό, αλλά μ' όσους κουβέντιασα το cd τους, κανενός η γλώσσα δεν πήγε στην αληθινή προέλευση του ονόματός τους απ' τα εβραϊκά. Και το επίσης άκομψα τιτλοφορημένο "Ugly Side Of Love" είναι το ντεμπούτο τους. Το οποίο υπέστη ανεπανόρθωτη πριμοδότηση απ' τον Geoff Barrow των Portishead, το μέγα γκουρού της πόλης, που συν-συνθέτει με τους δυο ένα τρακ ("Only For You"), παράγει το σύνολο, κι εγκαινιάζει τις κυκλοφορίες της εταιρείας του εκδίδοντάς το ως το πρώτο της νούμερο. Κι αφού ως γνωστόν η αγάπη στα λόγια τουλάχιστον δεν πάει με την ασχήμια, άσχημη πλευρά όμως ενίοτε έχει, ο εδώ υπαινιγμός γίνεται η αρχή για κάτι που μέχρι το τέλος έχει μετατραπεί σε ίντριγκα ολκής.

Οι Malakai είναι σαν δείκτες μεταβολής - δεν τη λες εξέλιξη ή τη λες πολύ δύσκολα. Και τα τραγούδια τους οι απτές μετρήσεις. Σε sampletronics μεταλλάχτηκε πλέον ό,τι ήταν trip-hop στα πέριξ της πόλης στις αρχές των nineties; Απαραίτητο το ερωτηματικό κι ομοίως η υπεκφυγή στην απάντηση. Σ' αυτό το σύντομο σετ πάντως ακούγεται το πιο μασίφ σαμπλάρισμα πρόσφατης εσοδείας και τα περισσότερα σκρατς από πικ απ στο υπόστρωμα. Κατά βάσει δηλαδή, και χωρίς τη γνωστή υπερβολή να χώνεται πρώτη απ' οτιδήποτε στα χαρτιά μας, οι Malakai στήνουν hijacked ψυχεδελικά τραγούδια με πλουσιοπάροχα τρία αγαθά μειξολογίας: samples, breaks και τη φωνή του Ealey, που μερικές φορές θυμίζει τον Adam Drucker (DoseOne, Subtle). Απλοποιημένη αλλά εστιασμένη συνταγή, κάπου στο ενδιάμεσο μεταξύ επαγγελματία κι ερασιτέχνη. Απ' τη στιγμή δε, που γνωρίζεις τι υπάρχει πίσω απ' την κουρτίνα, απ' ό,τι αρχικά φαινόταν παλιομοδίτικα χαοτικό αναδύεται μια κάποια τάξη. Μερικώς. Το αυτό ισχύει και για το artwork. Δεκατέσσερις αρτίστες φίλοι σχεδιάζουν για κάθε κομμάτι κι όλοι μαζί φτιάχνουν ως booklet ένα όμορφο illustrations photo album, εξίσου αινιγματικό μα και γοητευτικό.

Βέβαια, ακόμη και στα εννιά τρακ που θα 'λεγε κανείς ότι βάζουν κάτω καλύτερα ό,τι πειραγμένο έχουν στα μυαλά τους -τα έξι είναι μαζεμένα συνεχόμενα στις ισάριθμες τελευταίες θέσεις του cd, τα άλλα είναι τα "Shitkicker", "Snow Flake" και "Blackbird" -, εύκολα μπορεί κάποιος να πει και να καλύπτεται πίσω από επιχειρήματα πως τα παιδιά στερούνται σοβαρότητας κι υπόστασης, πως είναι απατεωνίσκοι που πουλάνε παπαριές. Το ίδιο εύκολα που είναι δυνατόν ταυτοχρόνως τα ίδια κομμάτια άλλοι να τα θεωρούν σπουδαία ευφυολογήματα των καιρών μας κι έναν ακόμη δρόμο για το πώς δύναται σήμερα να παραχθεί (κι όχι αυστηρά να παιχτεί) μουσική που όχι απλώς να μοιάζει, αλλά όντως να είναι άχρονη κι αταξινόμητη, να σε μπερδεύει για το πότε βγήκε χρονολογικά. Σημειωτέον, μία μονάχα φορά φτάνουν στα πέντε δεύτερα απ' τα τέσσερα λεπτά, στο "Fading World", δείχνοντας αντοχή και στις "μεγάλες" διάρκειες.

Τι είναι το λοιπόν οι Malakai πέρα από φίλοι της Lily Allen; Θεατές, όπως αρμόζει να 'ναι πρώτα απ' όλα οι κάθε καλοί εκ του αποτελέσματος ανακυκλωτές, παρατηρητές με γατίσιο μάτι όπως αρμόζει σε κάθε επιτήδειους κι αλαφροχέρηδες κλέφτες, αναπαραγωγείς όπως τους θέλει το ατίθασο καραόκε πνεύμα της γενιάς τους. Μια γενιά που μετράει σωρηδόν βλάβες, και βλακείες από ψυχολόγους. Ήδη. Αν ποτέ παιχτούν στο ραδιόφωνο ως χαμένο υλικό απ' τα nuggets 60s, θα κάνουν θραύση.