To 2005 οι πολλοί φίλοι των Arab Strab είχαν τρεις λόγους να χαίρονται: την επανασυνάντηση του γκρουπ και τις χωριστές κυκλοφορίες των 2 μορφών του, Aidan Moffat και Malcolm Middleton. Μέσα σε πλήρες καθεστώς αλληλοβοήθειας, ο Αιδάνος έβγαλε πέρσι το πρώτο του ("Touchpool") και ο Μάλκολμος ετούτο το δεύτερό του. Είχε προηγηθεί το "5:14 fluoxytine seagull alcohol john nicotine" (2002), όπου τον βρήκαμε να ξανακοιτάει στις μαύρες αβύσσους και να μας υπόσχεται να κακοπεράσουμε και να εγγυάται δάκρυα. Αυτό ακριβώς τραγουδούσε το alter ego του, o Crappo the Clown, που εμφανίστηκε και σ' ένα μικρόμηκο λίγο αργότερα.
Ησυχάστε. Η Σκωτσέζικη κατατονία του μάλλον πήγε βόλτα, ή μπορεί κανένας κακός να την έριξε στη λίμνη της Νέσσι. Τέρμα οι κλαψιάρικες ακουστικές κιθάρες. Tώρα χαμογελάμε πονηρά, δεν τσιγκουνευόμαστε το ηλεκτρικό πιάνο μαλακής υφής, δεν κάνουμε δίαιτα στο αλατοπίπερο (έγχορδα). Επιδεικνύουμε ακόμα περισσότερο το χάρισμα της σύνθεσης και ενορχήστρωσης, χωρίς να το σκεπάζουμε με το βαρύ πέπλο της μελαγχολίας.
Έτσι το εναρκτήριο θα μπορούσε να λέγεται από τους Jack και το υπέροχο "Loneliness Shines" να σου θυμίζει Νεοζηλανδικές σκηνές και Αυστραλιανές ακτές. Η γκρουβάτη ποπ του "No Modest Bear" και του "Bear With Me" να ακούγεται σε οποιοδήποτε ροκ μπαρ, τα πιάνα του και οι βωμολοχίες του στο "Autumn" να ζωγραφίζουν, το "Solemn Thirsty" να αποτελεί υπόδειγμα ερωτικού διδύμου, το "Choir" να αποτελεί ένα από τα καλύτερα τραγούδια της χρονιάς με αυτό το μπερδεμένο αγκάλιασμα φωνής και συνθετητών.
Εκλεκτοί φίλοι μαζεύονται ως ομήγυρη: εκτός του Moffat που δεν αφήνει μονάχο τον φίλο του, ξανά κάποιοι Mogwai (Stuart Braithwaite, Barry Burns), ξανά και οι Delgados (Paul Savage and Alan Barr αλλά όχι η γλυκιά μου Emma Pollock που ήταν στο προηγούμενο) και τέλος μία από Eva και The Reindeer Section (Jenny Reeve). Όλοι το ξέρουμε πως στις δύσκολες στιγμές, η αρχή γίνεται από τους φίλους. Και μπορεί αυτός που επιμένει πως η μοναξιά λάμπει, να ξεπεράσει και τις προσδοκίες μας.