Six demon bag
Το Καρναβάλι Της Άγριας Χαράς επιστρέφει με νέο κύκλο παραστάσεων, δύο περίπου χρόνια μετά το ξέφρενο πρώτο πέρασμά του. Τότε η κολλεκτίβα από την Philadelphia έδινε την εντύπωση τροφίμων φρενοκομείου που πανηγυρίζουν την ξαφνική ελευθερία τους με αυτοσχέδια μουσικά όργανα και, αν στο διάστημα που μεσολάβησε ο πραγματικός κόσμος αποδείχτηκε σκληρότερος απ'ότι περίμεναν, εδώ επανέρχονται ελάχιστα μόνο προσγειωμένοι.
Κρυμμένοι πίσω από τα ψευδώνυμά τους ("όσοι μας γνωρίζουν μας αποφεύγουν" εξηγεί ο βασικός αυτουργός) και μετά από ένα δύσκολο καλοκαίρι σε κάποιο studio χωρίς κλιματισμό στην Chinatown (ΝΥ) αιφνιδιάζουν και πάλι, καθώς τα φώτα της ράμπας που ανάβουν αποκαλύπτουν τον μελαγχολικό κλόουν που υποδέχεται πλανευτικά με την γλυκόπικρη εισαγωγή του 'Feathers', έντονη πιανιστική μπαλάντα λίγο μόνο στρεβλή στις άκρες.
Το σκηνικό όμως αλλάζει γρήγορα, καθώς οι έξι πολύχρωμοι δαίμονες του τίτλου (Honus Honus, Les Mizzle, Pow Pow, Blanco, Sergei Sogay, Alejandro Borg) ανυπομονούν να ξεχυθούν απ' το ασκί τους για ν' αφεθούν και πάλι σ' αυτό που ξέρουν καλύτερα, την εφαρμογή δηλαδή της θεωρίας του χάους στην ενορχηστρωμένη ρυθμολογία. Απερίγραπτο σύμπλεγμα, κάπως αν οι Tiger Lillies με frontman τον Tom Waits επιχειρούσαν tribute στον Frank Zappa και, αποτυγχάνοντας φυσικά, κατέληγαν να γλεντούν καλόκαρδα με τους Gogol Bordello.
Αντιπροσωπευτικό δείγμα το 'Engwish Bwudd' κι απ' τα κορυφαία εδώ, φανερώνει την ικανότητα του ιδιόρρυθμου αυτού σχήματος να τιθασσεύει όλα τα ετερόκλητα στοιχεία, έτοιμα να σκορπίσουν οποιαδήποτε στιγμή, κάτω από την στεντόρεια φωνή του Honus που μοιάζει να βγαίνει από λάκκο με χαλίκια ("gravel pit throat"), αλλά και την μελωδική (παρότι οπωσδήποτε αποκλίνουσα) pop καρδιά που κρύβεται πιο πίσω.
Η συνέχεια είναι χείμαρρος που καταπίνει τα πάντα (μουσικές τσίρκου, τσιγγάνικα βιολιά, ισπανικές κιθάρες, latin ρυθμούς και βέβαια τα πανταχού παρόντα πνευστά σε free-form περάσματα ή μελαγχολικές υπογραμμίσεις), μερικές φορές ακόμη και τους ίδιους που μοιάζουν να σκοντάφτουν στην ορμή τους, για να συνεχίσουν όμως με ακόμη αγριότερες διαθέσεις. Υπέροχο συνονθύλευμα που άλλοτε πλευρίζει τον Waits ('Skin Tension', 'Banana Ghost') κι άλλοτε τον Zappa ('Push The Eagle's Stomach') και κορυφώνεται ξανά στην χαρούμενη polka του 'Black Mission Goggles' με τον ξέφρενο ρυθμό, αλλά και το πιο ανάλαφρο 'Spider Cider'.
Ήδη βέβαια η καθαρότερη αυτή τη φορά παραγωγή έχει δείξει και την λιγότερο από χαρούμενη διάθεση του Honus πίσω απ' το προσωπείο του πολύχρωμου καρναβαλιού και τις απολαυστικές φωνητικές υπερβολές, ενώ η moody ατμόσφαιρα της αρχής έχει επιστρέψει και στο 'Skin Tension'. Τα σκοτεινά σύννεφα συσσωρεύονται όμως προς το τέλος και, στο κεντρικό μάλλον εδώ 'Van Helsing Boombox', η απαισιοδοξία του Honus έρχεται στην επιφάνεια ("when everything that's anything becomes nothing... nothing is the only thing you'll ever seem to have") ελάχιστα μόνο καλυμμένη απ' το ξένοιαστο χορωδιακό, ενώ στο επίσης θαυμάσιο 'Tunneling Through The Guy' οι οργασμικοί ρυθμοί συνυπάρχουν με ζοφερές ατμόσφαιρες. Αποκαλύπτεται λοιπόν η πραγματική κινητήρια δύναμη των Man Man που φαίνονται να δίνουν με τα αχαλίνωτα ξεσπάσματα διέξοδο στην μελαγχολία και την απαισιοδοξία τους, σαν να μην υπάρχει αύριο ("I know it won't work out in the long run" -'Van Helsing').
Κι ενώ το τσίρκο αποχαιρετά με το Ζαππικό 'Ice Dogs' και τα doo-wop φωνητικά, οι όμορφοι αυτοί τρελοί έχουν καταφέρει να μας δώσουν σαράντα εκρηκτικά αλλά και εκλεκτικά λεπτά, ακόμη και με τις αδεξιότητες ή τους άσκοπους πειραματισμούς που αναπόφευκτα μεσολάβησαν. Ίσως κάποιοι αρνηθούν στο "Six Demon Bag" την θέση που του ανήκει στην αριστερή πτέρυγα της avant-pop, οπωσδήποτε όμως τα τραγούδια των Man Man έρχονται από ένα μέρος που οι περισσότεροι σημερινοί ασκητές του ιδιώματος έχουν ξεχάσει προ πολλού την ύπαρξή του: κατ' ευθείαν απ' την καρδιά.
