Manhattan love suicides
Καταρχήν (και πριν από όλα) να αποδώσω τα εύσημα στην Άννα (την γνωρίζουν οι παροικούντες το MySpace καθώς και τα περίεργα noisy rock πάρτι των Αθηνών), η οποία πρώτη μου ψιθύρισε για τους Manhattan Love Suicides, την τεράστια τούτη μπάντα που ορμάται εκ του ηρωικού Leeds και επαναφέρει τα του εναλλακτικού ροκ πράγματα εκεί που προ πολλών ετών έπρεπε να έχουν σταματήσει. Εύγε! Επειδή όμως μάλλον δεν γουστάρει περιττή δημοσιότητα σταματάω και απλά περιμένω την επόμενη μπάντα-προτροπή-αποκάλυψη εκ μέρους της. Ωραία θα ήταν να ψαχνόταν με τέτοιους τρόπους όλοι στις μουσικές τους και να μην αναλώνουν την αισθητική τους σε λίστες, mixtape, συλλογές και λοιπές αναθεωρήσεις του γνωστού ανεμοδαρμένου και ψυχοπονιάρικου, κουλτουροκαψουριάρικου μουσικού παρελθόντος (μια καμπάνα χτυπά, ε; Για ποιον;).
Άιντε στο θέμα τώρα. Κάπου στα 1986 λοιπόν οι noise pop εμμονές τινών ορισμένων βρήκαν διέξοδο μέσα από το hype της C86 κίνησης του N.M.E. και συνδυαζόμενες με τις βασικές αρχές του riot-girl-ισμού δημιούργησαν κάτι που θα μπορούσες να το πεις και κίνημα, αλλά δεν ήταν. Έλειπαν δε τα πραγματικά καλά τραγούδια, το γνήσιο πέραν της αισθητικής άποψης πάθος και η αύρα της Αμερικής. Είκοσι χρόνια μετά, οι Manhattan Love Suicides έρχονται να προσθέσουν σε τέλειες δόσεις τα ελλείποντα στοιχεία "πάθος-Αμερική-γερές συνθέσεις" και λίγο πριν το τέλος του 2006 να ηχογραφήσουν και να κυκλοφορήσουν αυτό που θα θεωρηθεί το πρώτο "σπουδαίο" ροκ άλμπουμ του 2007 (θα το αναλύσουμε μια άλλη φορά τούτο το πρόβλημα)! Και είναι ξεδιάντροπα γεμάτο με pop αφέλεια!
Δανείζονται και το όνομά τους από κάτι ψαγμένες ταινίες μικρού μήκους και cult horror καταστάσεις, αλλά το σινεμά και η επίδρασή του στα της μουσικής δεν με αφορούν και δεν ασχολούμαι ποτέ με αυτά. Παρακάτω. Παρακάτω λοιπόν παίζουν οι Jesus And Mary Chain με την Kim Gordon στα φωνητικά και αν το παιδέψετε κι εσείς λίγο θα κάνετε άπειρους τέτοιους συνδυασμούς για να περιγράψετε τον ήχο των MLS. Το να αναφέρουμε όλοι οι ανά τον κόσμο reviewers το όνομα των Shop Assistant ομοίως άσκοπο θα ήταν, έλα όμως που ήδη έγινε. Είναι που δε βρίσκω και τίποτε πιο σκόπιμο για την ώρα.
Τραγούδια σαν το Kick It Back είναι αυτό που γουστάρεις να ακούς, αν το πάθος σου δεν είναι η μαύρη μουσική και οι ευφάνταστες συνθέσεις και ενορχηστρώσεις. Ο ίδιος τόνος, το ίδιο ριφάκι, ο ίδιος ρυθμός για τρία λεπτά και ένα ανάλογα μονότονο "ποίημα" από κάποια που με το ζόρι την ανεβάσανε στη σκηνή για να το απαγγείλει. Υπάρχει μια γενιά ακροατών που λατρεύει αυτή την ηχητική δυσκαμψία. Είναι ο ήχος και η αισθητική που σε βοηθάει να αντιμετωπίζεις γενικά τα πράγματα με πάθος, μανία και ταυτόχρονα με αδιαφορία και ουσιαστική απουσία συμμετοχής σε ό,τι συμβαίνει. Οι shoegazers στρέφουν το βλέμμα προς τα πάνω μόνο όταν χρειάζεται ως γνωστόν.
Τώρα μην το κουράζουμε και πολύ. Οι έννοιες noise και pop σε άρρηκτο σύνδεσμο αρκούν για να κάνουν αυτά τα ακροατήρια ευτυχισμένα. Η μαυρίλα στο στιλ και από κοντά τα ξερά τύμπανα για να μπορείς να πιάνεις το ρυθμό ακόμη και σε κατάσταση κατάρρευσης είναι ό,τι χρειάζεται για να τους ακολουθείς ακόμη και ασυνείδητα. Στην άλλη πλευρά από τον κραγμένα ματαιόδοξο αυτοκαταστροφικό κόσμο των Libertines, βρίσκεται η εσώκλειστη ευδαιμονία των Manhattan Love Suicides, του ήχου τους και των ύμνων που υπογράφουν ενίοτε, όπως το απόλυτα συγκινητικό Indian Summer. Και εδώ είναι που με σώζει ο νέος και τα πάντα ορών αρχισυντάκτης καθότι το Indian Summer είναι πρώτης τάξεως διασκευή στους -κατά τα άλλα αγαπημένους μου...- Beat Happening (κάποιος να τους κάνει ένα αφιέρωμα ρε παιδιά... επιτέλους!). Οπότε καταλήγουμε στο ότι η πραγματική indie pop ξεψύχησε κάπου στις αρχές των 90s!
Και ποιος νοιάζεται, ε; Έχω κρατήσει και τους Vietnam για παρακάτω... πανικός!
