Forever delayed (The greatest hits)
"I talk to God but the sky is empty" (Sylvia Plath)
13 χρόνια στην πρώτη γραμμή, σπινταρισμένοι, με τις δυνατότερες ροκ εντ ρολλ μελωδίες, με 1-2 ουσιώδεις αναζωογονητικές αλλαγές στο στυλ τους, με βροντοφώναχτες κοινωνικοπολιτικές θέσεις / καταγγελίες (που τις ενσωματώνουν όμως με περίτεχνο τρόπο στις ροκ υμνωδίες τους) και κατά τη γνώμη μου ένα από τα σημαντικότερα σχήματα της προηγούμενης δεκαετίας και απ' ότι φαίνεται και της παρούσης. Περίεργο ή αναμενόμενο το ότι δεν άφησαν ιδιαίτερους μιμητές, ούτε κάποια συμπαγή σχολή;
Εδώ έχουμε μια γερή αντιπροσωπευτική βουλή απ' τα lp τους αλλά και δύο πρόσφατα ηχογραφημένα τραγούδια : "There by the grace of god" και "Door to door". Και τα δυο δυνατότατα, ξεχώρισαν ακόμα κι απ' τις φρέσκιες περσινές ροκοφουρνιές. Έχουμε ακόμα τρία σίνγκλ που δεν μπήκαν σε δίσκο και που αποτελούν εξίσου σημαντική αφορμή να ξανανιώσουμε την άγρια χαρά που μας μετέδωσαν και τότε : "Τhe masses against the chasses", "Motown Junk", "Suicide is painless". Το τελευταίο, μια διασκευή που χαρήκαμε από κάποια Ruby Trax συλλογή δεν ήταν μόνο προφητικό για την προσωπική τους ιστορία αλλά κι ένας - επιτέλους - ταιριαστός ύμνος της χαμένης γενιάς τους. Τώρα το ποιος τη θεωρεί χαμένη, αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Έχουμε την ευκαιρία να ξανακούσουμε μερικά από τα πιο γερά κιθαριστικά τρακς που έβγαλε το ροκ την εποχή του εμπορικού του ξεπουλήματος.
Στο δεύτερο cd συμπεριλαμβάνονται, ως είθισται, ρεμίξ. Προτιμώνται κομμάτια τελευταίας κοπής - αναμενόμενο - και δεν ξέρω ποιο να πρωτοξεχωρίσω. Είναι η πρώτη φορά που ακούω ένα ροκ ρεμίξ όπως θα το ήθελα. Χωρίς δηλαδή ν' αλλάζει την παναγία στο τραγούδι και να το κάνει κάποιο άλλο, αλλά να κάνει κάτι απλούστερο : είτε να του αλλάζει απλώς τα ρούχα το μέσα έξω, είτε να του αναδεικνύει πτυχούλες που μας διέφυγαν. That simple!
Τι θα μείνει στην ιστορία όταν οι Μάνικς πουν τέρμα ή εξαφανιστούν όπως ο πρώτος τους «ακόμα τον ψάχνουν» κιθαρίστας; Πέρα απ' τη θέση στο σύμπαν του καθενός μας, ένα μεγάλο ερωτηματικό ίσως. Μας γράπωσαν, μας μπέρδεψαν. Εκείνοι που έχουν πρόβλημα με το οπισθοδρομικό, ως ισχυρίζονται, ροκ τους αποενοχοποιήθηκαν με την καθάρια, πολιτικοποιημένη τους κραυγή. Αλλά και αντίστροφα, εκείνοι που στάθηκαν δύσπιστοι στις μανιφεστοειδείς κραυγές τους κάθονταν φχαριστημένοι λούζονταν τις καθάριες κιθαριστικές οιμωγές τους. Πιθανώς λοιπόν εγώ που συνεχίζω να τους ακούω στο τέρμα ανήκω σ'εκείνους που δεν απασχολούνται από τέτοια διλήμματα, που θεωρούν πως το ροκ εντ ρολλ πρέπει να τα ξεπεράσει... Θεωρίες, ίσως. Έχω γιομίσει ψυχή τε και σώματι με τις μελωδάρες τους, έχω σκοντάψει στις συνεχείς ριφφαδόρικες παγίδες τους. Έζησα τον αγοραφοβικό τους εφιάλτη και τη μοναξιά των πόλεων τους και ακόμα κι οι καθημερινές τους ερωτικές ή κοινωνικές οπτικές τους μ' άγγιξαν, ταίριαξαν με τη ψυχοσύνθεσή μου. Τα υπόλοιπα είναι περιττά.
Φωνακλάδες, ναι. Πόσοι έμειναν φωνακλάδες στα λόγια μα αποπλανητικοί στη μουσική - σε καθαρά ροκ εντ ρολλ. Ο καημένος ο Pete Wylie με τους Might Wah! του κι αυτοί. Οι δυο αντίθετες πλευρές της εμπορικότητας, αδικία και δικαιοσύνη μαζί. Το μότο της Σύλβια άλλωστε γραφόταν πρώτο πρώτο στα credits του "Generation terrorists".
Εach day living out a lie / Life sold cheaply forever, ever, ever
Living like a comatose / Ego loaded and swallow, swallow, swallow
Under neon loneliness, motorcycle emptiness
Αυτές ήταν οι αλήθειες μου, πείτε μας τώρα τις δικές σας.
