Futurology
Δίτιτλο review που περιλαμβάνει και το "World Peace Is No One Of Your Business" του Morrissey. Του Άρη Καραμπεάζη
Να ξεκαθαρίσω καταρχήν, επειδή είμαι τίμιος άνθρωπος και σέβομαι τον κόπο του άλλου, ότι αυτή την ιστορία με τα διπλά review την έχω ξεσηκώσει από το καλό μουσικό περιοδικό Word. To οποίο έγκαιρα είχε διαγνώσει ότι η επανάληψη στερεοτύπων που βαραίνουν την pop/rock κουλτούρα, έχει εξελιχθεί σε βαθμό που δεν επιτρέπει πλέον αναλύσεις επί αναλύσεων για κάθε δίσκο ξεχωριστά, αλλά εξαναγκάζει ειδικά την δισκοκριτική να αναδιπλωθεί, να λειτουργήσει περιοριστικά και περισσότερο να αφηγηθεί συμπεράσματα, παρά να τολμήσει προτάσεις, κρίσεις ουσιαστικές και (μα τι λέμε τώρα...) υποδείξεις.
Και με κάτι τέτοια το καλό μουσικό περιοδικό Word μας άφησε χρόνους και έχουμε μείνει με το Mojo στο χέρι, που μοιράζει αβέρτα instant classic πεντάστερα, ακόμη και σε δίσκους με τους οποίους απασχολείται με πέντε αράδες, γιατί τέλειο μεν, αλλά τι άλλο να πεις που δεν έχει ειπωθεί, αφού είναι όσο τέλειο ήταν και το προηγούμενο. Επίσης, να σας ενημερώσω ότι αυτός είναι ο λόγος που ο Αντώνης Ξαγάς πριν γράψει μισή λέξη για το περιεχόμενο του δίσκου, γράφει 6-7 παραγράφους για την ικανότητα των πιγκουίνων να επιβιώνουν σε διαλεκτικά περιβάλλοντα στα οποία η νοσταλγία έχει καταντήσει συνώνυμο του αμερικάνικου προκατασκευασμένου ήθους και όχι δήθεν κάποια προσπάθεια εξέλιξης της κριτικής δίσκων, που θα αλλάξει μια και για πάντα τον τρόπο που σκεφτόμαστε για αυτήν.
Οι αγαπημένοι μου καλλιτέχνες, και εξ αυτών αρκετοί με τους οποίους βασανίστηκα και προβληματίστηκα αρκετά, φτάνοντας στο ανόητο χείλος του να πιστέψω την μόνη αλήθεια τους, κυκλοφορούν αβέρτα αδιάφορους, ανέμπνευστους, άχρηστους, ανεπρόκοπους και στην ουσία τους κακούς δίσκους, απλώς για να παραμείνουν στην όποια επικαιρότητα και να στοιχειοθετήσουν μία ακόμη περιοδεία. Αυτό όμως δεν με απασχολεί και τόσο, γιατί ούτως ή άλλως η μουσική έχει παύσει να καθορίζει σε δραματικό βαθμό τη ζωή και τη σκέψη μου και περισσότερο με απασχολεί ποιο είναι το κατάλληλο μέγεθος και βάρος τσάντας για ένα προνήπιο 2,5 ετών, που δεν θα την κουβαλήσει ποτέ το ίδιο, παρά το αν το μυαλό κυβερνάει το σώμα ή το σώμα κυβερνάει το μυαλό (δεν ξέρω). Συνεπώς, θεωρώ ότι είμαστε πάτσι. Η ανυπαρξία τους ευνοεί την αδιαφορία μου και η αδιαφορία μου σχεδόν καθησυχάζεται από την ανυπαρξία τους, διότι αν μου άλλαζαν και πάλι τη ζωή θα έμενε το προνήπιο χωρίς τσάντα και αυτό θα ήταν ανεπανόρθωτο τραύμα για το μέλλον του.
Για τον Morrissey τα πράγματα ως συνήθως δεν είναι απλά. Σε αντικειμενική κρίση και αν βγάλει κανείς νικητή στα σημεία, και όχι με νοκ-άουτ, το WPINOYB είναι ένας μάλλον ελαφρά καλύτερος δίσκος από ότι το Years Of Refusal, το οποίο δεν έστεκε σε σοβαρή ακρόαση, πόσο δε μάλλον σε κριτική αποτίμηση του (παρότι το είχαμε πιει και το πικρό ποτήρι εκείνο και για τις δύο περιπτώσεις). Ο φετινός του δίσκος είναι αλήθεια ότι καταρχήν σε προκαλεί να τον ακούσεις αρκετές φορές, υποσχόμενος αυθαίρετα ότι σιγά σιγά θα σου αποκαλύψει μερικά από τα πράγματα, που σε έκαναν να δηλώσεις κάποτε αιώνια πίστη στο δημιουργό. Καθώς οι ακροάσεις επαναλαμβάνονται όμως, το αποτέλεσμα είναι το ακριβώς αντίθετο. Δηλαδή καταλήγεις στο να αναρωτιέσαι αν τελικά τα πράγματα που σε είχαν εθίσει όλα αυτά τα χρόνια στον Morrissey ήταν όντως χλαπάτσες, τις οποίες δεν μπορούσες τότε να διακρίνεις και μπαίνεις στον πειρασμό να αμφισβητήσεις με ανάποδη χρονική αλληλουχία όλο τον Morrissey αγγίζοντας και τις ημέρες των Smiths (εδώ δώσε ένα τέλος όμως, γιατί είπαμε....).
Τα άπειρα τραγούδια αυτού του δίσκου δεν έχουν πραγματικά κανένα απολύτως νόημα και δεν ανταποκρίνονται σε καμία ανάγκη ύπαρξης τους. Όχι δήθεν για τους ακροατές, αλλά και για τον δημιουργό τον ίδιο. Ημιτελείς ιστορίες και επιμελημένα τριφορούμενα νοήματα, που αν οι μελλοντικοί βιογράφοι και αναλυτές του Moz επιμείνουν κάποτε να τα διυλίσουν με τον τρόπο που έχει γίνει ήδη κάτι τέτοιο για τα αντίστοιχα των Smiths, τότε σίγουρα θα πρόκειται περί ηλιθίων. Και επειδή αυταπόδεικτα σε μουσικό επίπεδο, τίποτε δεν κινείται στα όρια του συναρπαστικού εδώ μέσα, τότε δεν χρειάζεται να ειπωθεί τίποτε περισσότερο, για έναν δίσκο ο οποίος παρουσιάζεται καινοτόμος σε σχέση με την ηχητική φύση του δημιουργού του, επειδή έχει κάποια προκάτ φλαμένκο περάσματα, με τη γνωστή ποιότητα του compact disc club.
Ανεπανόρθωτα κενός σε όραμα, ο Morrissey του 2014 αδυνατεί να μετατρέψει ένα τραγούδι σαν το Kiss Me A Lot στο anthem που έπρεπε να είναι, βάσει της γερής βασικής ιδέας από την οποία πηγάζει και αντ' αυτού αραδιάζει και πάλι ονόματα, σαν να απευθύνεται σε προβληματισμένους λαθραναγνώστες πολιτικών και πολιτιστικών εγκυκλοπαιδειών. Τα δύο λεπτά και τέσσερα δευτερόλεπτα του The Bullfighter Dies είναι το πρώτο ever πραγματικά ηλίθιο τραγούδι που ηχογραφεί, υπογράφει και τελικά δεν διστάζει να δημοσιοποιήσει, εμπεριέχοντας τον στίχο 'Gaga In Malaga, No Mercy In Murcia". Κι όλα αυτά για να πειστούμε ότι η ταυρομαχία είναι κακό πράγμα. Ένα απλώς ωραίο τραγούδι είναι το 'Earth Is The Loneliest Planet Of All", που θα ήταν πολύ καλύτερο αν υπήρχε κάποιος άνθρωπος που θα τολμούσε να πει στον Moz "κόψε δυο-τρία λεπτά να στρώσει το κομμάτι, γιατί σε κάποια στιγμή νομίζεις ότι δεν θα τελειώσει ποτέ".
Ευχή όλων μας, όσων τον αγαπάμε πραγματικά, να μην βρει ποτέ ξανά στο μέλλον ο Moz δισκογραφική στέγη και αφού ως γνωστόν είναι αρκετά αλαζόνας (ίσως και τσιγκούνης) για να κυκλοφορεί τη μουσική του μόνος του, δεν θα χρειαστεί να έρθουμε ποτέ πάλι σε τόσο άβολη θέση.
Τα πράγματα με τους Manic Street Preachers είναι μάλλον κάπως πιο απλά και δε χρήζουν δα τεράστιας ψυχοδιανοητικής ανάλυσης. Κάποιος, κάπου, κάποτε τους έχει πει ότι ακούγονται καλύτεροι και πιο ενδιαφέροντες όταν και όπως όπως ανασύρουν τον χειρότερο πανκοροκοριφαρισμένο εαυτό τους και κυρίως όταν σταχυολογούν συνθηματολογικά πρότυπα από χακί polo τσάντες της τρίτης γυμνασίου, που τους άφησε παρακαταθήκη ο Richey, όταν αποφάσισε να τους παρατήσει και να πάνε στο διάολο, γιατί τους είχε καταλάβει από τότε τι σόι συστημικές πουτάνες είναι, σε αντίθεση με αυτόν, που ήταν μεν πουτάνα, αλλά γούσταρε να ξεπουληθεί με όρους που αυτός θα έβαζε και οι άλλοι θα αγόραζαν και όχι το αντίστροφο (ή κάπως έτσι, δεν μου βγήκε ακριβώς το σχήμα).
Βέβαια ίσως να μη φταίνε και οι ίδιοι, καθώς όταν κυκλοφορούν πραγματικά μετριοπαθείς και καλούς δίσκους, που ταιριάζουν αρμονικά με το έλλειμμα ορμής, που ορθά πρέπει να χαρακτηρίζει μία ροκενρολ μπάντα της δικής τους κλάσης, δεδομένου και του προηγούμενου τυχοδιωκτισμού τους, κανείς δεν ασχολείται μαζί τους και κανείς δεν τους επαινεί, παρά μόνον εγώ (cds.asp?id=26463), με αποτέλεσμα επειδή δεν μιλάνε ελληνικά για να πάρουν κουράγιο, να αναγκάζονται να τους αποκηρύσσουν μέχρι και οι ίδιοι τους δίσκους τους.
Κάπως έτσι το Futurology είναι ο νιοστός δίσκος των Manic Street Preachers που επαναφέρει στη ζωή το αληθινό πνεύμα του Richey Edwards και σημειολογεί επάνω στις διαθέσεις των φανατικών τους να μην γιορτάσουν ακόμη μία επέτειο του Holy Bible, αλλά να δώσουν μία τελευταία ελπίδα ζωής στην μπάντα που το δημιούργησε (μην κατανοώντας ότι αυτή η μπάντα πέθανε όχι με την απώλεια του Richey, αλλά με την κυκλοφορία του Everything Must Go). Μπόλικες πολυσύλλαβες λέξεις σε -ations, αρκετά -ism να προκαλούν το κοινωνικό υποσυνείδητο του αναγνώστη- ακροατή και μια απροσδιόριστη αίσθηση περί του ότι αυτό είναι το πολυαναμενόμενο 'Βερολινέζικο' άλμπουμ των Manics, που όλοι λαχταρούσαμε. Και από εκεί και πέρα η συνήθης σπέκουλα κατά του αμέσως προηγούμενου δίσκου τους, προκειμένου να αναδειχθούν οι αρετές αυτού. Είμαστε σχεδόν βέβαιοι ότι το ίδιο θα γίνει με τον επόμενο.
Και στην περίπτωση των Manic Street Preachers έχουμε για πολλοστή φορά έναν δίσκο που ακολουθεί μεν μια μεγαλειώδη αποτυχία, με φαινομενικά καλύτερες προθέσεις και ενδείξεις ως προς το αποτέλεσμα, αλλά στην ουσία του αυτός ο δίσκος είναι η τελεσίδικη απόδειξη περί του ότι πρόκειται για ένα απελπιστικά ξοφλημένο συγκρότημα. Όταν καταλήγεις να αντιγράφεις τον χειρότερο εαυτό σου, σε αστείες συνθέσεις όπως το Sex, Power, Love and Money, τότε τι άλλο μπορεί να είσαι παρά ξοφλημένος;
Ας (μην) περάσει ο επόμενος, τουλάχιστον για φέτος. Εκτός και αν έχει κανείς το κουράγιο να ασχοληθεί με την περίπτωση Pixies...