Journal for plague lovers
Συνεχίζεται η κατρακύλα, η ξεφτίλα και η έλλειψη τσίπας για τους Μάνικς και ως κάποτε αφοσιωμένοι είμαστε εδώ για να καταγράψουμε το φαινόμενο. Πλήρεις ημερών "χαμένοι" στη ρωγμή του χρόνου στίχοι του Richey Edwards επέπλευσαν ξαφνικά στον ωκεανό των παλιών του συντρόφων, τραβήχτηκαν στην ακτή, επενδύθηκαν μουσικά, εκτιμήθηκαν εικαστικά από την μετρέσα του είδους και δεν ξέρω ποιος είναι τώρα αυτός που θα αναλάβει να χαράξει τα χέρια του προς πλήρη απόδειξη της νέας αλήθειας. Μάλλον την κακομοίρα την Jenny Saville κόβω για υποψήφια, μιας και είναι ο μόνη που πραγματικά παράγει έργο εδώ μέσα, έστω δίνοντας το έναυσμα για την αποτυχημένη τελικά σύνδεση με την εποχή της Ιεράς Βίβλου.
Αν ήδη βαρεθήκατε την ανάγνωση, στον βαθμό που εγώ ήδη βαρέθηκα την ακρόαση, κάντε κλικ στην παρουσίαση του προηγούμενου χάλια δίσκου των Ουαλών, αλλάξτε, ή καλύτερα προσθέστε, ελάχιστα πράγματα και το αποτέλεσμα θα είναι ακριβώς το ίδιο. Ότι μένει να προστεθεί είναι αυτή η ιστορία με τις καταθέσεις της ψυχής του Richey, καθότι όπως φαίνεται με σαχλαμαρίτσες του τύπου "γράφουμε καλύτερα συνθήματα από τους υπεύθυνους του ΣΥΡΙΖΑ", το μεροκάματο του ροκ ραμολιμέντου δε βγαίνει. Χρειάζεται μαχαίρι, κόκκαλο και μια ψυχή ξεσκισμένη, έστω και χαμένη.
Πέραν τούτων, το μόνο εδώ μέσα που θα μπορούσε να θυμίσει το μεγαλείο του Holy Bible, πέραν του άρτγουορκ, είναι το επιμελημένα μακροσκελές των τίτλων, που θέλουν να πουν πρόωρα, όσα δεν θα πει το τραγούδι ολάκερο. Κλασσική τακτική του Ρίτσεος, οπότε δέχομαι ότι όντως οι στίχοι είναι δικοί του. Οι στίχοι που εκτίθενται στο πρωτότυπο τους στα βρετανικά μουσικά έντυπα, ωσάν τα απομνημονεύματα του Μακρυγιάννη. Μούχλα και δυσωδία σε λέω και γαμωκοινωνία της αρπαχτής.
Κατά τα λοιπά και παρότι οι Manics ως μεγάλο, πλούσιο και έμπειρο συγκρότημα τουλάχιστον την υπόθεση εναλλακτική γκλαμροκιά με ψήγματα κλαψομουνίστικης επαναστατοσύνης θα έπρεπε να την καθορίζουν άνετα, τουλάχιστον σε μουσικό επίπεδο, εντούτοις τους πιάνει μία άνευ ετέρου, ακόμη και σε σχέση με την προηγούμενη τιγρέ χλαπάτσα τους, μουσικοσυνθετική δυσκοιλιότητα, που είναι να τους λυπάσαι και να τους στέλνεις κρυφομπανιστήρι στα studio των Muse μπας και μάθουν πως γράφεται το τραβηγμένο από τα μαλλιά στάντιουμ ροκ του σήμερα.
Τι είχες μάνικ, τι είχα πάντα... και στο επίπεδο του single που θα ξεχωρίσει αν όλα πάνε καλά, όχι λόγω προώθησης, αλλά λόγω συνειδητής επιλογής. Το Marion J.D. είναι το ίδιο τραγούδι που εδώ και χρόνια επιμένουν να βάζουν ως φωτεινή εξαίρεση οι Μάνικες στους κατά τα άλλα ανήκουστους δίσκους τους. Και ασφαλώς ούτε που θυμούνται εκείνη την απονενοημένη αλλαγή ρότας του Lifeblood , που τόσο με έκανε να τους ξαναγαπήσω, αλλά άμεσα την έδιωξαν από τον κόρφο τους με τρία γρήγορα "φτου-φτου-φτου".
Και στο τέλος τέλος να σου πω και κάτι άλλο που μόλις μου ήρθε στο μυαλό; Τόσο ανόητα παρωχημένους στίχους έγραφε πάντοτε ο Ρίτσηος και εγώ τον έπαιρνα στα σοβαρά ή μήπως είναι αυτή η ένταξη στο σύστημα που μας αλλάζει το πρίσμα και κάνει την Σύλβια Πλαθ να ακούγεται σαν θαμπωμένη Κατερίνα Γώγου (και βγάλε...).....; Μείον μισό για την καπηλεία, άντε να πάρουν τη σύνταξη να τη βγάζουν στα καπηλειά μπας και ησυχάσω και από το καθήκον που ανά διετία με καλεί.
Τα συγχαρήτηρια μας και στον Albini, για μία ακόμη μεγαλειώδη αρπαχτή. Περάστε από το ταμείο παρακαλώ...
