Know your enemy
(Ο μοναδικός δίσκος στην ιστορία του Rock 'n' Roll για του οποίου το promotion επιστρατεύτηκε το πιο διάσημο πολιτικό καθεστώς του πλανήτη, αλλά και ο ίδιος ο τελευταίος μεγάλος κομμουνιστής ηγέτης αποτελεί σίγουρα ξεχωριστό γεγονός. Περισσότερες κιθαριές, καλύτερα συνθήματα και μερικά «μελανά» σημεία στον έκτο δίσκο των Manics).
Όχι μόνο επιμένουν σε ένα υπόπτως διαιωνιζόμενο rock 'n' roll του τύπου «οι Cinderella συναντούν τους Undertones», όχι μόνο αφήνουν την Les Paul του James Dean Bradfield να χάνεται σε υψηλές συχνότητες και ελαφρό-μεταλλικά σολαρίσματα, τώρα γράφουν και μπαλάντες με θέματα τόσο ευαίσθητα που μπορούν να αγγίξουν και τη μαμά σας. Αυτή τη φορά φαίνεται να τα κατάφεραν για τα καλά. Οι Manic Street Preachers γεμίζουν με τη μία ολόκληρο τον κενό χώρο που άφησαν οι (καθώς φαίνεται) κουρασμένοι ανταγωνιστές τους (Oasis, Blur κ.λ.π.). Στυλιστικά έγκριτοι και πολιτικά μη ορθοί στον επιτρεπτό βαθμό, να δείτε που χωρίς να το καταλάβουν θα γίνουν οι νέοι Βρετανοί ήρωες. Και κατάγονται και από την Ουαλία! Δεν ξεχνάμε όμως πως οι Ουαλοί ποτέ δεν είχαν ουσιαστικά πρόβλημα με τον κατακτητή...
Ιδού οι πέντε λόγοι για τους οποίους το Know Your Enemy LP αξίζει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο θα μας έρθει φέτος από τους star των νησιών:
1) Όσο και να έχουν ηρεμήσει πλέον οι Manics απέχουν ακόμη πολύ από την εικόνα του καλού παιδιού, στην οποία -άγνωστο γιατί- επιμένουν εκνευριστικά τα νέα βρετανικά γκρουπ (Travis, Coldplay κ.λ.π.).
2) Τοποθετεί την πολυφορεμένη έννοια του loud & proud rock 'n' roll ήχου σε μια περιέργως αντισυμβατική φόρμα. Οι Dave Eringa, Mike Hedges και David Holmes παίρνουν μια μπάντα που ροκάρει και την κάνουν να ακούγεται σαν μια μπάντα που... προωθεί τον ροκ ήχο του μέλλοντος (πράγμα που ασφαλώς δε συμβαίνει!). Λιτή μελωδικότητα και επιμονή σε απλούς ήχους και ενορχηστρώσεις αποτυπώνουν πλέον την εικόνα του πατενταρισμένου ήχου του γκρουπ.
3) Μπορεί να μην είναι οι πολιτικοί και κοινωνικοί μελετητές που οι ίδιοι πιστεύουν, ούτε κλαψουρίζουν όμως, ούτε γκρινιάζουν, ούτε μας φορτώνονται με τις ερωτικές τους ανασφάλειες. Η στιχουργική γοητεία τους παραμένει η ίδια εδώ και τόσα χρόνια. Είναι οι τύποι που διαβάζουν τους τίτλους μονάχα των εφημερίδων, των βιβλίων ιστορίας, φιλοσοφίας και κοινωνιολογίας και έπειτα τα κάνουν τραγούδια. Γιατί τα τραγούδια είναι απλό πράγμα... και δεν είναι όλοι σαν τον Van Morrison!
4) Περιέχει το 'Found That Soul' (υπόδειγμα stadium rock έπους για να ταράζονται τα πλήθη), το 'The ear of purification' (που θα μπορούσε να υπάρχει και σε μια πιο light έκδοση του Holy Bible), το 'The Convalescent' (που κάνει τους Placebo να ακούγονται ακόμη πιο γραφικοί)... και αρκετά ακόμη τραγούδια που αξίζουν να γίνουν... singles.
5) Υπάρχει πάντοτε το ατού της φωνής του James Dean Bradfiled, αλλά και οι αναθυμιάσεις από το συνταρακτικό παρελθόν της μπάντας.
Αλλά και οι πέντε λόγοι για να είστε ανήσυχοι...
1) Η ροκιά πάει όντως σύννεφο στο δίσκο και σε μερικές στιγμές περιμένεις τον Axl Rose να σκάσει στην οθόνη με τη μπαντάνα στο κεφάλι και την χαίτη ιδρωμένη από το τρέξιμο. Και τότε παίρνεις το cd στα χέρια για να σιγουρευτείς για αυτό που ακούς!
2) Στον πρώτη του στιχουργική προσπάθεια ο James γράφει μια ευαίσθητα ευκολομνημόνευτη μπαλάντα για τη μητέρα του που πέθανε από καρκίνο. Οι θανατηφόρες ασθένειες κάποτε γοήτευαν το γκρουπ με διαφορετικό τρόπο.
3) Γράψανε τραγούδια για τον Elian (τον πιτσιρικά που τον πηγαινοέφερναν Κούβα-Αμερική, έτσι για πλάκα), δηλαδή έναν ήρωα του δελτίου των 8 και 30! Η προσωπολατρεία τους έχει γνωρίσει και πιο ενδιαφέροντα αντικείμενα στο παρελθόν!
4) Τα δεκαέξι τραγούδια του δίσκου δε βγαίνουν με τη μία... όσο και να το προσπαθείς. Πέρα από δέκα καλά... τα γεμίσματα είναι πολλά και ανούσια (Baby Elian, Royal Correspondent, My Guernica κ.α.).
5) Κοροϊδεύουν και την disco ουρλιάζοντας σα χαζοί 'Brain dead motherfuckers' στο τέλος του Miss Europa Disco Dancer (αμάν πια αυτοί οι ροκάδες που πάντα επιζητούν σοβαρή και εγκεφαλική μουσική!), μια προσπάθεια παρωδίας του είδους με δάνεια από τους Bee Gees στη μουσική και εξυπνακίστικους- σοβαροφανείς στίχους.
Τελικά έχουμε να κάνουμε με ένα 'Generation Terrorists' νούμερο δύο. Λείπουν όμως δύο πράγματα: ο Richey Edwards και το 'Motorcycle Emptiness' οπότε...
