Ήταν πολύ απλό τελικά. Η επιστροφή στις στρογγυλεμένες M.O.R. συνθέσεις που εγκαινιάστηκαν από τους ίδιους ήδη από το 'Everything must go' αρκεί από μόνη της για να χαρίσει στον νέο (έβδομο, παρακαλώ!) δίσκο των Ουαλών Manic Street Preachers έστω και κάτι από την χαμένη αίγλη του παρελθόντος. Αυτόματα εξαγριώνουν ακόμη περισσότερο τους εχθρούς τους και επιβεβαιώνουν τις υποψίες όσων επέμεναν πάντοτε να τους θεωρούν ατάλαντους ροκάδες απατεωνίσκους επαναλαμβάνουν ξεδιάντροπα τη συνταγή που κατάφερε να τους προβιβάσει κάποτε στην μεγάλη κατηγορία.
Οι καλύτεροι Manics που έχουμε γνωρίσει -ήδη από την εποχή του 'Motorcycle Emptiness'- γράφουν τραγούδια πομπώδη και υπερβολικά, με ενορχηστρώσεις του στυλ ο Andrew Lloyd Webber συναντά την brit pop και με στίχους, που υπερκαλύπτουν τις ετήσιες ανάγκες της Κ.Ν.Ε. για άχαρη συνθηματολογία. Οι χειρότεροι Manics σου παίρνουν τα αυτιά προσπαθώντας να γεφυρώσουν ηχητικά τους Whitesnake με τους Sex Pistols, και τους στίχους τους δεν τους καταλαβαίνει ούτε ο πιο ενημερωμένος διανομές του "Οδηγητή". Το 'Lifeblood' τους πετυχαίνει σε καλή στιγμή (με πιανάκια, ελεγειακά ριφάκια και ρεφρενάκια για το δρόμο... ξέρετε), και τουλάχιστον δύο-τρία κομμάτια του δίσκου ('A song for departure', 'Cardiff Afterlife', 'The Love Of Richard Nixon')... καλούν για μια συμπληρωματική επανέκδοση του περσινού αδικοχαμένου greatest hits της μπάντας.
Οι ανοησίες και τα λάθη του παρελθόντος (επισκέψεις στον Φιντέλ Κάστρο, ψιλά ο αμανές και τα ρέστα) αυτή την φορά αποφεύγονται και το 'Lifeblood' κυκλοφορεί υπερβολικά διακριτικά, την ώρα που όλος ο κόσμος μοιάζει να ασχολείται με το νέο δίσκο των U2 και το πρώτο μέρος της αυτοβιογραφίας του Bob Dylan. Οι Manic Street Preachers του 2004 μοιάζουν να βαριούνται να προκαλέσουν και να προκληθούν. Ίσως και να μην μπορούν να το κάνουν άλλωστε. Μαζί με όλα αυτά επιστρέφει και η αύρα της θλίψης στους ήχους και τους στίχους της μπάντας, που μας έκανε να τους λατρέψουμε προτού γίνουν mega stars, μέσα από αδύναμους δίσκους, όπως το 'Gold against the soul'. Και τελικά ποιος περίμενε να ακουστεί η φράση "we used to have answers, now we have only questions' σε ένα τραγούδι αυτού του γκρουπ, που τόσα χρόνια μας φλόμωνε με αποστομωτικές απαντήσεις και μασημένη τροφή για υποτιθέμενη σκέψη.
Οι οπαδοί των Manic Street Preachers πρέπει να χωρίζονται πλέον σε πολλές γενιές. Δια του παρόντος δίσκου καλούνται οι οπαδοί της δεύτερης γενιάς ('Everything must go', 'This is my truth tell me yours' κ.λ.π.) να επιστρέψουν στο μαντρί... τα πράγματα είναι σχεδόν όπως όταν τα πρωτογνωρίσατε. Ένας ακόμη υπέροχος epic rock δίσκος για να καλύψει το κενό που οι ίδιοι δημιούργησαν τα τελευταία χρόνια, για να γεμίσει τις rock αρένες που δείχνουν να ξαναπαίρνουν τα πάνω τους και κυρίως για να επαναφέρει το πάθος στην μουσική ζωή των δημιουργών του. Μουσικά επίπεδος, συναισθηματικά πολυεπίπεδος!
Θα επανέλθουμε σύντομα με την επετειακή επανακυκλοφορία του ανυπέρβλητου 'Holy Bible'. Once a Manic, always a Manic!