Lipstick traces - A secret history of
CD1: 1. Prologue To History 2. 4 Ever Delayed 3. Sorrow 16 4. Judge Yr'self 5. Socialist Serenade 6. Donkeys 7. Comfort Comes 8. Mr Carbohydrate 9. Dead Trees And Traffic Islands 10. Horses Under Starlight 11. Sepia 12. Sculpture Of Man 13. Spectators Of Suicide 14. Democracy Coma 15. Strip It Down (Live) 16. Bored Out Of My Mind 17. Just A Kid 18. Close My Eyes 19. Valley Boy 20. We Her Majesty's Prisoners
CD2: 1. We Are All Bourgeois Now (McCarthy) 2. Rock N' Roll Music (Beatles) 3. It's So Easy (Guns N' Roses) 4. Take The Skinheads Bowling (Camper Van Beethoven) 5. Been A Son (Nirvana) 6. Out Of Time (Chris Farlowe) 7. Raindrops Keep Falling On My Head (Burt Bacharach) 8. Bright Eyes (Art Garfunkel) 9. Train In Vain (The Clash) 10. Wrote For Luck (Happy Mondays) 11. What's My Name (The Clash) 12. Velocity Girl (Primal Scream) 13. Can't Take My Eyes Off You (Andy Williams) 14. Didn't My Lord Deliver Daniel (Paul Robeson) 15. Last Christmas (Wham)
«Οι Manics είναι το ίδιο απατεώνες με τους Clash. Μόνο που είναι λιγότερο σπουδαίοι. Ίσως και γιατί έδρασαν -και δρουν- σε μια «λιγότερο σπουδαία» εποχή. Είναι ακόμη μια απόδειξη της γαμημένης εκείνης αλήθειας... που μας λέει ότι το rock 'n' roll είναι γοητευτικό μόνο όταν είναι ψεύτικο. Ότι ακόμη... μπορείς για πάντα να το απολαμβάνεις, να το πιστέψεις όμως μονάχα μια στιγμή χρειάζεται. Κι αν κάποτε πιστέψατε τους Manics- όπως ο υπογράφων- τότε σίγουρα είστε πέρα των 25 και δεν το έχετε πάρει χαμπάρι... Αν σας συνέβη με τους Clash, μάλλον θα είστε πέρα των τριάντα πέντε...»
Την παραπάνω παράγραφο την είχα ετοιμάσει σαν πρόλογο στο review για το Best Of των αγαπημένων μου Manics, το οποίο και ποτέ δεν γράφηκε τελικά. Ως είθισται, μετανιώνω για όσα γράφω, λέω και δεν κάνω, οπότε στο παρόν review για το «εναλλακτικό» best of των λατρεμένων μου Manics προλογίζω ως εξής:
Κατάπτυστοι όντας για καμιά εκατοστή ανοησίες και λάθη στην πολύχρονη καριέρα τους, οι Manic Street Preachers δεν μπορούν να κατηγορηθούν για τουλάχιστον ένα πράγμα: ποτέ δεν έγιναν κάτι περισσότερο ή κάτι λιγότερο από αυτό που υπόσχονταν (ή έστω άφηναν να εννοηθεί) στα πρώτα τους βήματα: μια στυλιζαρισμένη glam rock μπάντα, με σπουδαία τραγούδια και τουλάχιστον ιδιοτελή κίνητρα στην επιλογή της θεματολογίας της. Οι μοναδικοί εναπομείναντες αβανταδόροι, οργανωτές κερκίδας στο κενό πλέον γήπεδο, όπου αναμετράται το rock 'n' roll με το παρελθόν του και την αίγλη του.
Είκοσι τραγούδια που έγραψε η μπάντα και ποτέ δεν βρέθηκαν σε κάποιο από τα άλμπουμ της επίσημης δισκογραφίας της. Εδώ βρίσκονται τα συνήθη hard rock αμαρτήματα τους ('Judge Yourself' - το ακυκλοφόρητο τραγούδι τους που γράφτηκε για το soundtrack του 'Judge Dread' - ΜΑΠΑ! - ευτυχώς που χάθηκε ο παραπλήγας ο Richie εν τέλει), παρακάτω τα συνήθη grand pop αριστουργήματα τους ('Dead Trees And Traffic Islands'), και ακριβώς δίπλα οι στιγμές που καταφέρνουν να ξεπεράσουν τον εαυτό τους ('Sepia'). Και κάπως έτσι κυλάει ο πρώτος δίσκος. Γεμάτος κλισέ και συνθήματα, έτοιμος για τα στάδια και ανέτοιμος να υποστηρίξει απόλυτα και πειστικά την υστεροφημία των δημιουργών του.
Όσοι επέμεναν τόσα χρόνια να αγοράζουν τα single της μπάντας, να κυνηγούν τα διάφορα ep, τις διάφορες συμμετοχές κ.λ.π. το γνωρίζουν πολύ καλά πως οι Manic Street Preachers ποτέ δεν είχαν ιδιαίτερο πρόβλημα στο να γράφουν καλά τραγούδια, με τα άλμπουμ είναι που ζορίστηκαν μερικές φορές. Σε flipsides, b-sides και ακυκλοφόρητα οι Manics είναι ότι καλύτερο μπορεί να σου συμβεί αν γουστάρεις να είσαι hardcore οπαδός μιας μπάντας και να την «κυνηγάς» σε οτιδήποτε κάνει.
Στο δισκάκι με τις διασκευές επικρατεί εξίσου απολαυστικό πανηγύρι. Λαμβάνουμε ως δεδομένο ότι όλες οι εκτελέσεις είναι κάτω του μετρίου. Αυτές μάλιστα που είναι και ζωντανά ηχογραφημένες, ορισμένες φορές είναι για γέλια, παρά το πάθος και την ψυχή που μοιάζει να έχει η μπάντα όταν καλείται να αποδώσει φόρο τιμής σε τραγούδια σταθμούς, όπως τα 'Train In Vain' (CLASH), 'It's So Easy' (GUNS 'N' ROSES), ακόμη δε και σε αυτό το αξεπέραστο το 'Last Christmas' (WHAM).
Υπάρχει ωστόσο μια εμπνευσμένη απόδοση σε ένα underground classic των McCarthy (πολιτικοί πρόγονοι των Stereolab και τα ρέστα)... που μοιάζει να είναι το κομμάτι που ταυτίζεται απόλυτα με τους Manic Street Preachers (ή τέλος πάντων αυτό που κάποτε θέλησαν να πλασάρουν), αλλά δυστυχώς -για αυτούς- ποτέ δεν το έγραψαν οι ίδιοι. Το 'We are all bourgeois now' είναι μακράν το καλύτερο από τα 35 τραγούδια του διπλού cd. Κατά τα άλλα οι Manics αποδίδουν από Bacharach-David, μέχρι Stones, Nirvana και πρώιμους Primal Scream, αλλά δεν υπάρχει και κάποιος ιδιαίτερος λόγος να ανησυχείτε για όλα αυτά.
Εν τέλει... Οnce Α Manic, Always A Manic... που λέει και το ρητό. Θα προτιμούσα «αληθινό» συνθετικό ύφασμα στο εξώφυλλο, απομίμηση της glam rock γούνας που απεικονίζεται σε κοντινό πλάνο. Όπως ακριβώς και οι Manics διαρκώς επιμένουν να είναι μια φτηνή απομίμηση... που όμως αξίζει περισσότερο από εκατοντάδες αυθεντικά πράγματα που τους περιτριγυρίζουν και τους εμπνέουν.
Από έναν βαρετό, πλην όμως ενσυνείδητο και τίμιο Billy Bragg, προτιμώ τους πουλημένους Manic Street Preachers όταν γουστάρω να ακούσω «political rock» (κλισέ...). Και δεν είμαι ο μόνος, έτσι;
