Send away the tigers
Περίπου δύο λεπτά μετά το τέλος του Winterlovers θα βρεις εν είδη hidden track μία τυπικά τίμια διασκευή στο Working Class Hero του John Lennon. Αν είσαι τυχερός και κάτω από δεκαέξι χρονών... ίσως και να ακούς για πρώτη φορά το εν λόγω παραγνωρισμένο συνδικαλιστικό anthem και να εντυπωσιάζεσαι από την παθητική οργή της ερμηνείας. Κάπου εδώ είναι που σταματούν οι συγκινήσεις και αρχίζει το κωμικοτραγικό του πράγματος. Η φαρσοκωμωδία που λέμε...
Το Lifeblood του 2004 θεωρήθηκε από κοινό, κριτικούς και όψιμα από τους ίδιους ως η πιο αδιάφορη δισκογραφική τους στιγμή. Ήταν η στιγμή κατά την οποία οι Manics αντιλήφθηκαν για πρώτη φορά ότι το attitude, η οργή, η "άποψη" και η χαοτική αντίληψη του πολιτικού ροκ τούς έχουν προ πολλού εγκαταλείψει και ορθά στράφηκαν προς τα τραγούδια ως αυτοσκοπό και όχι σαν πρόφαση για όλα τα παραπάνω. Επί του παρόντος οι προφάσεις περισσεύουν και η ουσία τίθεται και πάλι στο περιθώριο...
Το Send Away The Tigers έχει ήδη στιγματιστεί ως η ιδανική επιστροφή του γκρουπ στις ημέρες της αφθονίας των κλισέ, του κλισαρίσματος των συνθημάτων και της συνθηματολογικής μουσικότητας. Φευ... Ένα φευγαλέα οργισμένο και βεβιασμένα "εφηβικό" άλμπουμ είναι που τίποτε δεν μοιράζεται ούτε με την απολαυστική ματαιοδοξία του Generation Terrorists, ούτε ασφαλώς με τη φιλοσοφική διάνοια του Holy Bible.
Ίσως η ανάγκη για επανάκτηση του head-lining στα μεγάλα ευρωπαϊκά φεστιβάλ να γέννησε σε κάποιο μεγάλο δισκογραφικό μυαλό την ιδέα αυτής της "επιστροφής". Το τραγελαφικό αποτέλεσμα μπορεί και να τον οδήγησε ήδη στο ταμείο ανεργίας... Το N.M.E. ήρε το εμπάργκο ενάντια στους Manics και από δίπλα ακολούθησαν και άλλοι καλοθελητές του πρόσφατου παρελθόντος. Εν έτη 2007 και με τη σάρωση του alt. rock από τη βλαχοροκιά των Killers, τα hard-rock ριφάκια και η επιθετική στιχουργική από τρεις κουρασμένους σαραντάρηδες βέβαια κάθε άλλο παρά βαρυσήμαντο statement συνιστούν.
Τους σώζει η κυρία Persson που "δανείζει" pop ψυχή στο Your Love Alone Is Not Enough... δεν βλέπω κανέναν όμως να χαμογελάει με τη στιχουργική ανακύκλωση του You Stole The Sun From My Heart. Ο ιδιόμορφος μισάνθρωπος ανθρωπισμός τους είναι πάντα καλοδεχούμενος και δειλά εμφανίζεται σε τραγούδια όπως το I' m Just a Patsy και το The Second Great Impression..., το πρώτο όμως θα το απέρριπταν για b-side οι Cinderella και το δεύτερο χαροπαλεύει για τις δονήσεις του Design For Life. Άκου τώρα και κιθάρα που καλπάζει σα δυο άλογα στο Rendition και βάλε τα γέλια..., όπως ακριβώς στις πιο άχαρες στιγμές του ανελέητα "τραβηγμένου" τους ντεμπούτου.
Ιδού τα άλμπουμ στα οποία η συνταγή καταλήγει σε φιάσκο λοιπόν. Πήραν από εδώ, πήραν από εκεί... σου λέει θα λειτουργήσει το σύνδρομο της νοσταλγίας. Όσο και να μη θέλω να το πιστέψω όμως και με την ιδιότητα του απόλυτα φανατικού τους προσυπογράφω την άποψη που θέλει το Send Away The Tigers να είναι το πρώτο πραγματικά κακό άλμπουμ των Manic Street Preachers μετά από δεκαπέντε χρόνια αμφιλεγόμενης δισκογραφικής δραστηριότητας.
Θλιβερό ή αστείο; Εξαρτάται από ποια πλευρά θα το δει κανείς...
Με θλίψη λοιπόν (ως οπαδός) και γελώντας (ως κριτής),
