Η ευτυχία είναι αυτό
Στο Μανώλη Φάμελλο η διαδρομή, στα «ηλεκτρικά» μονοπάτια, είναι ήδη γνωστή, κυρίως μέσα από τη προηγούμενη δισκογραφική του δουλειά («Καθώς Μικραίνει η Μέρα»). Μ’αυτό τον καινούργιο δίσκο, ο Φάμελλος χωρίς πλέον τους Ποδηλάτες, προχωράει ακόμα πιο πέρα, ανακαλύπτει περισσότερα για τον ηλεκτρικό ήχο που ήδη γνωρίζει, ενώ παράλληλα δοκιμάζει και νέα πράγματα, φτιάχνοντας ένα μουσικό τοπίο διαφορετικό, καινούργιο και τελικά ευχάριστο.Το ηλεκτρικό στοιχείο πάντως φαίνεται να κυριαρχεί, αλλά δε λείπουν και οι ατμοσφαιρικές, ρομαντικές μελωδίες. Σε γενικές γραμμές πρόκειται παρ’όλα αυτά για δυνατό album με ταξιδιάρικη διάθεση (την οποία εμπνέουν κυρίως τα πνευστά – όμποε, σαξόφωνο, τρομπέτες), ό,τι πρέπει δηλαδή για νοερές, μακρινές βόλτες.
Ερμηνευτικά και στιχουργικά ο Μανώλης Φάμελλος φαίνεται να ωριμάζει συνεχώς. Αναζητήσεις μέσα από στίχους που συχνά δεν διστάζουν ν’αφήσουν την θλίψη ν’απλωθεί (την απαισιοδοξία βέβαια ΔΕΝ την συναντάμε πουθενά-ευτυχώς! ...άλλωστε ο Φάμελλος δεν έδειξε ποτέ τέτοια διάθεση). Σκοτεινός κάποιες φορές αλλά πάντα μελωδικός, προσπαθεί πάντα να διατηρεί τις ισορροπίες & να δοκιμάζεται συνέχεια σε καινούργια πράγματα («κι αν κάτι όλα μέσα μου τα βρίσκει λειψά...εγώ θα τρέξω σ’άγνωστα μέρη»).
Το «Κόλλησα στο μέλι» αποτελεί μια από τις πολύ καλές στιγμές του άλμπουμ και είναι τραγουδισμένο κάπως..(πώς να το πω)...παράξενα;..διαφορετικά;..Ναι, ο Μανώλης Φάμελλος, «πατώντας» πάνω στο προσωπικό του, γνώριμο, ερμηνευτικό στυλ, διαφοροποιεί από τραγούδι σε τραγούδι αρκετά τη χροιά της φωνής του (εξαιρετική ερμηνεία στη «Μαγική Εικόνα»), ενώ διαφοροποεί και τον τρόπο που τα λόγια δένουν με τη μουσική, με αποτέλεσμα ο δίσκος να περιέχει έντεκα, αλλιώτικα μεταξύ τους, τραγούδια!
Έντεκα τραγούδια, άλλα πιο δυνατά όπως το «Φίδι» κι «Ένα μωρό που κλαίει», ενώ άλλα μελωδικά σαν το ομώνυμο του δίσκου ή τις «Κυριακές στην πόλη» (το Νο 11) που...«σβήνει τα φώτα» με τους πιο γλυκούς ήχους (για να χαλαρώσετε και να ξανακούσετε το CD από την αρχή). Ειδικά αυτό το τελευταίο τραγούδι ξεχωρίζει μέσα στον δίσκο με το πρώτο άκουσμα. Η κυριακάτικη μελαγχολία είναι κάτι γνωστό σε όλους μας, ειδικά όταν αναγκαζόμαστε να παραμένουμε στο κέντρο μιας πολύβουης & (συχνά) βρώμικης πόλης. Ακριβώς αυτή την εικόνα, της μελαγχολίας & της νωχελικότητας, καταφέρνει να δώσει, πολύ γλαφυρά ο Φάμελλος με τους στίχους του τραγουδιού, που συνοδεύονται από μια χαμηλών τόνων μελωδία, όπου το όμποε & το πιάνο ένιωσα να με υπνωτίζουν γλυκά...
Κατά τ’άλλα, το "Ένα μεγάλο φωτεινό καλοκαίρι" είναι –ήδη απ’τους θερινούς μήνες, με την κυκλοφορία του single—γνωστό στους περισσότερους, καθώς ακούστηκε κατά κόρον απ’τα ραδιόφωνα της πόλης. Ξεχωρίζω επίσης (κυρίως όσον αφορά τους στίχους, που δίνουν μια πρωτότυπη αλλά τελικά αρκετά κοντά στην πραγματικότητα εικόνα για την αγάπη) το "Γράμμα από το μεγάλο πουθενά".
Σαν συμπέρασμα, σας προτείνω ν’ακούσετε όλο το δίσκο και να είστε προετοιμασμένοι για εκπλήξεις. Εκπλήξεις ίσως όχι τεράστιες ούτε εντελώς ανατρεπτικές, αλλά αρκετές ώστε να φαίνεται καθαρά ότι ο Μανώλης Φάμελλος κάνει συνεχώς βήματα προς τα μπρος.
