La radiolina

O παππούς μου ήταν αριστερός, όπως και το 95% των παππούδων - μπαμπάδων σ'αυτήν τη χώρα. Όταν άρχισα να περπατάω μ'έπαιρνε μαζί του στο Workers Playtime, το Strange Things Happen και το Between the Wars, όπου παρακολουθούσαμε συναυλίες του Joe Hill, του Leadbelly, του Woody Guthrie και του Pete Seeger. Μεγαλώνοντας, άρχισα να συχνάζω στα clubs του Greenwich Village και να παρακολουθώ τους protesters της εποχής: Dylan, Baez, Paxton, Country Joe. Αγαπούσα ιδιαίτερα τον Phil Ochs γιατί ήταν δοσμένος ολοκληρωτικά στη στρατευμένη τέχνη του. Τόσο που η διάψευση τον τσάκισε και αυτοκτόνησε. Λίγα χρόνια νωρίτερα ο χιλιανός συνάδελφός του Victor Jara δολοφονούνταν "in the Santiago stadium" όπως τραγούδησαν και οι Clash, γκρουπ που μαζί με τους Dead Kennedys, Crass, SLF, Chumbawamba, Poison Girls συνέχισαν τη σκυταλοδρομία της διαμαρτυρίας.

Λίγο μετά τα μέσα των 90ς και αφού οι ομοβροντίες των Rage Against the Machine είχαν κουράσει, εμφανίστηκε ο Manu Chao, γυιός Γαλικίτη και Βάσκαινας που μεγάλωσε παίζοντας μπάλα (κι όχι monopoly) στις αλάνες των εργατικών κατοικιών. Μόλις γύρισε στην Ευρώπη από πολύχρονη περιπλάνηση στη Λατινική Αμερική όπου βρήκε τον ήχο του και κυκλοφόρησε τον πρώτο του δίσκο. Η επιρροή του στη σκηνή τα επόμενα χρόνια ήταν τεράστια. Το latin rock, η ska, η μπασταρδεμένη reggae κυριάρχησαν στις εκδηλώσεις συμπαράστασης, στις πορείες, στις καταλήψεις, στα clubs, στις παραλίες. Η Ευρώπη τον αγάπησε, η Λατινική Αμερική τον λάτρεψε. Οι εμφανίσεις του σε εκδηλώσεις του λεγόμενου anti-globalization movement σε Γένοβα και Πόρτο Αλέγκρε του κόλλησαν τη ρετσινιά του leader του κινήματος. Έγινε icon σαν τον Τσε και τον Marley. Το 2002 ρωτήθηκε σε συνέντευξη για τα σχέδιά του. "Μπορεί να εξαφανιστώ για έξι χρόνια" είπε και σχεδόν το τήρησε. Εξαίρεση το περιορισμένης κυκλοφορίας "Siberie.."

O Χατζιδάκις δανειζόταν από κλασική, Nino Rota και ρεμπέτικο για να φτιάξει τη δική του μοναδική μουσική, τακτική που ακολουθεί κι ο Chao καταφεύγοντας σε άλλες πηγές. Στο "13 dias" π.χ. του νέου δίσκου ακούμε ένα country με ισπανικούς στίχους, στο "Raining in paradize" o Marley τραγουδάει στους Ramones του "Halfway to sanity", το "Me llaman calle" είναι flamenco, το "Politik kills" είναι ska, το "Mala fama" στέλνει χαιρετίσματα στην Κούβα. Παρ'όλες τις ετερόκλητες επιρροές που δεν είναι και αποκλειστικότητά του, ο Chao καταφέρνει να εκπροσωπεί ένα μουσικό είδος στο οποίο δεν υπάρχει δεύτερος. Δεν μπορείς να μην του βγάλεις το καπέλο γι'αυτό. Συν το ότι κρατάει τόσο χαμηλό προφίλ παρ'όλο που η ύπαρξή του και μόνο είναι οδηγός για κάποιους. Και το ότι δεν ξεχνά πως δουλειά του είναι να διασκεδάζει, άσχετα, αν και με το "La radiolina" δεν το πετυχαίνει απόλυτα. Δεν είναι τόσο καλά τα νέα του τραγούδια - είναι τόσο απλό. Δε διαγράφεις όμως τον άλτη επειδή δε συνεχίζει να σπάει τα ρεκόρ του. Και τα κοντινά σ'αυτό άλματα μπορεί να είναι συναρπαστικά.

Κλείνω με ένα διάλογο απ'την ταινία "Before sunset" που θα μπορούσε να είναι διάλογος μεταξύ του Manu Chao και οποιουδήποτε φέρελπι ροκ σταρ.

- The world is a mess right now! We're moving all our industry to developing nations. We can get cheap labor free of any environmental laws. The weapon industry is booming, Five million people die every year for preventable water disease.

- Ok, I realize that there are a lot of serious problems in the world. I mean, I don't even have one publisher in the whole Asian market!

Γι'αυτό σου λέω πως έχω πολλούς να κράξω, θάψω, ξεγράψω πριν φτάσω σ'αυτόν.