The exxecution

Θεωρητικά, τα πάντα μπορούν ν' αλλάξουν... Εκτός απ' το τελεσίδικο, το τι πραγματικά έχει συμβεί, το παρελθόν, που μένουν όλα ανέπαφα όποτε κι αν τα συμβουλευτείς. Ο Marco Polo, λοιπόν, ήταν πάντοτε Ιταλός... Ο γνωστός παλιός, μα έτσι είναι κι ο τωρινός, γεννημένος από μετανάστες στον Καναδά, ως Marco Paolo Bruno. Στη Νέα Υόρκη μετακόμισε αρχές των 00s, καθόλου άσχετο, από κει πιάνουμε και την ιστορία μας...

Ψαχουλεύοντας και ξετυλίγοντας το cd, αφρίζουν τα απρόβλεπτα: Αν το πάνω χέρι στο "The Exxecution" το 'χε ο δρομο-λόγος όπως τον ξέρουμε απ' το παρελθόν του Bronx, στα ολοκληρωτικά ντοπαρισμένα μπιτ του, ο Polo θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει διακυμάνσεις στους τόνους επηρεασμένος μέχρι κι απ' την άφρο και τη λάτιν. Δεν ήρθε όμως απ' τη Νέα Ορλεάνη, αλλά απ' το Τορόντο, το υπόβαθρό του είναι αλλιώτικο, αυτό σαμπλάρει, μη θέλοντας ν' αλλάξει συν τοις άλλοις και το ότι είναι λευκός που έστριψε. "Πειθαναγκάζει" δε και το στιχουργό να εξομολογηθεί στο κλείσιμο του "I'm On It" το πρωτοφανές "Marco Polo is a dope producer, Marco Polo got beats", που λέει όσα εμείς οι υπόλοιποι (ή και περισσότερα) σε δέκα παραγράφους, η οποία είναι κι η πιο ατακαδόρικη, καταδικαστική ρίμα-επευφημία μεταξύ συντελεστών στο ίδιο άλμπουμ που καταγράφτηκε προσφάτως.

Ο Victor Evans, απ' την άλλη, διαθέτει ταλέντο MC ανάλογο του ενθουσιασμού του... Λέγοντας αυτό, συνειρμικά εσύ υποθέτεις ότι πρόκειται για γόνο του Brooklyn κι επαληθεύεσαι. Επίσης, αυτό ακριβώς τον κάνει Ruste Juxx, και διαρκεί καλά, όπως με τους ήρωες των κόμικς της Marvel που δεν τους θυμάσαι ποτέ με διπλή ταυτότητα κι ας ξέρεις πως σκοπίμως αποσιωπάται.

Ο Juxx ραπάρει έξω απ' τα δόντια, αταλάντευτα, τα λέει με ύφος και γλώσσα δρόμου, και μ' έναν τρόπο κάνει το αόρατο, την σκέψη, να γίνει ορατό. Πόσο βαλάντιο μπορεί να 'χουν ακόμα κι οι βρισιές; Κάνοντας σε κάποια φάση την ειρωνεία από άκαμπτη, μελωδική, δεν έχει αναστολές, δεν εφαρμόζει κανόνες κατηχητικού, άρα τι να υποθέσεις, πως είχε "ηθική" και την έχασε ή ότι την πολεμάει απ' την κούνια του; Ομοίως, δύσκολα τον φαντάζεσαι να παίρνει θέση υπέρ των πρώτων στο δίλημμα The Beatles or The Rolling Stones, αλλά αληθεύει, το 'χει απαντήσει σε συνέντευξη.

Ήταν στην idee fix του Hector Berlioz που η επανάληψη του θέματος έγινε μουσική πρακτική. Κείνος είναι κι ο ενδεδειγμένος οδηγός για το πώς να το κάνει κανείς και να μείνει ορθός κι όρθιος. Λόγος για να μην εφαρμοστεί μερικώς και στον πιο ξεχωριστό νεοϋορκέζικο hardcore hip-hop δίσκο των τελευταίων ετών δεν υπήρχε εξαρχής, αν και τελικά οφείλεται περισσότερο στον έμμεσο εξαναγκασμό: άλλη λύση ως προς τη στιχουργική έκφραση δεν ήταν διαθέσιμη.

Ήδη απ' το "Port Authority" φαινόταν ότι ο Marco Polo, μόνος ή με παρέα, σε κάποια στιγμή θα 'δινε έναν πολύ μεγάλο δίσκο. Τώρα που τον κρατάμε στα χέρια μας, διαπιστώνουμε πως αν και μιλάμε για το ντεμπούτο της συνεργασίας Polo + Ruste Juxx, η ωρίμανση πρέπει να 'χε προηγηθεί κι επιτευχθεί κατά μόνας...

Το ρόστερ της Duck Down Music αναλαμβάνει να τροφοδοτήσει αβέρτα με γκεστ -σα σειρές σε παρέλαση- το παρόν, όλοι με τη συνεισφορά ενός μοχλού που μεγαλώνει ο βραχίονας και πολλαπλασιαστικά γίνεται δυνατότερος.

Τα "Rearview", "You Can't Stop Me" αρχικώς κι ύστερα τα "Watch Yo Step", "Wings On Your Back", "Let's Take A Sec" είναι κομμάτια αναφοράς, δε χρειάζεται να εξηγήσεις τι είδους προσωπική αρέσκεια ενήργησε όταν τα διάλεξες, τυχαία ήταν, ούτως ή άλλως ο καθένας έχει τη δική του, κι η αναφορά τις καβαλάει όλες. Κρίνεται κάτι απ' αυτό; Βεβαίως, ένα απ' τα άλμπουμ της χρονιάς και το 1ο της νέας δεκαετίας που 'ρθε έχοντας έστω ποσοστιαία χωνέψει τις δυναμικές αλλαγές στην παγκόσμια λογική περί πόλης. Με σαρωτικά αποτελέσματα. Σάπια, κακά τα μυαλά, εξαιρετικό το άκουσμα που παράγουν εν κατακλείδι... Δε γινόταν πιο τέλεια...