Eat me, drink me
Σε αυτήν την παράξενη γωνιά της Ευρώπης στην οποία ζούμε, την πιο "εξαμερικανισμένη" σε τρόπο και νοοτροπία ζωής, δεν ευδοκιμεί μόνο "η φαιδρά πορτοκαλέα" όπως έλεγε ο ποιητής, αλλά και το "φρούτο" του αντιαμερικανισμού, σε μια ζηλευτή εκδήλωση γνήσιου σουρεαλισμού. Παράλληλα, υπάρχει μια εμμονή για την ανακάλυψη της περίφημης "άλλης Αμερικής", της Αμερικής που αντιστέκεται και αντιδρά... Έτσι κατά καιρούς έχουν αποθεωθεί αμφιλεγόμενες προσωπικότητες όπως ο Τσόμσκι, ο Μουρ, ακόμη και ο Κλίντον (προ Γιουγκοσλαβίας βέβαια!). Και από την εποχή που δέχτηκε το ανάθεμα των συντηρητικών θρησκόληπτων αμερικανών ως δήθεν ηθικός αυτουργός της τραγωδίας σε σχολείο του Columbine, σε αυτό το club των αντιηρώων εισήλθε πανηγυρικά και ο Marilyn Manson (με τη στενή έννοια "οι"). Δικαίως;
Ας αφήσω στην άκρη την άποψη που έχω, ότι μια ουσιαστική αντίδραση δεν είναι ...αντί-δραση. Η αντίδραση δεν πρέπει να ορίζεται (μόνο) αντιστικτικά με κάποια "εχθρική πραγματικότητα", αλλά οφείλει πάνω απ' όλα να είναι δημιουργία με θετικό πρόσημο, αυτάρκης και αυτοδύναμη, και όχι ετεροκαθοριζόμενη. Πού θέλω να καταλήξω; Ότι ο Manson δεν βρίσκεται στον αντίποδα κανενός "κατεστημένου", αλλά είναι ένα πιστό κατοπτρικό είδωλο της οπισθοδρομικής Αμερικής που αγαπάμε να μισούμε, και ένα οργανικό μέρος της mainstream κουλτούρας της. Δε φέρει άλλωστε τυχαία στο ψευδώνυμό του τα ονόματα δύο εμβληματικών μορφών της αμερικάνικης pop κουλτούρας (ναι, οι ΗΠΑ είναι ίσως η μοναδική χώρα όπου ακόμη και ένας αιμοσταγής δολοφόνος μπορεί να γίνει pop-idol). Γιατί όσο γραφικοί και συστημικοί είναι οι αναγεννημένοι χριστιανοί και η θρησκόληπτη ταξιαρχία, άλλο τόσο είναι και οι πάσης φύσεως "σατανιστές", οι οποίοι με φλεγόμενους σταυρούς και άφθονα "fuck you", αισθάνονται ότι πολεμάνε το σύστημα (κάλλιστα μπορούμε να επεκτείνουμε αυτόν το συλλογισμό και στο χώρο του hip-hop). Έτσι και οι περίφημες προκλήσεις του Manson περιορίζονται σε ανώδυνους βαμπιρικούς έρωτες, κιτς splatter βία, και βρώμικο σεξ για τη γενιά του play station και της πλαστικής κούκλας. Προκλήσεις που αρκούν βέβαια για την "κατάκτηση" της ετικέτας "parental advisory", η οποία βγάζει μάτι στο εξώφυλλο του δίσκου, και είναι για τις ΗΠΑ ένα απόλυτο εμπορικό εχέγγυο.
Διαπιστώνω όμως ότι ήδη ξόδεψα 330 λέξεις, χωρίς ούτε μία αναφορά στο δίσκο αυτό καθαυτό. Κάπου δικαιολογημένα βέβαια, γιατί ο Manson είναι κατά βάση ένα εξωμουσικό φαινόμενο. Και αυτός ο δίσκος είναι μια ευκαιρία για μια συνολική αποτίμηση αυτού του φαινόμενου, τώρα που οδεύει σιγά-σιγά προς απόσυρση στο "νεκροταφείο των ελεφάντων".
Άλλωστε, ο έκτος του δίσκος, το ευφυώς κανιβαλικά τιτλοδοτημένο "Eat me, drink me", πιστεύω ότι δεν αλλάζει την προδιαγεγραμμένη αυτή πορεία. Μια παραγωγή επαγγελματικά και εντατικά γυαλισμένη, ένας προβλέψιμος ήχος που θυμίζει Mission στην παρακμή τους, ακόμη και Smashing Pumpkins της εποχής του "Adore", το φάντασμα του Peter Murphy που πλανιέται πάνω από το δίσκο, περισσότερο σαν γκροτέσκα απομίμηση τύπου ...Μητσικώστα, και επιδειξιομανείς κιθάρες που παραπέμπουν σε μεταλλικές μπάντες του κομμωτηρίου, συνθέτουν ένα μετριότατο σύνολο. Μια ιδανική μουσική επένδυση για ταινίες τύπου "νεανική σφριγηλή παρέα πάει διακοπές, όλοι είναι μες την καλή χαρά, μέχρι τη στιγμή που θα εμφανιστεί ο τύπος με το πριόνι"! Ξεχωρίζει οριακά από το σωρό, το "Heart-shaped glass" με τη λαϊκίστικη 80s αύρα του. Κανείς δεν έχει αμφισβητήσει την εξυπνάδα του Manson και την ικανότητά του να πιάνει το σφυγμό της μόδας. Εδώ όμως μιλάμε για μουσική...
