The family jewels
Συγγνώμη! Για θυμίστε μου... τι χρονιά έχουμε; Μήπως την έπαθα σαν τον αστυνομικό Σαμ Τάιλερ στο σήριαλ Life on Mars, μου ήρθε δηλαδή κεραμίδα/τούβλο/ζαρντινιέρα στο κεφάλι και γύρισα πίσω στο 1980; Διότι ακούγοντας το Family Jewels, το ντεμπούτο της συμπατριώτισσας μας, Μαρίνας Διαμάντη, νόμισα ότι ξύπνησα ένα πρωί και βρέθηκα πάλι στο 1980. Πράγμα που από μόνο του δεν είναι κακό. (Σημείωση: Να θυμηθώ να βάλω τα λεφτά μου σε τράπεζα του εξωτερικού, μήπως κάποια μέρα - κούφια η ώρα - η Ελλάδα χρεοκοπήσει). Αλλά δεν περίμενα να ξανακούσω τις φωνητικές πιρουέτες της Lena Lovich μετά τριάκοντα έτη, και να δω τους "έγκριτους" μουσικοκριτικούς του BBC να εκστασιάζονται με τη Marina, την οποία μάλιστα κατατάσσουν στα 5 πλέον υποσχόμενα ονόματα του 2010.
Παρένθεση: και τότε γιατί διάλεξα το Mowgli's road για το cd που μοιράζαμε στο πάρτι του mic; Έλα ντε. Διότι μου φάνηκε χαριτωμένα παλιομοδίτικο όταν το πρωτάκουσα. Συνολικά όμως ο δίσκος είναι σαν πάτσγουερκ new wave/pop επιρροών με μερικούς από τους πιο αδιάφορους/ανόητους στίχους που έχουμε ακούσει την τελευταία δεκαετία και βάλε. Παράδειγμα: You're vulnerable, you're vulnerable/ You are not a robot/ You're loveable, so loveable/ But you're just troubled.
Ή το άλλο: Oh my god, you look just like Shakira/ No no, you're Catherine Zeta. Actually, my name's Marina (Έλεος!)
Τώρα βέβαια όλα τα παραπάνω είναι αναμενόμενα από κάποια που κατονομάζει ως επιρροές της την PJ Harvey και τη Britney Spears - τα δύο ονόματα το ένα δίπλα στο άλλο. Το αστείο είναι ότι σχεδόν όλες οι κριτικές του άλμπουμ της περιέχουν μια λίστα με τις πιο παράταιρες επιρροές: Abba και Laura Nyro, Cyndie Lauper και Sparks, Blondie, Aphrodite's Child και Siouxsie. Για να μην αναφέρω τη σύγκριση με την Kate Bush, μια σύγκριση το λιγότερο φαιδρή - το περισσότερο εξωφρενική. Και όλοι προσπαθούν να βολέψουν κάπως τις ενορχηστρώσεις που βασίζονται σ' ένα πιάνο το οποίο θα μπορούσε να θυμίζει Tori Amos αλλά μάλλον κλίνει προς τον Andrew Lloyd Webber.
Όπως είναι αναμενόμενο, υπάρχουν κι εκείνοι που τα βρίσκουν όλα αυτά - στίχους, ενορχηστρώσεις, φωνητικά - αρκετά χαριτωμένα και ειρωνικά από μεριάς της Marina, υπονοώντας ότι κλείνουν το μάτι στον υποψιασμένο ακροατή. Φαίνεται ότι εγώ είμαι ανυποψίαστη, κι έτσι θέλω να παραμείνω.
Αν παρ' όλα αυτά πρέπει να ξεχωρίσω 2-3 τραγούδια, θα διάλεγα το Mowgli's road (αν δεν παινέψεις το κομμάτι σου...), το Shampain και το Girls για το κεφάτο beat του. Επειδή είμαι πονόψυχος τύπος και για να μη μείνει στην ίδια τάξη, θα της βάλω επιεικώς ένα