Marisa Nadler

Αγαπητή Marisa,

(σ.σ. γίνεται άμεσα αντιληπτό ότι χρησιμοποιώ ένα πανάρχαιο κλισέ της δισκοκριτικής, οπότε δεν θα δεχτώ περαιτέρω επικριτικά σχόλια για αυτό, αφού το έχω ήδη παραδεχτεί)

Μολονότι ούτε στο θρυλικό πλέον live σου στη Αθήνα παραβρέθηκα, ούτε κάποια προηγούμενη φορά τίμησα τις κυκλοφορίες σου δια του οβολού μου, η συνέντευξη σου στο Mic και την Beatriz Aleph (ξαδέρφη σου εκεί στην αλλοδαπή, φαντάζομαι), με συγκίνησε επαρκώς ώστε να συμμετάσχω ενεργά στο project που οργάνωσες μέσω του Kickstarter για την συγκέντρωση επαρκούς ποσού για την ηχογράφηση και κυκλοφορία του νέου σου δίσκου. Επέλεξα την κατηγορία Dear Advocates, τόσο για προφανείς λόγους, όσο και για το ότι το ποσό μου φάνηκε αρκετά λογικό σε σχέση με τα προσφερόμενα, αλλά και το να έδινα 10$ δεν μου φάνηκε και τρομερή βοήθεια στην προσπάθεια σου.

Δεν έχω παράπονο. Μας ενημέρωνες τακτικά για την πορεία του πρότζεκτ, εστάλησαν συνολικά δεκατρία mail σχετικά με την εξέλιξη του όλου πράγματος, μαζευτήκαμε εν τέλει 360 νοματαίοι που συγκεντρώσαμε για την όμορφη φωνή σου (κάποιοι και για τα καλλίγραμμα πόδια σου ίσως...) το ποσό των 17.037 $. Εκνευρίστηκα λίγο σε εκείνη τη φάση που 4-5 φορές μας ζήτησες τη διεύθυνση αποστολής για το "πακέτο", αλλά όταν κατάλαβα ότι μονάχη σου πακετάρεις και αποστέλεις 360 τεμάχια, κατανόησα και τη δική σου τη θέση και δεν γκρίνιαξα περαιτέρω. Εγώ δυο κούριερ έχω να στείλω από την Τετάρτη, πάει Σάββατο... και ακόμη στην τσάντα μου τα έχω.

Ένα καλοκαιρινό πρωί το λοιπόν το πακέτο έφτασε στο γραφείο, ευτυχώς σε ώρες γραφείου και ήμουν εκεί να το παραλάβω. Υπήρχε πράγματι ό,τι μας είχες υποσχεθεί, αλλά θα μου επιτρέψεις να σημειώσω, σε ποιότητα κάπως ευτελέστερη από ότι προσδοκούσαμε.

Η ποιότητα του βινυλίου μου θύμισε αρκετά εκείνα τα πολτοποιημένα ελληνικά βινύλια της BMG κάπου στις αρχές της δεκαετίας του '90 (θα έχεις ακουστά φαντάζομαι...), το CD ομοίως μας ήλθε σε επιεικώς χαρακτηριζόμενη ντίσεντ χάρτινη συσκευασία, το πόστερ δεν ήταν δα και κάτι το φανταχτερό και οι υπογραφές σου λίγο άχρωμες. Το t-shirt είπα να το παραγγείλω σε γυναικείο, μιας και δεν είχα ελπίδα ότι θα ήταν στις διαστάσεις μου ακόμη και το XL μπλουζάκι μιας ευαίσθητης (και καλλίγραμμης) γυναίκας τραγουδοποιού, αλλά τελικά ακόμη και το medium που πήρα για τη Ροζίτα, μετά από λίγα πλυσίματα μάλλον θα μου χωράει (σας έχουν καταστρέψει όντως τα φαστ-φουντ εκεί στην Αμερική και έχετε τέτοια νούμερα, ε;). Όλα αυτά ενίσχυσαν ακόμη περισσότερο την άποψη μου ότι τελικά οι δισκογραφικές εταιρείες δεν πρέπει να πεθάνουν και ας τις κακολογούν τελευταία κάτι εγχώριοι στα καθ' ημάς συνάδελφοι σου, που αποφάσισαν και αυτοί να κυκλοφορούν τα άλμπουμ τους κατά αυτό τον τρόπο.

Ακούγοντας βέβαια το άλμπουμ , κατάλαβα ότι το μεγαλύτερο μέρος από τα 17 χιλιάρικα μάλλον το επένδυσες στα στούντιο, τους μαστεράδες και εν γένει στην παραγωγή και ηχογράφηση του δίσκου. Και καλά έκανες εδώ που τα λέμε. Έτσι κι αλλιώς το μπλουζάκι για memorabilia το θέλαμε και όχι για να το φορέσουμε. Το άλμπουμ λοιπόν "δεν τα δείχνει" τα λίγα λεφτά του και αυτό το λέω για καλό. Πέτυχες ωραία και ζεστή παραγωγή, παραδοσιακή θα την έλεγα, μακριά από την προτουλισμένη πολτοποίηση των ημερών. Που ταιριάζει αρμονικά με το ούτως ή άλλως ζεστό κλίμα των τραγουδιών σου, που παρότι επιμένουν να πραγματεύονται το θάνατο, στέκονται σε σοφή απόσταστη από το κρύο βλέμμα που καθώς λένε τον διακατέχει. Άλλωστε σε διαφορετική περίπτωση θα ήσουν γκοθού, που δεν είσαι, τουλάχιστον με τη γραφική του όρου έννοια.

Θα ξέρεις και εσύ η ίδια (και αν δεν το ξέρεις θα σου το έχουν ήδη πει...) ότι το Baby I Will Leave You In The Morning είναι ένα από τα πιο ολοκληρωμένα και ταυτόχρονα άμεσης στόχευσης τραγούδια που έχεις γράψει (ναι, άκουσα έστω και καθυστερημένα και τις προηγούμενες δουλειές σου). Μακάρι κάθε γκόμενα που μας έχει παρατήσει, να το έκανε με αυτόν τον τρόπο. Στο αμερικάνικο mic.gr σου βάλανε 8.1 και χαρακτηρίσανε τα τραγούδια σου "ειλικρινά" και αυτό είναι πέρα για πέρα αληθές, διότι τέτοιου συναισθηματικού βάρους τραγούδια, αν δεν είναι ειλικρινά, καταντάνε να επιπλεουν σε έναν λυγμικό λυρισμό της συμφοράς, που μακριά από εμάς.

Αν ήσανε Ελληνίδα, θα σου γράφανε ότι έχεις χατζιδακικές επιρροές και αν ήσανε η Μόνικα θα λέγανε ότι την έχεις την μελωδία, αλλά μέχρι εκεί. Άλλωστε μαθαίνω ότι έχεις ήδη κάνει γκελ και στους έντεχνους. Πρόσεχε το αυτό, λερώνει. Λέει ο κόσμος διάφορα. Μπορεί βέβαια να σε μισούσαν οι γυναίκες επειδή θα τους έτρωγες τους γκόμενους, εσύ και τα καλλίγραμμα πόδια σου, όπως συμβαίνει κατ' αντιστοιχία με άντρες συναδέλφους σου που μας τρώνε τις γκόμενες και έχουμε μείνει ρέστοι.

Αν τυχόν σε ενδιαφέρουν οι κριτικές και δεν είσαι σαν κάτι άλλους συναδέλφους σου , που ούτε γυρίζουν να τις κοιτάξουν, πιστεύω θα συμφωνήσεις μαζί μου ότι η άποψη του Θανάση Παπαδόπουλου (που χθες με πέτυχε τυχαία η κουνιάδα του σε ένα καφέ στα Εξάρχεια, αλλά αυτό μάλλον δεν σε ενδιαφέρει) για το Songs III Bird On The Water (ευτυχώς δεν τιτλοφόρησες το παρόν άλμπουμ Death of a men's Lady, δηλαδή..., θα καρφωνόσουν άσχημα) έχει συλλάβει το πλήρες νόημα της τραγουδιστικής σου ύπαρξης και δεν θα ήταν άσκοπο να την επαναλάβουμε στην πληρότητα της και για τα νέα σου τραγούδια. Χάριν συντομίας όμως, απλώς παραπέμπουμε σε αυτή.

Αυτά είχα να σου πω, θα κλείσω τώρα, διότι η Ροζίτα πάνω από το κεφάλι μου ρωτάει "ποια είναι αυτή η Μαρίσα ρε; Στο 'πα και στο ξαναλέω, μην της γράφεις γράμματα" και δεν είμαστε για ενδοοικογενειακούς καυγάδες, τώρα που ανακοινώθηκαν και τα νέα φορολογικά μέτρα. Πρέπει να κρατήσουμε ενιαία και αδιαίρετη στάση. Αν τυχόν ξαναζητήσεις την έμπρακτη βοήθεια μας για το επόμενο δίσκο σου, μάλλον θα συμμετάσχω και πάλι, αν και εύχομαι να βρεις μία καλή και κατανοητική δισκογραφική, που θα σε προσέξει και θα σε φροντίσει. Το αξίζεις. Δεν θα ήθελα να κλείσω με μια δασκαλίστικη βαθμολογία, που θα έριχνε το επίπεδο της όποιας σχέσης μας, αλλά είναι απαράβατος κανόνας του περιοδικού, τον οποίο έχω υποστηρίξει με σθένος όλα αυτά τα χρόνια, οπότε καταλαβαίνεις τη θέση μου...

Σε φιλώ...
Με αγάπη...
Με εκτίμηση