Είκοσι χρόνια πέρασαν αφότου ο Mark Eitzel βρήκε τον επαγγελματικό του προσανατολισμό. Εφτά άλμπουμ με τους American Music Club, πέντε χωρίς αυτούς και αμέτρητες συναυλίες είναι τα ένσημά του. Το 2001 όμως τον βρίσκει πολύ προβληματισμένο. Νοιώθει πως η ανταμοιβή του είναι μικρή. Νοιώθει πως η ζωή δεν είναι καθόλου γενναιόδωρη μαζί του. Κι αναρωτιέται γιατί δεν αρέσει.
Δεν είναι κανένα ψώνιο ο Mark Eitzel. Γνωρίζει πως η μουσική του δεν μπορεί να ακουστεί από εκατομμύρια (όπως το group του φίλου του Peter Buck). Γιατί όμως να μην ακουστεί από μερικές εκατοντάδες χιλιάδων ακροατών όπως η μουσική του Jeff Buckley για παράδειγμα και οι πωλήσεις των δίσκων του να μην ξεκολλάνε απ'τα τετραψήφια, βία πενταψήφια νούμερα και οι εταιρείες, η μία μετά την άλλη (άλλαξε ήδη επτά) να του δείχνουν την έξοδο μετά από ένα ή δύο δίσκους; Αυτό το αναπάντητο γιατί, τον έχει τσακίσει.
Είναι καλός τραγουδιστής ο Mark. (Nα σκεφτώ λίγο: Tim Buckley, Ian McCulloch, David McComb, Nick Cave, Mark the Mob, Ian Curtis, Patrik Fitzgerald, Morrissey, Mark Lanegan... μπα!) Εντάξει, δε θα χωρούσε στο top 10 μου, αλλά λίγο πιο κάτω... Καμιά πενηνταριά θέσεις πάνω απ'τον Thom Yorke και ογδονταριά πάνω απ'τον Eddie Vedder... Είναι άμεσος. Νοιώθεις ότι σου μιλάει στ'αυτί. Μεταδίδει τα συναισθήματά του... σε μας τους λίγους τουλάχιστον...
Είναι ανήσυχος μουσικός ο Mark. Ψάχνεται. Μπορεί να μην ξεφεύγει απ'την φόρμα του τραγουδιού που γνωρίζουμε καλά, προσπαθεί όμως (σε αντίθεση με άλλους, ορκισμένους στην παράδοση, όπως ο Steve Wynn), κι έχει φρεσκάρει τον ήχο του με κήμπορντς πιάνα και electronics - οι κιθάρες σεμνά! Ευχάριστη αλλαγή. Και την επόμενη φορά γίνε πιο τολμηρός Mark. Δεν πρόκειται να σε εγκαταλείψει κανένας απ'τους πιστούς σου.
Βρίσκω πολύ χιούμορ κρυμμένο στους στίχους του Mark. Από τις τραβηγμένες παρομοιώσεις, τις υπερβολές, τις ξεκάρφωτες αναφορές, τους άσχετους τίτλους, το "stupid don't you agree?" που κλείνει το 'To the sea'. Ακόμα και τα credits εύχεσαι να ήταν περισσότερα. ("Eitzel guitared, organed, chamberlained, sang, Carroll Ashby tromboned, Beth Custer bass clarineted...") Θα γινόταν σίγουρα επιτυχημένος stand up comedian.
Τι σου μένει τελικά μετά από την ακρόαση του 'The invisible man'; Ανάμικτα συναισθήματα. Κάποια αμηχανία. Σα να σηκώθηκες από ένα λιτό, ελαφρύ γεύμα. Δεν είναι δίσκος ανάλογος των δυνατοτήτων του. Μερικά τραγούδια είναι μέτρια. Δεν είναι δίσκος με δυνατή προσωπικότητα. Ανήκει στην κατηγορία των δίσκων που 'έχουν τις στιγμές τους'. Και σίγουρα δεν είναι ο δίσκος που θα κάνει τα δισεκατομμύρια που ακούνε μουσική καθημερινά, να προσέξουν τον Mark Eitzel.