Bubblegum
Είναι αλήθεια ότι στα τρία χρόνια που μεσολάβησαν από το 'Field Songs' ο Mark Lanegan δημιούργησε την προσδοκία για κάτι διαφορετικό, όπως έδειξε το άνοιγμά του σε διάφορες συνεργασίες, η ένταξη στους QOTSA, η περισυνή του εμφάνιση εδώ και βέβαια η πρόγευση του πρόσφατου ΕΡ. Είναι επίσης αλήθεια ότι -όσο κι αν στολίζονταν με μερικά εκπληκτικά τραγούδια- οι σκοτεινές και κλειστοφοβικές προηγούμενες δουλειές του είχαν καταλήξει να κουράζουν ακόμη και τους πιο πιστούς φίλους του.
Ο Lanegan θυμάται λοιπόν και πάλι ότι είναι rocker, με την υποστήριξη του καλού φίλου Josh Homme και την συνοδεία της Mark Lanegan Band, ομπρέλα ουσιαστικά που στεγάζει στρατιά επωνύμων (τα μέλη των Queens, η παρέα των Desert Sessions και του Rancho De La Luna όπου ηχογραφήθηκε μεγάλο μέρος του δίσκου, ο Greg Dulli, μέλη των Guns 'n' Roses, κλπ) που εναλλάσσονται σε κάθε τραγούδι δείχνοντας με την παρουσία τους τον σεβασμό που εμπνέει ακόμη.
Έτσι, την σχεδόν ληθαργική ατμόσφαιρα στον μονόλογο της υποδοχής διαδέχεται πολύ γρήγορα ο βαρύς κυκλικός ρυθμός και το όργανο στο εξαιρετικό 'Hit The City' που μοιάζει να γιορτάζει την επιστροφή του, με την ξεχωριστή παρουσία της PJ Harvey δίπλα του στο μικρόφωνο. Εκεί, όπως και σε άλλες πολύ καλές rock στιγμές όπως το straight garage του 'Sideways In Reverse', το 'Driving Death Valley Blues' με τον βαρύ μηχανιστικό ρυθμό ή το 'Head' δείχνει επιπλέον να προτιμά το παρόν και τις σημερινές του παρέες αντί την επιστροφή στο -ένδοξο- παρελθόν.
Στο μεγαλύτερο όμως μέρος του δίσκου βρίσκουμε και πάλι την οργωμένη από τις ανθυγιεινές κακοποιήσεις φωνή του Lanegan να περιπλανιέται στις γνωστές κακοφωτισμένες ατραπούς, μόνο που αυτή την φορά είναι φανερό πως η καρδιά του είναι αλλού και αναπόφευκτα η τραγουδοποιϊα του παρουσιάζεται ελαφρωμένη από τις φορτίσεις του παρελθόντος, ατμοσφαιρική και σχεδόν υπνωτική. Υπάρχουν βέβαια αξιόλογες στιγμές όπως το σκοτεινό και έντονο blues του 'Like Little Willie John', η θορυβώδης gothic americana του 'Can't Come Down', η ατμοσφαιρική μπαλάντα 'One Hundred Days' ή το ακουστικό και τρυφερό 'Bombed' που δανείζει και τον τίτλο στο άλμπουμ: "when I'm bombed I stretch like bubblegum and look too long straight into the morning sun", απουσιάζουν όμως οι μεγάλες εκείνες στιγμές με τις οποίες αντάμοιβε στο παρελθόν όσους τον ακολουθούσαν στις οδυνηρές διαδρομές του.
Αυτή είναι και μία από τις αντιρρήσεις για την δουλειά αυτή (όσοι επιθυμούν την επιστροφή στους Screaming Trees θα προσθέσουν μάλλον ακόμη μία). Αντίθετα, βρίσκουμε σε κάποιες στιγμές τον Lanegan να δοκιμάζει νέους ήχους όπως τον σχεδόν industrial θόρυβο στο θαυμάσιο 'Methamphetamine Blues' ή το -διακριτικό- electro beat στο βαρύ και ανάλαφρο ταυτόχρονα 'Wedding Dress' (διαφορετικό εδώ από την φορτισμένη live εκτέλεση που είχε προκαλέσει αίσθηση).
Όλα αυτά αντανακλούν τελικά το γεγονός ότι πρόκειται για μεταβατική δουλειά καθώς ο Lanegan εμφανίζεται μετέωρος ανάμεσα σ' αυτά που έκανε μέχρι τώρα κι αυτά έχει κατά νου, αξιόλογη και ενδιαφέρουσα παρότι οι προσδοκίες ήταν μάλλον μεγαλύτερες. Η σημασία της όμως βρίσκεται περισσότερο στην ενεργή επιστροφή του, καθώς εδώ φαίνεται να συνειδητοποιεί ψύχραιμα ότι κατάφερε να παραμείνει ζωντανός και επομένως πρέπει να συμπεριφερθεί ανάλογα, κάτι όμως που για τώρα τον δυσκολεύει: "when the sun is finally going down and you're overdue to follow, but you're still above the ground, what's you got coming is hard to swallow" (When Your Number Isn't Up).
