Here comes that weird chill
Είναι αλήθεια ότι η τελευταία ζωντανή εμφάνιση του Mark Lanegan στην πόλη μας, που γνώρισε τεράστια αποδοχή, προετοίμασε το έδαφος για τις επερχόμενες νέες δισκογραφικές δουλειές του. Να λοιπόν που το 'Here Comes That Weird Chill' έφτασε... στ' αφτιά μας (ως γνωστόν ο νέος του ολοκληρωμένος δίσκος 'Bubblegum' θα κυκλοφορήσει την άνοιξη του 2004).
Οφείλω να ομολογήσω ότι δίσκος που θα με αναγκάσει να τον ακούσω τέσσερις (!!) φορές στην σειρά δεν μου συμβαίνει συχνά. Μην βιάζεστε, αυτό δεν συμβαίνει επειδή ανακάλυψα τον θεϊκό δίσκο, αλλά επειδή έπρεπε να επανεξετάσω το θέμα προσεκτικά.
Η πρώτη εντύπωση σίγουρα είναι η έκπληξη των τριών πρώτων τραγουδιών. Η industrial (προσέξτε τα κρουστά) αίσθηση που σου αφήνει το εναρκτήριο 'Methamphetamine Blues', τραγούδι στο οποίο συμμετέχουν ούτε λίγο ούτε πολύ 14 (!) άτομα μαζί με τον Mark, παραμορφωμένα φωνητικά, λούπες, κιθάρες που σε σημεία θυμίζουν λιγουλάκι Q.O.T.S.A. (οι κακές παρέες των τελευταίων χρόνων), αν μη τι άλλο ένα τραγούδι που θα ξαφνιάσει τους παλιούς fans του Mark Lanegan. Πολύ καλή δουλειά και στα δεύτερα φωνητικά από γνωστούς και μη εξαιρετέους (Greg Dulli, Brett Netson, Nick Oliveri, Molly Macquire, Wendy Rae Fowler, Natasha Shneider).
Από το βιομηχανικό ξάφνιασμα οι εκπλήξεις συνεχίζονται με το λιτό και απέριττο 'On The Steps Of The Cathedral'. Οι ξυραφένιες κιθάρες του Chris Goss μαζί με την φωνή του και τις λίγες λούπες συνοδεύουν τον Mark Lanegan.
Η διασκευή του 'Clear Spot' (το αυθεντικό ανήκει στον Captain Beefheart) είναι ηχητικά ένας συνδυασμός των δύο πρώτων τραγουδιών. Ουσιαστικά υπεύθυνος γι' αυτή τη βιομηχανική μινιμαλιστική διασκευή είναι ο Alain Johannes. Τα δε φωνητικά πλήρως παραμορφωμένα.
Οι επιρροές που άσκησαν στον Mark όλοι όσοι εμπλέκονται στους QOTSA και που στο εν λόγω τραγούδι δίνουν σχεδόν όλοι το παρόν φαίνεται ολοκάθαρα στο 'Message To Mine' που, παρότι θυμίζει Queens είναι ουσιαστικά το πρώτο τραγούδι που θυμίζει τον παλιό Mark Lanegan, γιατί μην μου πείτε ότι ο τρόπος που τραγουδά δεν σας θυμίζει αρκετά Screaming Trees περιόδου 'Sweet Oblivion' και 'Dust'.
Το επόμενο ('Lexington Slow Down'), με τον Keni Richards στο πιάνο και την Wendy Rae Fowler με τον Chris Goss στα πίσω φωνητικά, είναι ένα blues και gospel άσμα, σαν αυτά που μας έχει συνηθίσει ο Mark ενώ το 'Skeletal History', ίσως το πιο άμεσο τραγούδι του δίσκου, παίρνει επάξια μια θέση δίπλα στο 'Because Of This' ('Scraps At Midnight'), σαφώς πιο λαξευμένο βέβαια στις γωνίες του και πιο επιτηδευμένο.
Και αφού μας θύμισε αρκετά τον παλιό Mark Lanegan, επιστροφή στις εκπλήξεις και τους νεωτερισμούς. Το 'Wish You Well' έχει ένα βρετανικό αέρα στο άκουσμά του. Μου θύμισε πολύ Jesus And Mary Chain (τις δουλειές τους στα '90s) και, αν προτιμάτε, αυτό που κάνουν οι Black Rebel Motorcycle Club που αν και Αμερικανοί μεταφέρουν με τον δικό τους τρόπο και ιδιαίτερα έντονα τις βρετανικές επιρροές τους.
Ο δίσκος ολοκληρώνεται με δύο εκδοχές του 'Sleep With Me', η πρώτη από τις οποίες είναι σαφώς σε πιο ροκ μονοπάτια στο γνωστό ύφος του Mark Lanegan, σκοτεινό και bluesy. Η δεύτερη εκδοχή κρύβει έναν ακόμη νεωτερισμό, μιάς και έχει αρκετά dub στοιχεία, λίγα και αρκούντως περίεργα φωνητικά, όπως επίσης και διάφορες μυστήριες λούπες.
Αν μη τι άλλο, σχεδόν όλος ο δίσκος διακατέχεται από ένα πνεύμα ανανέωσης και νεωτερισμού, δείγμα πιθανόν της θέλησης του Lanegan να κάνει μια νέα στροφή στην καριέρα του, κάτι που για τον ίδιο είναι σίγουρα πολύ αναζωογονητικό και ενδιαφέρον. Μεγάλο ρόλο στην στροφή αυτή του Lanegan έχουν σίγουρα οι παλιόφιλοι από τους QOTSA.
Οι μεγάλοι μου ενδοιασμοί έχουν να κάνουν με την υποδοχή του εν λόγω δίσκου από τους παλιούς κυρίως fans του. Αλλά μήπως δεν φρόντισε και γι' αυτούς; Νομίζω πως ναι, γιατί υπάρχουν τραγούδια που θυμίζουν τόσο τις παλιές προσωπικές δουλειές του όσο, έστω και σε ψήγματα, τους Screaming Trees. Θεωρώ πάντως ότι είναι μια δουλειά που θα προκαλέσει συζητήσεις, τόσο στους παλιούς όσο και τους νεώτερους φίλους του Mark Lanegan. Ίσως πολλές από αυτές τις απορίες να απαντηθούν με τον ολοκληρωμένο δίσκο του, την άνοιξη του 2004. Για να δούμε, για να δούμε... Τελικά, όντως έχει δίκιο ο τίτλος του δίσκου γιατί, αν μη τι άλλο, έχει μια περίεργη αίσθηση...
