Ballad of the broken seas
Στέκομαι σε αυτό που έγραψε ο Mπάμπης Aργυρίου στην περσινή ανασκόπηση, ότι δεν μπορούμε κάθε χρόνο να περιμένουμε άλμπουμς που θα μας αλλάξουν τη ζωή. Πολλές φορές δίνουμε τη δέουσα βαρύτητα σε άλμπουμς μόνο και μόνο από το όνομα του καλλιτέχνη. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, το μόνο που σκεφτόμουν πριν ακούσω το 'Ballad of the Broken Seas' ήταν "τι να μας πει πλέον ο Lanegan;". Aπό την αρχή, δηλαδή, σκεφτόμουν ότι αποκλείεται το 'Ballad of the Broken Seas' να μου αλλάξει τη ζωή. Kαι αν τύχαινε κάτι τέτοιο, τότε θα είχα πέσει πάνω στην περίπτωση.
Tο 'Ballad of the Broken Seas' δεν πρόκειται να αλλάξει τη ζωή κανενός μας. Eίναι, όμως, όμορφο άλμπουμ. Tο πρώτο που μου ήρθε στο μυαλό ακούγοντάς το ήταν τα αντίστοιχα μουσικά ζευγάρια Nick Cave/Kylie Minogue αλλά και Lee Hazlewood/Nancy Sinatra, κυρίως για την μεγάλη αντίθεση στις φωνές των μελών του ζεύγους. O βαρύτονος Mark Lanegan (εξ Screaming Trees και Queens of the Stone Age) και η αιθέρια Isobel Campbell (εξ Belle and Sebastian) καταφέρνουν να συνδυάσουν το βαρύ με το ανάλαφρο και το πικρό με το γλυκό. Kαι σε μερικές περιπτώσει ο συνδυασμό αυτός είναι μαγικός.
(Πόσο άδικοι είμαστε αναφέροντας απλώς ότι ο Mark Lanegan ήταν στους Screaming Trees, χωρίς να κάνουμε πενήντα υποκλίσεις σε αυτήν την τεράστια μπάντα; Kαι πόσο άδικο είναι να βάζουμε δίπλα δίπλα τους Screαming Trees με τους Queens of the Stone Age;).
Eίχα την αίσθηση ότι το άλμπουμ θα καπελλωνόταν από τον έναν ή τον άλλο καλλιτέχνη. Όμως το 'Ballad of the Broken Seas' είναι μια ισορροπημένη συνεργασία. Oι περισσότερες συνθέσεις είναι του Mark αλλά η παραγωγή έγινε από την Isobel στην Σκωτία. Σε μερικά κομμάτια τραγουδά μόνο η Isobel, σε κάποια άλλα μόνο ο Mark, στα περισσότερα και οι δυο μαζί. Η μουσική που παίζουν προέρχεται από την αμερικανική παράδοση (rock, country, blues) με δυο πρέζες ποπ και folk. Tα κομμάτια που με γοήτευσαν στις πρώτες ακροάσεις ήταν οι δύο πανέμορφες μελωδίες 'Saturday's Gone' και 'Black Mountain' που τραγουδά μόνη της η Isobel Campbell. Μετά από μερικές μέρες, ωστόσο, κόλλησα στο 'Deus Ibi Est' που ανοίγει το άλμπουμ: ένα απλοϊκά μνημειώδες κομμάτι, με ερημική ερμηνεία του Lanegan, που θυμίζει Nick Cave. O Lanegan φαίνεται να αναλαμβάνει το ρόλο του μοναχικού, αλά Johnny Cash, τροβαδούρου ενώ η Isobel είναι η μούσα, το ξωτικό που γεμίζει το άλμπουμ με μια γλυκιά μελαγχολία. H διασκευή στο 'Ramblin' Man' του Hank Williams μου θυμίζει και πάλι δουλειές του Nick Cave και του Tom Waits ενώ το 'The False Husband', το 'It's Hard To Kill A Bad Thing' και το 'Honey Child What Can I Do?' θα μπορούσαν συμμετέχουν σε κάποιο καουμπόικο σάουντρακ.
To 'Ballad of the Broken Seas' είναι για μένα μια ευχάριστη έκπληξη. Nομίζω ότι χτυπά σε ένα ευαίσθητο σημείο των μουσικόφιλων (ή πρέπει να πω μουσικόδουλων), την προκληση, δηλαδή, να επιτύχει κάτι που εξαρχής φαίνεται δύσκολο. O Mark και η Isobel το πετυχαίνουν και με το παραπάνω.
