Sunday at devil dirt

Like a thief on a summer's night, like a drunk, brawling in a fight...

Δεύτερο άλμπουμ-συνεργασία για το καλύτερο ντουέτο πεντάμορφης και τέρατος, Νάνσι και Λί, χαμένων δρόμων και ορφανών προσευχών που ξεπήδησε από την αμερικάνικη "ανεξάρτητη" σκηνή τα τελευταία χρόνια. Η mignon Σκοτσεζοπούλα Isobel, καταξιωμένη στον indie κόσμο μέσα από το σχήμα των Belle & Sebastian ετοίμασε ένα διαχρονικό άλμπουμ, βυθισμένο στις ομορφότερες country blues παραδόσεις, φρόντισε να πλαισιώσει τον εαυτό της με ικανότατους μουσικούς και ανάθεσε χρέη τραγουδιστή στην περιπλανώμενη καταστροφή του Mark Lanegan.

Το αποτέλεσμα είναι ένα μαγευτικό άλμπουμ που κάνει το έξοχο Ballad of the Broken Seas του 2006 να φαντάζει παιδικό σκαρίφημα. Εδώ έχει βάλει το χεράκι της και η καταπληκτική ομάδα της παραγωγής. Αν δεν κοιτάξεις την ημερομηνία στο CD, δεν υπάρχει κανένας τρόπος να ξέρεις σε ποια δεκαετία ηχογραφήθηκε. Ειδικά στον ύμνο αιμομικτικής, ναρκωμένης ψυχεδέλειας, Shotgun Blues, με το "θόρυβο" από το γραμμόφωνο να επισκιάζει τα πάντα, είσαι σίγουρος πως ακούς χαμένη blues ηχογράφηση του '30.

Από την άλλη μεριά, το Come On Over (Turn Me On), σε ένα δίκαιο κόσμο θα ακουγόταν όσο η περσινή διασκευή στο Summer Wine. Είναι από τις πλέον ερωτικές, βρώμικες και συνάμα τρυφερές προσκλήσεις σε one night stand και το σόλο της κιθάρας ανατινάζεται παρέα με τις τελευταίες αντιστάσεις σου. Το μισότρελο boogie Back Burner που ακολουθεί απλά σε στέλνει αλλού, με την ερμηνεία του Lanegan να τον καθιερώνει σαν έναν Johnny Cash για τη μεταπυρηνική γενιά.

Δεν μπορείς πραγματικά να ξεχωρίσεις κομμάτια σ' αυτό το άλμπουμ. Ξεκινάει πικραμένο, κορυφώνεται και φλέγεται ώσπου να καταλαγιάσει στα Trouble και Sally Don't You Cry. Ν' ακούς τους Campbell και Lanegan να τραγουδάνε αρμονίες σ' εκείνο το υπέροχο "Ι haven't slept for days..." και δεν θέλεις τίποτε άλλο στον κόσμο.

Γλυκόπικρο, ημιφωτισμένο, απρόσμενα τρυφερό με μια δόση σουρεαλισμού. Σαν το ιδανικό one night stand του καλοκαιριού ένα πράγμα.