Edit

I admit my crime, I'm a thief of fire, I admit my crime crime crime, I'm a thief of fire ... Έχουνε περάσει άπειρα χρόνια από το Thief of fire ή το We are all prostitutes, σε βαθμό που μοιάζει πλέον προϊστορική η -κάποτε- εμβληματική φύση αυτών των κομματιών.

"Να θέλεις όχι μόνο να παραμείνεις ζωντανός, αλλά να ξεφορτωθείς και από όλες τις δικλείδες ασφαλείας. Είχαμε αυτή την ρομαντική ιδέα του να περάσουμε μέσα από το μηδενισμό, αυτή την έντονα αποδομητική διαδικασία, και να περάσουμε στην άλλη πλευρά με κάτι πραγματικά θετικό", έλεγε ο Mark Stewart στον Simon Reynolds για το βιβλίο του 'Rip it up and start again' ίσως το μοναδικό ντοκουμέντο για το post-punk μέχρι σήμερα. Δεν ξέρουμε αν τα κατάφερε, ή μέχρι πού έφτασε η παραπάνω διαδικασία, το σίγουρο είναι ότι έχει αφήσει το στίγμα του στην ηχογραφημένη μουσική, και ίσως δεν συντρέχει λόγος για να συνεχίζει. Αυτό καλούμαστε να το διαπιστώσουμε εδώ, δώδεκα χρόνια μετά το τελευταίο προσωπικό του άλμπουμ, το Control data.

Το τέλος ενός αδηφάγου πολιτικού συστήματος και οι συνέπειες ενός άκρατου καταναλωτισμού είναι τα σταθερά θέματά του. Στο As the veneer of democracy starts to fade είχε ντυθεί με τη στολή του πολιτικού ακτιβιστή, σήμερα προτιμάει πιο πλάγιους τρόπους, και ίσως πιο αποτελεσματικούς. Δεν είναι βέβαια πια μπροστά στους προβολείς, αλλά τώρα που επανεκδίδονται οι δίσκοι των Pop Group, και πολλοί τον αναφέρουν σαν επιρροή, βρίσκει την ευκαιρία για ένα comeback άλμπουμ.

Ένας δίσκος ηχογραφημένος με παλιούς φίλους και συνεργάτες, τα ονόματα και μόνο των οποίων προδιαθέτουν θετικά για το αποτέλεσμα (Skip McDonald, Doug Wimbish, Keith LeBlanc). Σε συμπαραγωγή του Adrian Sherwood και του Kevin Martin (aka The Bug) μεταξύ άλλων, φτιαγμένος παντρεύοντας το dub του Lee Perry με τον ηλεκτρονικό ήχο της On-U-Sound, και το ηλεκτρικό funk του Miles της εποχής του On the corner που ο Stewart βίωσε στα κλαμπ του Bristol, με το electro και το dancehall, και φυσικά πέρα και πάνω απ' όλα τον ήχο της πανίσχυρης κονσόλας του στούντιο με αυτά τα απειλητικά φωνητικά του Mark.

Και τι δουλειά έχει ο παππούς σ' αυτά τα electronica χωράφια; Μην ξεχνάτε ήταν από τους πρώτους συνεργάτες του Sherwood, μην ξεχνάτε ότι κάποιοι τον αποκαλούν νονό της σκηνής του Bristol, πρωτοπόρος του "βιομηχανικού hip-hop" για την Wikipedia...

Δεν τα καταφέρνει κι άσχημα όμως. Το Strange cargo για παράδειγμα, ίσως το καλύτερο track εδώ, ακόμα αντέχει τα διαδοχικά ακούσματα, μιλώντας παράλληλα για το human trafficking. Το Freak circus στέλνει τα κατάλληλα μηνύματα στο στομάχι, ενώ Το Mr. you're a better man than I των Yardbirds είναι μια απρόσμενη διασκευή που δίνει μια άλλη διάσταση στη σύνθεση, και μάλιστα με την συμμετοχή της Ari Up των Slits. Κάπως άκαιρη μοιάζει όμως. Και παρακάτω, το The puppet master δεν καταφέρνει να στήσει με επιτυχία την κλειστοφοβική ατμόσφαιρα που επιχειρεί. Στο Loner δείχνει να κολυμπάει σε νερά που δεν γνωρίζει καλά.

Ένα ετερόκλητο σύνολο, φτιαγμένο με cut-up τεχνικές, καταδικασμένο σε μια εικόνα ανολοκλήρωτου και αφήνοντας μια γεύση ανικανοποίητου και αποσπασματικού. Αξίζει όμως για κάποιες από τις στιγμές του, γιατί φανερώνουν μια ανήσυχη φυσιογνωμία που δεν το βάζει κάτω γιατί έχει πράγματα να πει, αλλά και για να νιώσει ότι δεν έχει ξοφλήσει.

Εξαρτάται από τη δική σου σχέση με τη μουσική του... Και τελικά, τους δύο τελευταίους μήνες που ακούω αυτό το δίσκο δεν μπορώ ν' αποφασίσω ακόμα αν ο παρακάτω βαθμός αποδίδει την πραγματικότητα...