This is it & i am it & you are it & so is that & he is it & she is it & it is it & that is that
Δεν έχω καλά καλά ηρεμήσει από το χθεσινοβραδυνό -σχεδόν- ζωντανό βουητό των Animal Collective και ένα δίωρο τώρα το κεφάλι μου βουίζει πάλι από την αρχή ακολουθώντας τα δάχτυλα της Marnie Stern, που μόλις βρει κιθάρα δεν την αφήνει σε ησυχία μέχρι να ματώσει, όχι η ίδια η Marnie, αλλά η μέχρι πρότινος άψυχη κιθάρα.
Θυμάμαι ότι και πέρσι προσπαθούσα να κουτσογράψω ένα review για το In Advance Of The Broken Arm, αλλά δεν μου έβγαινε με τίποτε. Ή για να είμαι ειλικρινής, ποτέ δεν κατάφερα να ακούσω πάνω από τρία συνεχόμενα τραγούδια. Φέτος, εν μέσω διάφορων ηρωισμών, φέρνω εις πέρας και τούτο το δυσβάσταχτο φορτίο.
Πάμε να καταρρίψουμε τους μύθους λοιπόν...
Η Marnie Stern υποφέρει από αϋπνίες:
Αυτό όμως το διαβάσατε ήδη στο pitchforkmedia και αν μας ρωτήσετε εμάς εδώ, κάτι τέτοιες κομπογιαννίτικες ψυχολογικές μεθόδους αποτίμησης της τέχνης δεν τις εγκρίνουμε... Ας πάρει κανένα χάπι λοιπόν, αν δεν πιάνει το κόλπο με τα προβατάκια.
Η Marnie Stern αντιγράφει τους AC/DC:
Αυτό είναι αλήθεια. Δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο για τους Van Halen, γιατί ποτέ δεν έχουμε μπει στον κόπο να ακούσουμε Van Halen και αισθανόμαστε υπερήφανοι για αυτό. Σε όλη τη διάρκεια του This Is It... απλώνεται στην καθολικότητά του και σε κάθε δυνατή εκνευριστική ηχητική συχνότητά του, το αιώνιο και μοναδικό reef-ποδοβολητό, που μαρκάρει τη μουσική των AC/DC εδώ και αιώνες..., χωρίς όμως να ακολουθείται ποτέ από επικό ρεφρέν και χωρίς ασφαλώς να συνοδεύεται από πολεμικά κρουστά.
Η Marnie Stern γράφει υπέροχα pop τραγούδια και κατόπιν τα... εκδικείται:
Αυτό είναι μισή αλήθεια, μισό ψέμα. Χωρίς να έχουν γνήσια pop ψυχή, αφού δεν έχουν ποτέ pop διάθεση, ορισμένες συνθέσεις της όπως το μπλουζίστικο The Crippled Jazzler μετατρέπονται σε τουλάχιστον γοητευτικά τραγούδια, υπό την προϋπόθεση όμως ότι θα κατέβουν οι ταχύτητες, θα αλλάξει η ενορχήστρωση συθέμελα, θα κάνει η κιθάρα χώρο στο μπάσο και κάποιος θα ειδοποιήσει τον ντράμερ να σταματήσει να παίζει. Πολλοί όροι και προϋποθέσεις για να την κατατάξουμε στην pop λοιπόν. Έστω και στην άγρια πλευρά αυτής.
Η Marnie Stern δεν στερεύει ποτέ από ενέργεια:
Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Στα πρότυπα όλων των δίσκων των Motorhead, των μισών των Ramones και όλων πλην των δύο τελευταίων των AC/DC... και αυτό το άλμπουμ αρνείται να ξεπέσει έστω και για ένα δευτερόλεπτο στην κατάρα της ροκ μπαλάντας, της ακουστικότητας, της χαλαρωμένης εξασθένησης, της υποβοήθησης στις αντοχές του ακροατή για να μπορέσει να πάει παρακάτω. Τα πάντα τρέχουν και τρέχουν για πάντα. Όχι μόνο το άκρατο finger-tapping (η κιθαριστική μέθοδος που χρησιμοποιεί), αλλά και τα ουρλιαχτά της. Μία Kim Deal σε μπόλικο speed είναι όταν βρίσκει μπροστά της το μικρόφωνο.
H Marnie Stern είναι θύμα των τεχνικών της ικανοτήτων:
Όχι. Όχι ακόμη τουλάχιστον. Και αυτό το άλμπουμ (όπως και το προηγούμενο) υποστηρίζει και ενισχύει παρά υπηρετεί τις αναμφισβήτητα εντυπωσιακές ικανότητές της στο να κοπανάει κιθάρες και να σπάει χορδές. Διότι κατά τα άλλα, τίποτε δεν ζηλεύει από ένα τυπικά καλό indie rock άλμπουμ, που πάντοτε θυσιάζει μέρος της ουσίας στην κυριαρχία του στυλ, αλλά πάντοτε κρατάει ορισμένες δυνατές στιγμές για να επιβιώσει στη δίνη του χρόνου. Αν όμως και την επόμενη φορά πρώτη φίρμα του δίσκου θα είναι το finger-tapping και η εκ νέου εξάντληση των ορίων του, τότε όντως η δημιουργός θα είναι θύμα αυτού.
Η Marnie Stern έχει γράψει ήδη το καλύτερό της τραγούδι:
Και προφανώς αυτό είναι το Every Single Line Means Something, έτσι; Με το οποίο κατά βάση επεξηγούσε και τη λογική των εμμονών της. Το πιο ώριμο τραγούδι της όμως βρίσκεται εδώ μέσα και είναι το The Package Is Wrapped. Όπου στέλνει την κιθάρα λίγο πίσω, ουρλιάζει σα γνήσια ψυχωμένο riot girl, απευθύνεται επιτέλους σε δεύτερο πρόσωπο και γράφει κάτι παραπάνω από ένα ηρωικό indie anthem για προχωρημένα ακροατήρια...
Η Marnie Stern επί σκηνής πρέπει να είναι τρομερή εμπειρία...
Εμ... δεν πρέπει; Δες τα κατάλληλα βίντεο στο YouTube και μέχρι να έρθει η μέρα εκείνη (που θα αργήσει), προετοιμάσου με συνεχείς ακροάσεις για να συνηθίσει και το δικό σου μυαλό σε αυτό το αχαλίνωτο κιθαριστικό πεντοζάλη ή αν προτιμάς στην trance άποψη περί των απολύτως ροκ πραγμάτων.
