Frances the mute
Και ποιος δεν βαρέθηκε να κρύβει την αγανάκτηση, στο πίσω μέρος του μυαλού του τουλάχιστον, γι'αυτή τη διαρκή ανακύκλωση των ουσιωδών στοιχείων στη σύγχρονη εναλλακτική rock μουσική σκηνή. Το μαγικό βοτάνι έχει βρεθεί και ακούει στο όνομα Mars Volta, με κύρια συστατικά τη μουσική γνώση, την μη επιτηδευμένη και σε βάθος αφομοίωση ετερόκλητων μουσικών ειδών και κυρίως την ικανότητα να αντιλαμβάνονται το κόσμο με έναν εντελώς ιδιαίτερο, μοναδικό τρόπο, προσπαθώντας μέσα σ'αυτόν να πλάσουν τον δικό τους αυθεντικό μικρόκοσμο.
Πόσο ζωτική λοιπόν μπορεί να είναι η ανάγκη για την ανθρώπινη ύπαρξη, να αμφισβητείται, να απορρίπτεται και στη συνέχεια να ξαναορίζεται;
Και σίγουρα μπορεί να είναι επίπονη, να απαιτείται χρόνος, προσπάθεια και κυρίως υπέρβαση ορίων, όμως τις περισσότερες φορές θα οδηγεί στη λύτρωση. Για τους Mars Volta όλα αυτά φαίνεται να είναι δεδομένα, αφού όπως οι ίδιοι δηλώνουν μια τέτοια προσπάθεια για αλλαγή τους οδηγεί στην ανανέωση και κατά τη γνώμη μου στην ελευθερία. Είναι βάναυσο και επίπονο να αγναντεύεις τον εαυτό σου από ψηλά και συγχρόνως να του επιτρέπεις να αναπροσαρμόζεται σε ένα νέο περιβάλλον. Και όμως οι Mars Volta το κάνουν με πάθος και με μοναδικό κίνητρο την αναζήτηση νέων μουσικών κόσμων. Ίσως και αυτή να είναι η ομορφιά που κρύβεται πίσω απ'τη μουσική τους: ο πλουραλισμός διαθέσεων και μια συνεχής διαδικασία διαφοροποίησης.
Όλα άρχισαν μετά τη διάλυση των At the Drive-In, ενός συγκροτήματος με hardcore emo-punk χαρακτήρα. Ο κιθαρίστας (Omar Rodriguez-Lopez) και ο τραγουδιστής (Cedric Bixler-Zavala) σχημάτισαν τους Mars Volta και από τότε τίποτα δεν έμεινε το ίδιο. Με το πρώτο κιόλας ep ("Tremulant"), έδειξαν ότι μουσική τους είχε πάρει άλλη κατεύθυνση και όλα αυτά επιβεβαιώθηκαν στο πρώτο τους άλμπουμ, το "De-Loused In The Comatorium". Ξεκινούσε με αχνά σημάδια απ'το παρελθόν και εμπλουτιζόταν από funk, experimental, metal μέχρι και τις (πρώτες) progressive επιρροές. Ήταν τότε που ο βιρτουόζος ντράμερ προσπαθούσε να πείσει τους υπόλοιπους, για το πως θα έπρεπε να ακούγονται αν ήθελαν να λέγονται προοδευτική μπάντα. Στο "Frances the mute" οι ευχές του εισακούστηκαν και δεν είναι μόνο η τεχνική κατάρτιση, μα γενικά το όλο εγχείρημα, το οποίο απέκτησε περφεξιονιστικό χαρακτήρα.
Το "Frances the mute" είναι ένας progressive δίσκος, ορμώμενος από μια indie-alternative πορεία. Τα έγχορδα και τα πνευστά συναντούν τις σολιστικές διαθέσεις της κιθάρας του Omar, τα ημι-οπερετικά φωνητικά του Cedric και τα ηλεκτρονικά εφφέ. Είναι σαν να ακούς τους Pink Floyd (του "Meddle" και του "Live at Pompeii") να χτυπούν τη πόρτα στους King Crimson, στο δρόμο να συναντούν τους Led Zeppelin και τον Miles Davies ("Sketches of Spain") και λίγο πιο κάτω τους Can ("Tago Mago") και τους Faust που μόλις έβγαιναν από συναυλία των Godspeed You! Black Emperor, και όλοι μαζί να κάνουν βόλτα για να χαζέψουν τα όμορφα ανοιξιάτικα τοπία. Μέσα σ'όλα αυτά προσθέστε και μερικές salsa επιρροές από τον guest Larry Harlow.
Με concept θέμα την ιστορία ενός υιοθετημένου κοριτσιού που προσπαθεί να βρει τους αληθινούς του γονείς, οι Omar και Centric προσπαθούν να παραλληλίσουν την ιστορία της, με την ζωή ενός φίλου τους που είχε βρει το ημερολόγιο του κοριτσιού, μέσα στο οποίο υπήρχε και η εξιστόρηση των σκέψεών της. Οι διαθέσεις ποικίλουν, κυρίως σε διάρκεια, με κυρίαρχη μια έντονα ενεργητική, ίσως περισσότερο ουτοπική εγκεφαλικότητα, να έλκεται από την ανακάλυψη και τον πειραματισμό. Έπειτα, με τον τρόπο σύνθεσης των κομματιών στο δίσκο, γίνεται η επιτυχημένη εξομοίωση με μια κινηματογραφική ταινία. Η προσπάθεια του να ακούσεις αποσπασματικά το δίσκο, σου αφήνει την αίσθηση της χαμένης ροής (πλοκής), αφού τα κομμάτια είναι αριστοτεχνικά συνταιριασμένα. Ένας Θεός ξέρει τί λειτουργίες εκτελούν οι νευρώνες του εγκεφάλου τους για να οδηγούνται τελικά σ'αυτόν τον αφοπλιστικό τρόπο μορφοποίησης της μουσικής τους.
Μετά από κάθε ακρόαση του "Frances the mute" έχεις την αίσθηση ότι κάτι εντελώς αλλόκοτο σε διαπέρασε, ρουφώντας σου την ενέργεια που φύλαγες για το υπόλοιπο της ημέρας, προσπαθώντας μάταια στο τέλος να προσδιορίσεις τη δύναμη του. Τότε είναι που συνειδητοποιείς ότι κάτι καινούριο σου δόθηκε και η διαδικασία αυτή θα συνεχίζεται για χρόνια, φανερώνοντας ένα ένα τα κρυμμένα μυστικά.
Η ομορφιά και η αυτοπεποίθηση με την οποία οι Mars Volta δημιουργούν μουσική, τους κάνει να ξεχωρίζουν απ'τους υπόλοιπους του είδους που καταφέρνουν να αναβιώνουν νοσταλγικά το παρελθόν. Εδώ δεν θα βρείτε κανένα δεινόσαυρο που θα πρέπει να θανατωθεί και μ'αυτό το τρόπο το προοδευτικό είδος (ως μη μουσιακό πλέον) θα πάρει την εκδίκηση του.
Το σημαντικότερο όμως είναι ότι οι Mars Volta διατηρώντας μια αμφίδρομη σχέση με τη μουσική τους και έχοντας τη συναίσθηση για το τί υπάρχει μέσα τους και για το που θέλουν να φτάσουν, ορίζουν τις νέες συντεταγμένες του rock, με έναν δίσκο αντίδοτο για κάθε είδους αντίληψη-πεποίθηση περί βασανιστικά τετριμμένης, πεζής πραγματικότητας.
Η Γεμμολογία ως επιστήμη εκτίμησης πολύτιμων λίθων (σ.σ. για περισσότερες πληροφορίες επικοινωνήστε με το συντάκτη Β. Παυλίδη), έχει και τυπικά πλέον πάρει θέση: Let's PROG again!
