Octahedron
Οι δύο ισχνοί μεταχίπις με τα εμφανή σημάδια καλοπέρασης και καταχρήσεων, κάθονταν στο φουαγιέ του Διονύση Παπαγιανόπουλου και διάβαζαν την Εστία. Ο ένας δηλαδή, γιατί ο άλλος ήταν χαμένος κάπου στα σεμεδάκια πάνω στο καλοριφέρ και νόμιζε πως, το ότι μπορούσε να λαθροδιαβάσει κανονικά το οπισθόφυλλο της εφημερίδας που κρατούσε ο διπλανός του χωρίς να στραβολαιμιάσει, οφειλόταν καθαρά σε δικό του, παραισθησιογόνο πρόβλημα. Που να 'ξερε ότι η εφημερίδα τυπωνόταν ανάποδα για παραδοσιακούς λόγους...
Οι δύο μουσικοί βρίσκονταν σε καμπάνια προώθησης του καινούργιου τους δίσκου, του "Οκτάεδρου" και μια κακή μαστούρα τους είχε φέρει σε ένα άγνωστό τους μέρος, όπως το 50's ασπρόμαυρο γραφείο του κυρ Διονύση. Δεν είχαν όμως πρόβλημα, γιατί κάτι τέτοια τριπ τα μάσαγαν με τα μπροστινά δόντια.
Φέτος, είπαν να το ρίξουν λίγο έξω. Σήκωσαν το πόδι από το γκάζι, έριξαν δύο πρέζες (χμ...) πειραματισμού λιγότερες και μετά μάλλον ξέχασαν το μείγμα πάνω από τη φωτιά. Οι Mars Volta, επίσημη ελπίδα του προοδευτικού, εναλλακτικού, σκληρού ήχου έπεσε στην παγίδα των συγκροτημάτων που δεν θέλουν να είναι μόνο μέταλ, αλλά και κάτι παραπάνω. Κάπου εκεί όμως οι Volta παράτησαν τους αυτοσχεδιασμούς που τους έφτιαξαν προφίλ και τους διαφοροποιούσαν από αντίστοιχες βαρετές και μέτριες στιγμές άλλων λατρεμένων: Τις ατελείωτες κιθαριστικές παρλάτες των Dream Theater πχ και τα φαρμακωμένα μονολιθικά μπαζώματα των Tool. Το Since we've been wrong φλερτάρει με τον αφορισμό από τους πιστούς της μπάντας, αν ήταν όμως σε ένα δίσκο των πρώιμων Crimson Glory δεν θα ήταν και άσχημο, ενώ το Cotopaxi κρατάει περισσότερο τα προσχήματα (περίεργος τίτλος - ηφαίστειο στον Ισημερινό, καταιγιστικός ρυθμός, φωνητικά "με κυνηγάνε οι εξωγήινοι" κ.λπ).
Ο δίσκος είναι ο λιγότερο επιθετικός από τους μέχρι τώρα, του συγκροτήματος. Είναι ψιλομπαλαντώδης (ακούγεται σαν Μπάλανταϊνς) πράγμα που δεν είναι ιδιαίτερα κακό, αν συνυπολογίσει κανείς ότι τα φωνητικά παραμένουν ιντριγκαδόρικα και ιδιαίτερα. Αρκεί όμως να μην υποκύπτει στην ευκολία ενός μέσου unplugged άλμπουμ, ένα συγκρότημα που έχει βγάλει το Frances the Mute και το Bedlam In Goliath στο παρελθόν; Αν ο δίσκος είχε καμία 20αριά λεπτά ακόμη διάρκεια, πιθανώς να ακουγόταν σαν ένα κανονικό concept των TMV και όχι σαν ένα EP με μπόνους μερικά πιο γρήγορα κομμάτια. Τελικά, οι TMV μάλλον θα έχουν και άλλη ευκαιρία να προσθέσουν τα παράξενα ονόματά τους δίπλα στους παράξενους τίτλους των τραγουδιών τους, αλλά οι ευκαιρίες δεν είναι ατέλειωτες. Αυτή τη φορά πάντως, στην προσπάθειά τους να γίνουν κανονικότεροι άνθρωποι, απλώς μίκρυναν τα τραγούδια και τους τίτλους τους.
..."Περάστε" είπε καχύποπτα ο ιστορικός πρωταγωνιστής των Σακελλάριου - Γιαννακόπουλου και οι δύο αλλοδαποί ρόκερς μπήκαν σε φάλαγγα κατ' άνδρα από την πόρτα (από πού θα έμπαιναν δηλαδή;), στο ρουστίκ γραφείο του κυρ Διονύση. Αυτός, τους έριξε ένα βλέμμα σαν εκείνο στο "Έξω οι κλέφτες" και ετοιμάστηκε για τα χειρότερα. "Γουάτς γιορ νειμζ, πλιζ" ρώτησε ο Παπαγιαννόπουλος και οι δύο κοκορόφτεροι απάντησαν εν σειρά: Ομάρ Ροντρίγκες-Λόπες, Σέντρικ Μπίξλερ Ζάβαλα. Ο Παπαγιαννόπουλος Διονύσης πάτησε το ιντερκόμ, από την πόρτα μπήκε ο Τζεβελέκος με τον Τζανετάκος, τα διάσημα δίδυμα "τζ" της καρπαζιάς και εκτέλεσαν διαταγές: "Όξωωωω" φώναζε κατακόκκινος ο διευθυντής και τα 2G φόρτωσαν κλωτσιές τους δύο ισχνούς χίπις ενώ ο Διονύσης ωρυόταν πίσω τους: "...που θα μου πείτε εμένα ζάβαλα".
