Inhale

Δεν ξέρω αν είναι συνειδητό ή αν πρόκειται για την τυχόν φυσική εξέλιξη των πραγμάτων, πάντως ο τέταρτος δίσκος του εγχώριου και προσωπικά αγαπημένου ντουέτου ηλεκτρονικής pop (και του καλύτερου -θεωρώ- εγχώριου σχήματος στο είδος, ανεξαρτήτως αριθμού μελών) και τελικά όλη η μέχρι σήμερα δισκογραφία τους, ακολουθεί την (όποια) εξέλιξη της electro/synth pop, όπως αυτή έχει ήδη λάβει χώρα στο παρελθόν και στους τόπους της φυσικής της καταγωγής, που είναι τελικά περισσότεροι από ότι θεωρούσαμε κάποτε.

Και εξηγούμαι. Ο ήχος των Marsheaux, παρότι με σαφείς αναφορές και βάσεις στα παρελθόντα, δεν ήταν ποτέ επί της ουσίας παλιομοδίτικος. Άλλωστε δύσκολα πλέον κάτι είναι ή ακούγεται παλιομοδίτικο. Απλώς τα σημεία αναφοράς του κάθε φορά στόχευαν και σε συγκεκριμένες περιόδους της ηλεκτρονικής- συνθετικής pop, την οποία και υπηρετούν σχεδόν ως ιδεολόγημα, χωρίς αυτό να είναι απαραίτητα κακό. Εν προκειμένω έχω την αίσθηση ότι έχουμε ξεφύγει πλέον από την πατενταρισμένη νοσταλγία της δεκαετίας του 80 και έχουμε περάσει για τα καλά μέσα στα 90s, οπότε και η εύληπτη και εμπορική pop έδειξε τα τελευταία δόντια της, πριν κατασπαραχτεί από το κακόγουστο αστείο του αρενμπι, που εν πολλοίς συνεχίζεται μέχρι σήμερα.

Τα καλύτερα τραγούδια των Marsheaux συνεχίζουν να περιφέρονται γύρω από ένα ανάλαφρο σκοτάδι, που μας θυμίζει ότι οι πιο ουσιαστικές στιγμές της ηλεκτρονικής pop ήρθαν όντως από τα σκοτάδια, βαριά ή και ανάλαφρα. Ένα τέτοιο είναι το To The End, χωρίς υπερφορτωμένη ροή φωνητικών και με τις συνθετικές γραμμές να παρακολουθούν διακριτικά, ενώ το τέλος του τραγουδιού υπογραμμίζουν εκείνα τα δύο μόλις χτυπήματα στα ίδια πάντα πλήκτρα, που ανέκαθεν εξέθεταν όλους τους κιθαροβιρτουόζους, που αυθαίρετα περηφανεύονται για τη ψυχή της μουσικής τους, που βγαίνει από την ψυχή τους και άρα έχει ψυχή και δεν είναι ξεψυχισμένη κλπ ΟΚ, υπάρχουν και ένα δύο τραγούδια σε στυλ aerobic, αλλά παρότι το τελευταίο είναι κάτι που προσωπικά θα με έστελνε στον τάφο μετά τα πρώτα πέντε λεπτά, θα πρέπει να παραδεχθούμε ότι και αυτό αποτελεί τελικά μέρος της ιστορίας της pop υψηλής ενέργειας.

Αν κάτι θα ήθελα από τον ήχο των Marsheaux και μου το στερεί (ίσως και πρόσκαιρα) αυτή η εξελικτική πορεία προς τα παρα-ψηφιοποιημένα 90s, είναι αυτός ο φημολογούμενα "ζεστός" αναλογικός ηλεκτρονικός ήχος, ο οποίος καίτοι κατ' αρχήν είχε να κάνει με την έλλειψη τεχνικών μέσων, τελικά φαίνεται ότι κυριαρχεί στην εικόνα νοσταλγίας που θέλουμε να έχουμε γύρω από αυτή τη μουσική. Μαζί και το ότι το Inhale είναι λίγο πιο επιθετικό από όσο θα περίμενε κανείς από έναν δίσκο ατόφια θηλυκής έμπνευσης και σύμπραξης.

Από την άλλη, όπως όλες οι κυκλοφορίες του ντουέτου μέχρι σήμερα (ακόμη και η περσινή συλλογή υπό τον τίτλο E-Bay Queen Is Dead με ακυκλοφόρητα, remixes και διασκευές, ανάμεσα τους και η έξοχη στο τραγούδι των Smiths) έτσι και το Inhale είναι όσο προσεγμένο πρέπει για να μην καταλήγει ανυπόφορα τυπικό, αλλά και όσο εμπνευσμένο χρειάζεται, για να μην υποψιάζεται κανείς ότι τυχόν πρόκειται απλώς για μουσική ρέπλικα που τιμά κάποιο αόριστα ένδοξο παρελθόν. Τα τραγούδια των Marsheux συνεχίζουν και πείθουν ότι θα υπήρχαν και χωρίς το εξωτερικό τους περίβλημα, αλλά πάντως είναι απολύτως ευτυχές το ότι έχει επιλεγεί ακριβώς αυτό για τους δίνει υπόσταση.