Time machine
Όπως όλοι θυμόμαστε οι Mary And The Boy έχτισαν έναν μύθο, μία φήμη και ένα μίσος με απροσδόκητες home made ζωντανές εμφανίσεις που τους κληροδότησαν το piano punk στίγμα και πρόσκαιρα τους καταδίκασαν σε cover shock εξαναγκασμό. Όπως σαφώς λιγότεροι θυμόμαστε το προ διετίας ομώνυμο ντεμπούτο τους υπήρξε μία anti pop σφαλιάρα στα μούτρα όσων ηλιθιωδώς έσκουζαν για δήθεν αγαπημένα πλουσιόπαιδα του αστικού indie hype. Όπως τέλος κανείς δεν θυμάται ο Boy σε κάθε solo δουλειά του μέχρι σήμερα επιμένει να μην ασχολείται με την μουσική των ορίων, αλλά με τα όρια της κάθε μουσικής και μουσικότητας (και όχι αυτά των ήχων).
Παρότι κατά τον μύθο τα τραγούδια του Time Machine προηγούνται χρονικά αυτά του Mary And The Boy, η επιλογή να κυκλοφορήσουν τα δύο άλμπουμ με αντίστροφη από τη χρονολογική σειρά ηχογράφησης τους είναι σαφώς ορθή. Το αντίθετο θα ήταν σαν να κυκλοφορούσε ο Antony με το "καλημέρα" το I Am A Bird Now και στη συνέχεια να σέρβιρε στο κατάγοητευμένο ακροατήριο την καταχνιά του Anthony And The Johnsons/ Όχι πια δάκρυα/Μόνο μια νεκρική ψύχρα.
Καθότι αλητεύετε σε υψηλά επίπεδα διανόησης στα διαλείματα των τριών εξαναγκαστικών ακροάσεων του Merriweather Post Pavilion την ημέρα, έχετε αντιληφθεί ήδη ότι στο Time Machine δεν κυνηγάει το θεριό το Γιάννη, αλλά ο Γιάννης το θεριό. Διότι καθώς στο χάος εφορμά η συναισθηματική οδύνη, στην ορθή επανάληψη αυτής η πρωτότυπη βλασφήμια του Cock μετατρέπεται σε συγκινητική ερωτική ιστορία (θρησκευτικού περιεχομένου, χωρίς πατρίδα, αλλά με αξιώσεις οικογένειας).
Και καθώς η οικογένεια μεγαλώνει, η στοργική παρουσία του τρίτου αδελφού εμποδίζει τον Άβελ από το να εξοντώσει τον Κάιν, όπως ακριβώς ο Felizol συγκρατεί το παραληρηματικό αλάφιασμα της Mary σε απόσταση ασφαλείας από την πολύστροφη μουσική διανόηση του Boy, καθώς αμφότεροι οξύνουν την ροπή της αποστροφής εις βάρος της τάσης αυτοκαταστροφής.
Και κάπως έτσι τρία τουλάχιστον απολύτως αριστουργηματικά τραγούδια φτηνά την γλυτώνουν και παραμένουν τέτοια ως το τέλος. Χωρίς ανάσα τα No More Bad Trips For Little Mary, Are You Still Dancing Can Can και Staring δεν στερούνται τίποτε απολύτως προκειμένου προκειμένου να αποκτήσουν την ύστερη φήμη όλων των μεγάλων τραγουδιών, που καταφέρνουν από ένα χρονικό σημείο και έπειτα να ξεπεράσουν αυτή του δημιουργού τους. Στο πρώτο σκοράρουν cabaret αυτοκάθαρση, στο δεύτερο συστήνονται στην μονολιθική dance λούπα που μόνη αυτή θα πρέπει να επιζήσει τελικά και το τρίτο αντιπαραβάλλει απέναντι του τη Monika με τον πικρό τρόπο που πάντοτε η Nico υπήρξε πιο σπουδαία από την Karen Carpenter. Ειδικά το τρίτο είναι κάτι περισσότερο από την πιο ώριμη και αληθινή ερμηνεία που έδωσε η Mary μέχρι στιγμής. Είναι η πιο γηίνη ερμηνεία της. Και άρα η πιο τίμια...
Ένα από τα πρώτα τραγούδια των Mary And The Boy, με φυσιολογική ανταπόκριση στα live τους μιας και επιστρατεύει τα έσχατα ατού της pop επιθετικότητας, δισκογραφείται επιτέλους. Το You, you, you δεν αφήνει λοιπόν την μπάντα εντελώς ασύνδετη με το όχι και τόσο μακρινό παρελθόν της, του οποίου το μέλλον όποιος πιστεύει ότι το κατέστρεψε η μανιακή προβολή του δεν μπορεί παρά να συνδιάζει το πρόβλημα της μιζέριας του με αυτό της περιορισμένης αντίληψης.
Στα πρότυπα του Staring το Time Machine, κλείνει τον δίσκο με μπαρόκ ερασιτεχνισμό και μία δόση μετάνοιας -στιχουργικής, αλλά και ηχητικής- για ότι προηγήθηκε. Το τραγούδι έχει ήδη γνωρίσει ένα περισσότερο από αναμορφωτικό remix από τον "Σταμάτη Σπανουδάκη"/ F.H., που μεταφέρει την αναγεννησιακή του απομόνωση σε σχεδόν πραγματικές συνθήκες χρονομηχανής, χωρίς όμως η θεμιτά μπουκωμένη ένταση να υποβαθμίζει στο ελάχιστο την συνετή ερμηνεία του Boy, για την οποία αυτούσια ισχύουν όσα παραπάνω ειπώθηκαν για αυτή της Mary.
Η ηχητική και δομική επιμέλεια του Felizol λοιπόν συμμαζεύει κάπως τα θρύμματα και με ανοιχτή αντίληψη διαβαθμίζει με ISO pop πιστοληπτικής ικανότητας την φερόμενη ως πτωχεύσασα βιομηχανία παραγωγής συναισθημάτων των Mary And The Boy.
Στην ουσία του όμως το ντουέτο παραμένει σε αθεράπευτα off mainstream κλίμα και στις παρυφές μίας αμήχανης αναγνωρισιμότητας παραδίδει ένα ακόμη underground αριστούργημα, που όσο και να σας φέρνει διάφορες λέξεις στο μυαλό, στην ουσία του δεν δανείζεται τίποτε και από πουθενά. Μια κάθε άλλο παρά απέλπιδα περίπτωση δηλαδή, η οποία καθώς ήδη έχει περάσει στη σφαίρα της δυίλισης αποδεικνύει αν μη τι άλλο ότι η δυναμική της δημιουργίας δεν μακροημερεύει με τη δήθεν ιστορία της παρέας.
Θεός 'χωρέστους, αν τυχόν η ανακολουθία δεν χρησιμοποιείται για ευνόητους σκοπούς.
