100th window
Τίποτα δεν είναι τυχαίο.
Οι Massive Attack επιστρέφουν παραμονές του 2ου πολέμου στον Κόλπο. Bush μπαμπάς [1991- Blue Lines] τότε, Bush junior τώρα.
Θυμάστε την περιπέτεια του ονόματός τους. Είχαν αναγκαστεί να μετονομαστούν σε σκέτο Massive, παραμονές του 1ου πολέμου, για να τους επιτραπεί να παίζονται από τα British media. Απύθμενο κάλλος [η καλύτερα κάλος εγκεφάλου, από αυτούς που καθορίζουν τί και πως πρέπει να ακούμε].
Έτσι δεν είναι τυχαίο ότι ο Robert "3-D" del Naja σήμερα πρωτοστατεί σε αντιπολεμικές [δια]δηλώσεις, κατηγορώντας τους pop stars για απάθεια, και ότι το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να πουλήσουν κάνα δίσκο. Όπως λέει, στην σημερινή εποχή της ταχύτατης πληροφόρησης, δεν μπορείς να αποκοπείς από έναν κόσμο που έχει τόσο μικρύνει. Πρέπει να μας αφορούν οι καθημερινοί λιμοί και η δυστυχία των διπλανών μας.
Ο τίτλος του άλμπουμ αναφέρεται στα 100 ιντερνετικά [και όχι μόνο] «παράθυρα» που ανοίγουμε καθημερινά. Όποια ασφάλεια προσωπικών στοιχείων και να δοκιμάσεις, όσο προσεκτικός κι αν είσαι, τα δεδομένα και αρχεία σου θα είναι ευάλωτα. Θα υπάρχει το 100ο αυτό παράθυρο της πρόσβασης οποιουδήποτε, σε προσωπικούς σου χώρους. Η συλλογή πληροφοριών για τον καθένα μας έχει φτιάξει μια ηλεκτρονική ρεπλίκα ενός άλλου σκιώδους εαυτού μας [προς εκμετάλλευση]. Κατάσταση που προσπάθησε να σκιαγραφήσει η φαντασία των Huxley και Orwell.
Στον «πολιτισμένο» μας κόσμο γίνεται επίσης τελευταία μια απροσχημάτιστη προσπάθεια χειραγώγησης της ελεύθερης πρόσβασης στην πληροφορία. Σκοπός τους να μας ταΐζουν πολιτιστικά ποπ σκουπίδια για να αποκτήσουμε την πολυπόθητη ομοιομορφία που τόσο βολεύει τις πωλήσεις! Μέσα σ αυτό το περιβάλλον οι εναπομείναντες Massive [ο εξής ένας "3-D"] δείχνουν να αντιστέκονται.
5 χρόνια μετά το προηγούμενο αριστουργηματικό "Mezzanine", η δήλωση του "3-D" ότι πρέπει νάχεις κάτι να πεις για να βγάλεις μουσική, η επίπονη διεργασία δύο χρόνων στο studio, τα άπειρα τζαμαρίσματα με τους Lupine Howl [που πήγαν στα αζήτητα], οι 850+ διαφορετικές εκτελέσεις των ίδιων 9 κομματιών(!!!), έφεραν τελικά καρπούς. [Ο Daddy G απών, σαν νέος πατέρας αφιερωμένος στην κόρη του, επιστρέφει ήδη στα live.]
Στο ταξίδι, συνοδηγός στην παραγωγή ο Neil Davidge [όπως στο "Mezzanine"], μίξη από τον Mark "Spike" Stent. Γυναικεία φωνητικά, στην θέση των Shara Nelson, Nicolette, Tracy Thorn και Liz Fraser ή Sinead O' Connor. Ο Horace Andy κλασσικά στο πόστο του, και έκπληξη τα φωνητικά του "3-D", που ενσωματώνονται στην μουσική καλύτερα παρά ποτέ.
Δημιουργούν το απόλυτο σάουντρακ για την καινούργια «Αποκάλυψη Τώρα», το ταξίδι μας στην καρδιά του σκότους.
Η πυκνότητα του ύφους [με την επεξεργασία χιλιάδων samples], τα απειλητικά κλίματα, οι ατμόσφαιρες μελαγχολίας αλλά και έντασης, περιγράφουν με τον καλύτερο τρόπο τους καιρούς που ζούμε. Και είναι ο γνωστός ήχος των Massive Attack, αλλά φτιαγμένος για τον 21ο αιώνα.
Φαινομενική ηρεμία πριν από την επερχόμενη καταιγίδα. Παντού στον δίσκο το αισθάνεσαι αυτό. Θάχω ακούσει το σιντί πάνω από 20 φορές, και σε κάθε νέα ακρόαση συλλαμβάνω κάτι φρέσκο. Να μια περίπτωση που και ολοκληρωμένα ο δίσκος στέκεται [καιρό είχε να μου συμβεί]. Και είναι εντελώς αβίαστη η μετάβαση από το ένα κομμάτι στο άλλο. «Πλούσιος», ψυχεδελικός, σχολαστικά φτιαγμένος ήχος, δείχνει την επίπονη δουλειά που προηγήθηκε.
Ξεκινάνε με το "Future Proof", με εξαιρετικά φωνητικά του 3-D και μια ατμόσφαιρα ζεστή αλλά ταυτόχρονα και αποπνικτική να αρχίζει να μας περιβάλλει.
Μετά έχουμε την Sinead O' Connor στο "What Your Soul Sings" με ατμόσφαιρες Cocteau Twins, [ονειρεύτηκα την Liz Fraser να τραγουδάει], όπου η φωνή της Sinead είναι αγνώριστη και τα πάει μια χαρά.
"Everywhen". Dub και bass-step από τον Horace Andy, κάτι από Radiohead, κάτι από "Blue Lines".
"Special Cases". Άνοιγμα με ήχους πρωτόγνωρα απειλητικούς με παλλόμενα μπάσα, έτοιμα να λειώσουν ότι βρουν μπροστά τους. Το πρώτο σιγκλ που κυκλοφόρησε με την Sinead. Ήδη κυκλοφορεί και μιξαρισμένο από τους Luomo και Akufen.
"Butterfly Caught". Experimental electro beats. Cello για αρχή, χαμηλά 3 D φωνητικά, ντράμς από hip-hop, αραβικά έγχορδα.
"Prayer For England". Ηλεκτρικές κιθάρες, στίχος, φωνητικά Sinead. Το γήινο και το αιθέριο σε μια ακόμη ανάμειξη. Θα είναι το 2ο σιγκλ με τα έσοδα να πηγαίνουν εναντίον του πολέμου, στον Ερυθρό Σταυρό.
"Smalltime Shot Away". Ήχοι Boards Of Canada, σκέτη γοητεία.
"Name Taken". Μελαγχολία Portishead, ήχος τόσο Massive.
"Antistar". Το καλύτερο κομμάτι του δίσκου. Επικό, σε μία μουσική μείξη Δύσης-Ανατολής. Τα αραβικά έγχορδα σε πρώτη γραμμή. Το "Kashmir" των Zeppelin παιγμένο σήμερα. Πιθανά αυτό να υπαινίσσονται συνολικά με τον δίσκο τους. Αντί για πόλεμο, αλληλο-κατανόηση των πολιτισμών.
Και το κρυμμένο 13αλεπτο κομμάτι είναι η αυτοκρατορία του μπάσου σε πλήρη αντεπίθεση.
Δίσκος «Ολοκληρωτικής επίθεσης» στις αισθήσεις μας. Μουσικά τουλάχιστον καλά μπήκε το 2003.
Υ.Γ.1 Αργότερα, μέσα στο 2003 θα κυκλοφορήσει ένας δεύτερος δίσκος, σαν συμπλήρωμα των 100 παραθύρων, απογυμνωμένος από τα πολλά, με samples από τα live και περίσσια καλούδια, που θα ονομάζεται "Facsimile" [ακριβές αντίτυπο]. Επανασχεδιασμός στην αντίθετη ακριβώς κατεύθυνση από την επίπονη πρώτη ηχογράφηση.
Υ.Γ.2 Ήδη έχουν αρχίσει να γράφουν κομμάτια για το επόμενο άλμπουμ τους που θα λέγεται "Album #5". Θα μπουν στο στούντιο τον Οκτώβριο φιλοδοξώντας να έχουν τελειώσει το Φεβρουάριο του 2004. Το πιστεύετε;
