Heligoland
Και συνεχίζοντας στο ανασκο(λο)πικό μας παραλήρημα για τα ονόματα που συνεχίζουν να επιβάλλονται όχι πια στα ραδιόφωνα αλλά, χειρότερα, στις συνειδήσεις μας (που όπως ορθώς έγραψε ο άγνωστός μου και αξιαν-άγνωστος Seagazing - που παίρνοντας τη σκυτάλη συγκάλεσε έκτακτη ιστολογιακή σχολιοσύσκεψη, με τη γνωμοδότηση και του Larry Gus - πρέπει κάποτε να συμπεριλάβει και την εγχώρια και καλογλυφόμενη των free press ελληνική σκηνή), και που δεν επιτρέπεται να μην σου αρέσουν, που απαγορεύεται να μην συν-ενθουσιαστείς με τον υπόλοιπο κόσμο (που λειτουργεί όπως οι διαφημίσεις των κινητών, τρέχουν όλοι μαζί ευτυχισμένοι, μάλλον επειδή τρέχει κι ο διπλανός, αλλά προφανώς μόνοι)...
...και περιμένοντας ν' αρχίσουν όλοι να μιλάνε για την επιστροφή των επιστροφών χωρίς κανείς να συγκρίνει το τότε και το τώρα, το τι έβγαλαν κάποτε οι M.A. (έστω και στην υπερεκτιμημένη του πρόσληψη) και τι προσδοκίες και απαιτήσεις προκαλεί αυτό, χωρίς κανείς να μπει στον πειρασμό να σκεφτεί πώς θα αντιμετώπιζε αυτόν τον δίσκο αν είχε άλλη ετικέτα πάνω του...
Δηλαδή, για να καταλάβω, αυτά τα τραγούδια γράφτηκαν ύστερα από επταετή αγρανάπαυση μετά το Εκατοστό Παράθυρο - χωρίς να υπολογίζονται, εννοείται, τα κινηματογραφήματα; Ο μόνος που βγάζει εδώ το κεφάλι του απ' αυτό το τυχάρπαστο συνονθύλευμα είναι ο Horace Andy, παλιά καραβάνα των άλλοτε Μαστίφ Μάσιβ, τότε που με την θερμαινόμενη φωνή του ήξερε να ζεματάει τις ψύχρες της ρυθμ σέξιον. Δεν ξέρω αν οι συνθέσεις γράφτηκαν για τη φωνή του ή αν ο ίδιος τσίμπησε δικαιωματικά τις μόνες άξιες, αλλά τα Splitting The Atom και Girl I Love You είναι τα μόνα άξια λόγου κομμάτια. Το πρώτο βέβαια μοιάζει Yello μιας άλλης εποχής - α ρε Αιώνιοι Ελβετοί τι σπουδαία πράγματα κάνατε τότε - ενώ το δεύτερο έστω δίνει έναν ορισμό του δυσοίωνου M.A. ερωτοτράγουδου. Τα άλλα δυο κομμάτια που παίρνει πάνω του ο 3D, και περισσότερο το Atlas Air αναγνωρίζονται ως ορθολογικά massive μασήματα. Αλλά αυτές οι 90ς τεχνικές, σήμερα ειδικά με τα προχωρήματα του συγκεκριμένου ιδιώματος είναι ό,τι περιμένει κανείς από τους Massive του 2010;
Η Martina Topley Bird ισοπεδώνει οδοστρωτηριακώς δυο συνθέσεις (το Babel που παίζει σ' έναν χιλιοπατημένο Warp δάπεδο, το Psyche σε ακόμα πιο παρωχημένες φόρμες) οκ, είναι του σιναφιού κι άντε να της πεις δεν παίζεις σήμερα, αλλά αδυνατεί να μαυρίσει τις συνθέσεις, ούτε καν λίγη κάπνα να ρίξει, δεν είναι ούτε η Sarah ούτε Nicolette (αν και για να πω την αλήθεια, πάντα ονειρευόμουν μια λεύκα τύπου Elen Allien στο γυναικείο κάθισμα της μπάντας). Τόσο δύσκολο είναι να βρεθεί ένα αδαμάντινο μαυρολάρυγγο; Αν ναι, αφιέρωσε 5 μήνες στο επταετές σου πλάνο και ψάξτο.
Ο Guy Garvey των Elbow μάλλον θα έπρεπε να κρατήσει το κομμάτι για δικό τους δίσκο, καλώντας αντίστροφα τους δυο φίλους του ως guests, ενώ η Hope Sandoval αφού ξύπνησε από καμιά εκατοντάδα κομματιών όπου νυσταλεούσε και της κατέβηκε εδώ ν' ανέβει λίγο πάνω στο ρυθμό, έπεσε πάνω σε ένα David Lynch κλίμα (εξ ου και οι υπόγειες συνδέσεις της σύνθεσης με Danger Mouse ως Λυντσόβιο επενδυτή κι ως παραγωγό του Blue God της Martina). Καμιά ελπίδα, Ελπίδα μου, αργά θυμήθηκες ν' αλλάξεις.
Δεν είναι κάθε μέρα Κυριακή - άλλωστε αυτοί εδώ ενδιαφέρονται περισσότερο για ένα βαρετό Σάββατο: το Saturday comes slow είναι που είναι αδιάφορη σύνθεση, γίνεται ακόμα πιο μηδενική με την φλατ φωνή του Damon Albarn. Τι δημόσιες σχέσεις έχει αυτός ο τύπος που τον καλούν κάθε λίγο και λιγάκι σε ηχηρές συμμετοχές (εξαργυρώνοντας έτσι και την προσωπική του τεμπελχανεία του όσον αφορά δικές του εκδόσεις); Στο ίδιο κλίμα το εναρκτήριο του TV-On-The-Radio Tunde Adebimpe. Την επόμενη φορά μόνοι σας παιδιά, αρκείτε και παραρκείτε. Τέρμα με τους σελεμπριτάδες! Έδωσα όχι 5 αλλά 25 βαθιές ακροάσεις του Heligoland και τίποτα δεν άλλαξε. Ας πάρουμε τον Horace Andy αγκαζέ κι ας φύγουμε από δω μέσα το γρηγορότερο.
