A chance to cut is a chance to cure
(Ένας απαράβατος κανόνας της χειρουργικής χρησιμοποιείται για να τιτλοφορηθεί το τέταρτο άλμπουμ των Matmos. Με όπλο το πιο άρρωστο -στην κυριολεξία- concept της χρονιάς το ντουέτο από τον San Francisco καταφέρνει να κάνει τους Mouse On Mars να ακούγονται σαν συμβατικοί - και συμβιβασμένοι - pop τραγουδοποιοί!).
Δεν ξέρω αν η ιδέα του να παρακολουθήσετε μια επέμβαση πλαστικής χειρουργικής σας μοιάζει προκλητική, ενδιαφέρουσα ή απλά... αηδιαστική. Προσωπικά ούτε έξω από το χειρουργείο θα ήθελα να περάσω την ώρα που... δουλεύουν οι μάστορες! Οι Matmos όχι μόνο το έκαναν, αλλά φορτώθηκαν πάνω από το κεφάλι των γιατρών και έκλεψαν και ηχητικά αποσπάσματα από τα γλιγκ-γκλογκ των εργαλείων και τα συριστικά σύμφωνα των απόηχων του περάσματος της κοφτερής λίμας πάνω στο ευαίσθητο ανθρώπινο δέρμα (ανατρίχιασα γαμώτο...). Μετά από πολλές εγχειρίσεις λοιπόν ο δίσκος είναι έτοιμος και το συμπέρασμα είναι πως η μινιμαλιστική, πειραματική, εξερευνητική, πάντα ανήσυχη και αδιάκοπα εκνευριστική electronica τα έχει χάσει πλέον για τα καλά...
Το άλμπουμ ηχητικά ακούγεται όσο πιο επίπεδα μπορείτε να φανταστείτε και οι λέξεις όγκος και χρώμα στον ήχο... μάλλον δεν έχουν άδεια εισόδου στα studio των Matmos. Δέκα χιλιάδες λούπες ανά λεπτό, μια βιβλιοθήκη ήχων και αποσπασμάτων που λαμβάνει ακαδημαϊκές διαστάσεις, ρυθμική απουσία που θα ζήλευαν οι Coil (των άγριων χρόνων), σκόρπια βαλμένα «ζωντανά» όργανα (κιθάρες και ντραμς δηλαδή), κάτι ποντίκια λέει που προσπαθούν να δραπετεύσουν και άλλες εξυπνάδες παρελαύνουν αβέρτα σε όλη τη διάρκεια του δίσκου.
Το πρόβλημα το έθεσε με τον καλύτερο τρόπο ο Andrew Carden (που έκανε την κριτική του δίσκου για το περιοδικό Mojo): μπορεί οι Matmos να σάμπλαραν τις πιο περίπλοκες επεμβάσεις του κόσμου, με τα καλύτερα μηχανήματα της αγοράς. Αν δε μας το έλεγαν όμως, εμείς θα το παίρναμε χαμπάρι; Ασφαλώς και όχι. Όπως άλλωστε αν δε μας ειδοποιήσει κάποιος δεν αντιλαμβανόμαστε ποτέ πότε ξεκίνησε και πως τέλειωσε το δεκάλεπτο 'California rhinoplasy' στο τέλος του δίσκου. Θεωρητικά το 'Lipstudio...' που ανοίγει το δίσκο είναι αυτό που μπορεί να κάνει τους φέροντες μυαλά πειραγμένα να αρχίσουν να χορεύουν στο τοτέμ του νέου ηλεκτρονικού ήχου... που επιτέλους σπάει τους κώδικες με το παρελθόν και ανήκει μονάχα στο μέλλον.
Πρακτικά οι Matmos αυτή τη φορά έδειξαν να χάνονται πίσω από την ιδέα, να εξαφανίζουν την αξία της μουσικής κάτω από το γκροτέτσκο των happenings και να εγκλωβίζονται σε μηχανολογικά αποτελέσματα που σχεδόν ολοκληρωτικά αφαιρούν τον όποιο καλλιτεχνικό μανδύα είχαν στο παρελθόν οι προσπάθειες τους. Ας επανέλθουμε σύντομα με τον σύντροφο τους Kid 606, που κατάφερε και μεγαλούργησε αρκετές φορές τον τελευταίο καιρό, και ας μην παρασυρόμαστε τόσο εύκολα από τα γοητευτικά, χοντρά και 180άρια βινύλια της αγαπητής Matador Records.
A way to cure is the ability to cut... τις κακές συνήθειες (θα έλεγα εγώ).
