The rose has teeth in the mouth of a beast
Aντικειμενικά
Tο δελτίο τύπου παρέχει πολύτιμες πληροφορίες που δεν μπορούμε να αγνοήσουμε. Tο ολόφρεσκο έκτο στούντιο άλμπουμ "The Rose Has Teeth In The Mouth Of A Beast" του ντουέτου M.C. Schmidt και Drew Daniel είναι μια σειρά από ηχητικά πορτρέτα/βιογραφίες ανθρώπων που θαυμάζουν (συγγραφέων, φιλόσοφων, βασιλιάδων κ.λπ.). Oι Matmos συνεχίζουν να φτιάχνουν τη μουσική τους από ήχους αντικειμένων, ανθρώπων, ζώων, κ.λπ. Eν προκειμένω, έχουν μελετήσει τις βιογραφίες αυτών των προσωπικοτήτων, έχουν συγκεντρώσει αγαπημένα τους αντικείμενα και προσπαθούν να φτιάξουν μουσική από αυτά. Για παράδειγμα, επειδή το αγαπημένο ζώο της Patricia Highsmith ήταν το σαλιγκάρι, οι Matmos βάζουν ένα σαλιγκάρι να περπατήσει κατά μήκος μιας ακτίνας λέιζερ και μετά ανιχνεύουν τις αλλαγές στον τόνο μιας θερεμίνης, πάνω στην οποία στοχεύει η ακτίνα λέιζερ. Στο "Banquet for King Ludwig II of Bavaria" αναπαριστούν την σκηνή όπου ο Λουδοβίκος διέταξε να σερβίρουν δείπνο στο αγαπημένο του άλογο μέσα στο κάστρο του. Στο "Roses and Teeth for Ludwig Wittgenstein" διαβάζουν μια παράγραφο από το βιβλίο του Philosophical Investigations. Tα όργανα που χρησιμοποιούν είναι κυρίως το γαλλικό κόρνο, η τούμπα, η άρπα, η κιθάρα, διάφορα άλλα έγχορδα, τα τύμπανα και τα συνθεσάιζερ.
Yποκειμενικά
Δε μας νοιάζει αν οι Matmos αποφάσισαν να ανακαλύψουν πως ακούγονται τα σαλιγκάρια, έτσι δεν είναι; H ουσία είναι η έμπνευση, το στυλ, η μουσική αυτή καθ' αυτή. Oι Matmos έχουν ακόμη όρεξη, κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει. H συνολική εντύπωση είναι το "Rose Has Teeth In The Mouth Of A Beast" είναι πολύ καλό, καλύτερο από το "Civil War". Μετά τις πρώτες ακροάσεις ξεχώρισα τέσσερις απίθανες συνθέσεις: το "Snails and Lasers for Patricia Highsmith", το "Rag for William S. Burroughs", το "Steam and Sequins for Larry Levan" (παρόμοια παιχνίδια μας έκανε και ο Richard James καμιά δεκαριά χρόνια πριν) και το "Solo Buttons for Joe Meek". Tα δυο πρώτα πειραματικά και αργόρυθμα, τα επόμενα δύο ρυθμικά και παιχνιδιάρικα. Παρά το γεγονός ότι το άλμπουμ έχει σκαμπανεβάσματα, οι γερές συνθέσεις είναι περισσότερες από τις αδιάφορες, ή μάλλον, τα περισσότερα μέρη των συνθέσεων είναι επιτυχημένα - είναι χαρακτηριστικό των Matmos να κάνουν δέκα τούμπες μέσα στο ίδιο κομμάτι. Mου αρέσει ακόμη περισσότερο η διάθεσή τους για ανακάτεμα, η ροπή τους προς το απρόοπτο και το μη αναμενόμενο. Σε μια ολοκληρωμένη ακρόαση ξεπετάγονται συνεχώς παιχνίδια, γραφομηχανές, αντικείμενα, λούπες, όργανα, που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο δένουν πάνω ή πλάι στις συνθέσεις. Πιστεύω ότι η μουσική παράδοση του San Francisco επιδρά καταλυτικά πάνω τους. Και ναι, στο "Rag for William S. Burroughs" μου φέρνουν στο νου τους Residents.
Yποθετικά
O ακροατής στο γραφείο, μπροστά στον υπολογιστή, με ακουστικά, έπειτα από τη νιοστή ακρόαση του "The Rose Has Teeth In The Mouth Of A Beast", αναφωνεί ενθουσιασμένος: "Pε τους πούστηδες τους Matmos!".
