Ultimate Care II

Τώρα, μεταξύ μας, στις εποχές που ζούμε και πολύ άργησε να το σκεφτεί κάποιος. Τόσοι μουσικοί να πλένουν τα δόντια τους το πρωί κοντά του, τόσοι δημιουργικοί άνθρωποι να παρατάνε πάνω του τις πετσέτες βγαίνοντας από το ντους, τόσος κόσμος τέλος πάντων καθημερινά δίπλα του, το θέμα ήταν ποιος θα έπιανε πρώτος το υπονοούμενο. Αναμενόμενα το έπιασαν οι Matmos (δε σε χάλασε Thom).

Το θρυλικό ντουέτο, λοιπόν, των Drew Daniel και M.C. Schmidt, που έχει στο ενεργητικό του κάποια από την πιο εμπνευσμένη, προκλητική αλλά και υπερτιμημένη μουσική της τελευταίας εικοσαετίας, σκέφτηκε ότι θα απλώσει που θα απλώσει, ας εκμεταλλευτεί το χρόνο του φτιάχνοντας μουσική από τους ήχους του πλυντηρίου. Αν ο τελευταίος δίσκος που άκουσες ήταν των Eugenius μένεις με ανοιχτό το στόμα από την ιδέα, αλλά αν σκεφτείς τι έχουν κάνει οι Matmos στο παρελθόν, τους λες μέχρι και τεμπέληδες.

Οι φίλοι μας, λοιπόν, αποφάσισαν να κυκλοφορήσουν ως δίσκο ένα τριανταοχτάλεπτο τραγούδι (λέμε τώρα) που διαρκεί όσο μια πλύση. Μιλάμε για κανονική πλύση με κανονικό γύρισμα του κουμπιού και στη συνέχεια τους ήχους που δημιουργούνται να περνάνε από διαδικασία sampling. Ένας συνδυασμός από χτυπήματα πάνω στη συσκευή και οργανωμένα (;) μπλιμπλίκια δημιουργεί ένα σουρεαλιστικό αλλά συχνά δεμένο αποτέλεσμα. Έχουμε και καλεσμένους μάλιστα που βοηθάνε, όπως o Dan Deacon, ο Jason Willet (Half Japanese) ή ο Duncan Moore (Needle Gun). Το γνωστό σενάριο που ρωτάς τη μάνα σου τη διαφορά απορρυπαντικού και μαλακτικού και σου λέει "τώρα με θυμήθηκες, να πάρεις τους φίλους σου τους avant-garde να σου δείξουν".

Aς βάλουμε πρώτα τα σκούρα μόνα τους. Βγαίνει ένα τραβηγμένο από τα μαλλιά κατασκεύασμα που στο όνομα της πρωτότυπης ιδέας και του μύθου των δημιουργών του μας καλεί να παραστήσουμε πως δεν καταλαβαίνουμε την τεμπελιά όταν παρουσιάζεται ως έμπνευση και εκμεταλλεύεται αγρίως τη δεδομένη πίστη μας στα ιδανικά της προόδου. Για ποιους μας πέρασαν και πού νομίζουν ότι ζούμε δηλαδή, στο 1999; Έχουμε ακούσει και άλλη avant-garde μουσική από τότε παιδιά, δεν ακούμε μόνο εσάς. Να μην αναφερθούμε στην αιωνίως υπονοούμενη αυτοσαρκαστική διάθεση που δεν τολμάει ποτέ να βγει μπροστά κρατώντας έτσι για λογαριασμό της το πλεονέκτημα του ''παιχνιδίσματος'' σε περίπτωση που δε βγει η ψαγμενιά.

Ας βάλουμε και τα χρωματιστά μόνα τους. Αριστούργημα. Πώς να μείνεις αδιάφορος μπροστά στη διάθεσή τους να δοκιμάσουν ξανά τα όρια και στην ικανότητά τους να παράγουν συνοχή ακόμη και από το τίποτε; Πώς να μην τους αναγνωρίσεις ότι για μια ακόμη φορά δημιουργούν την πιο ανυποψίαστη χορευτική διάθεση στην ιστορία της electronica, πώς να κάνεις ότι δε βλέπεις μπροστά σου τις καλύτερες παραδόσεις του Detroit techno απολαυστικά κομματιασμένες έτοιμες να ζήσουν τo downtempo όνειρο που νόμισαν που τους υποσχέθηκε κάποτε η ζωή; Πώς να αρνηθείς στη μουσική το δικαίωμα να κάνει κύκλους γύρω από τον εαυτό της, αν θέλεις να κάνει κύκλους και γύρω από τη ζωή σου;

Ας βάλουμε και όλα τα χρώματα μαζί, κόντρα σε ό,τι έχουμε μάθει, μήπως βγάλουμε άκρη. To τελικό αποτέλεσμα είναι αρκετά ικανοποιητικό και είναι υπέρ τους το ότι δε βαριέσαι σε καμία στιγμή. Όποιος αμφισβητεί τη μουσικότητα των προσπαθειών τους, θα πρέπει να δώσει περισσότερη βάση στον τρόπο που ο ρυθμός εμφανίζεται όποτε υπάρχει κίνδυνος να καταρρεύσει κάποια ιδέα και δένει αυτό που φαντάζονται με αυτό που κάνουν. Ας μην ξεχνάμε πως είναι ακόμη οι καλύτεροι στην παραγωγή ambient μουσικής που δεν είναι ambient. Μπορούν να είναι ήσυχοι πως είμαστε αρκετά απαιτητικοί για να μην εννοούμε τα καλά λόγια για το έργο τους και να τα λέμε παρασυρόμενοι από τις ιδέες τους αλλά και μπορούν επίσης να ανησυχούν πως θα είμαστε πάντα όσο κυνικοί απαιτείται για να αναγνωρίζουμε πως μετά το West ποτέ η τελική τους δημιουργία δεν ξεπέρασε τις προσδοκίες του σχεδίου που φιλοδόξησε να την ερμηνεύσει. Οι Matmos είναι πολύ έξυπνοι, πολύ ταλαντούχοι και πολύ πονηροί και αν ξεχνούσαμε ποτέ κάποιο από τα τρία αυτά χαρακτηριστικά θα ήμασταν κατώτερο κοινό από αυτό που θέλουν.

Σε κάθε περίπτωση, καλά κάνουν και έτσι πρέπει, να κυκλοφορούν οι ιδέες, να γίνεται πανηγύρι και να προχωράνε τα πράγματα. Ποιος ξέρει κιόλας, ίσως ένα πρωί δουν και οι Pan Sonic τον αποχυμωτή τους με άλλα μάτια και καταλάβουν πόσο τους λείψαμε.