The albatross mates for life, but only after a lengthy courtship that can take up to four years

Η εναλλακτική μουσική, όπως άλλωστε και η μπουζουκοπόπ προχωράει χέρι-χέρι με το life-style. Και η υποτιθέμενη εναλλακτική μουσική κοινότητα ασχολείται πολύ περισσότερο με το να ειρωνεύεται και να καυτηριάζει κάθε Ψινάκη, Μαρτάκη και Ναταλία Γερμανού παρά με το δίσκο των όποιων Matson Jones. Οι οποίοι έχουν πιθανότητα να δουν το φως της δημοσιότητας μόνον από σπόντα, αν ας πούμε κάποιος σε free press ή Κυριακάτικο ένθετο εφημερίδας ανακαλύψει πόσο sexy είναι τα βιολοντσέλα ανάμεσα στα πόδια της Anna Mascorella και της Martina Grbac.

Οι Matson Jones λοιπόν, είναι δυο αγόρια (ένα στο μπάσο και ένα στα τύμπανα) και δυο κορίτσια (φωνές και βιολοντσέλα). Κάτι που είναι καλό να ξεχάσετε μέχρι να ακούσετε το cd, καθώς η απουσία κιθάρας δεν θα επέτρεπε να μαντέψετε τη φόρτιση και τη σφοδρότητα των τραγουδιών. Είναι πολύ πιο επιθετικοί από όσο φαντάζεστε, κάτι ανάμεσα στο καλύτερο post punk που κυκλοφορεί το 2006 και τα φλογερά blues της PJ Harvey. Με στίχους σαρκαστικούς και ειρωνικούς για βία, εκδίκηση και θαμμένα μυστικά, όλα αυτά ιδωμένα μέσα από το πρίσμα του sex φυσικά.

Οι Matson Jones έχουν βγάλει έναν ακόμη δίσκο πριν από αυτό το EP, δεν ακολουθούνται από κανένα υστερικό hype, μετά βίας τσιμπάνε καμιά κριτική στο άσχετο (καλή ώρα στο MIC), και κινδυνεύουν να εξαφανιστούν σε γενική αδιαφορία, ή να αποτελούν το κρυμμένο μυστικό του Fort Collins, Colorado.

Καθώς τα βιολοντσέλα δεν χρησιμοποιούνται εδώ απλά ως συμπληρωματικό όργανο, ούτε και ως δεκανίκι κάποιας (και καλά) καινοτομίας, το έγκριτο περί τα μουσικά Αθηνόραμα θα το περιέγραφε ίσως ως εξής... "υπογραμμίζουν τη γεύση του πιάτου χωρίς ούτε στιγμή να το καταδυναστεύουν". Μην παρασύρεστε λοιπόν σε συγκρίσεις με τους Rasputina και τους Apocalyptica, ούτε με τους Nirvana, τους Belle and Sebastian, την Eleanor Rigby και όποιους άλλους και απολαύστε το πιο παθιασμένο rock and roll της χρονιάς.