The broken man

"If this album has find you in troubled times, may your troubles soon be over". (Ευχή παντός καιρού κι εποχής, απ' το ένθετο. Μας ταίριαξε.)

Μια φορά κι έναν καιρό, που ήταν τρεις φορές και πριν σαράντα κι άνω χρόνια, ο Leonard Cohen, αναγνωρισμένος σοφός της τροβαδουρικής, αντιμετώπισε ακριβώς το αυτό θέμα με τον Matt Elliott: έχοντας δώσει πίσω του το ένα μετά το άλλο τα τρία "Songs ..." του, ζύγισε το μετέπειτα, πώς και προς τα πού θα προχωρούσε. Για να κατορθώσει κάτι, δε, περίμενε να σφίξει το χέρι του αμφισβητία Phil Spector κι ύστερα την παλινόρθωση του "Various Positions", δηλαδή χρονολογικά του πήρε μ' όλα μέσα από έξι ως δεκατρία συναπτά έτη.

Ακούγοντας το φετινό "The Broken Man" του Elliott, κι αναλογιζόμενοι τις κραυγαλέες αναλογίες, δεν μπορούμε να μη λάβουμε υπόψη ότι τελικώς στο μεγαλύτερο μέρος τής πορείας της η μουσική Ιστορία είναι γραμμική. Μολοντούτο, οι πιανιστικοί σχεδιασμοί της Katia Labeque κι η παρουσία του Yann Tiersen στη μίξη δεν επιφέρουν την ως άνω απαγκύλωση. Ο Matt Elliott δεν άλλαξε χαρακτήρα, δέχεται συνεργάτες αλλά δεν αποκτά συμπρωταγωνιστές, κι ο φετινός δίσκος του είναι ένα ακόμη "... Songs" που 'ρχεται με χρονοκαθυστέρηση απ' το τελευταίο επίσημο. Κι όταν το τρέξιμο του cd ολοκληρωθεί, μένουμε με μια επίγευση λες κι ο συνθέτης αφέθηκε ολοκληρωτικά να τον εμπνεύσουν παλιότεροι δικοί του σκοποί ξανά (παρά φρέσκοι), λες και το δεύτερο χέρι έγινε για την περίσταση το πάνω.

Δεδομένων αυτών, η κατά μόνας αξία (και σημασία) του νέου άλμπουμ περιστρέφεται πλέον αλλού, στο γεγονός ότι ο καλλιτέχνης δεν βάζει πουθενά συγκινησιακά εμπόδια που να πηγάζουν απ' τον ίδιο τον εαυτό του. Είναι ο λόγος που "έσωσε" και τη λαθεμένη επιλογή των κοινών λάιβ με τον Lolek προ δύο χρόνων κι αυτός που θα στηρίξει και μια ενδεχόμενη καινούργια -λογία. Ο Elliott κατέχει πάρα πολύ καλά τα σκοτάδια, όπως επίσης ξέρει και να μιλάει γι' αυτά παθιασμένα κι απερίφραστα, με ελπίδα η πονεμένη του παντομίμα να φτάσει σε μια κάποια ευόδωση με νόημα, την οποία δεν σταματά να διεκδικεί δημοσιοποιώντας την.

Τα καινούργια τραγούδια του, όπως εξάλλου αναμενόταν κι ας τρέφαμε αυταπάτες για το αντίθετο, περιέχουν πιο πολύ στατικότητα παρά κορυφώσεις. Εν προκειμένω η εξαίρεση υπάρχει κι είναι μία κι ονοματισμένη, το κλείσιμο του "The Pain That's Yet To Come". Συνταρακτικό κομμάτι, ανάμεσα στα κάμποσα τέτοια που 'χει συλλάβει ο Elliott στην προσωπική του καριέρα μέχρι σήμερα, κι ασφαλώς το πικ του σετ. Μέχρι να πιάσεις επαφή μαζί του, όμως, έχεις διέλθει από μοίρα συγκρουσιακή: Η ανάπτυξη του "Oh How We Fell" έχει τη λογική του "τίποτα και κανένας δεν ταράζουν τον κιθαρίστα την ώρα που παίζει", με τη χαρακτηριστικά βαριά φωνή να μπαίνει στο τρίτο απ' τα σχεδόν δώδεκα λεπτά του και τις δακτυλοθεσίες του ενίοτε να δείχνουν προς τα ισπανικά φλαμένκο. Το "How To Kill A Rose" είναι ένα ιντερλούδιο, σχετικά ασκητικής αντιμετώπισης. Το επίσης μακροσκελές "If Anyone Tells Me ..." χρησιμοποιεί το πιάνο για να καταστήσει την προσοχή καταναγκαστική. Το "Dust Flesh And Bones" μεταφέρεται σωστά ρυθμισμένο απ' τα λάιβ. Κ.ά. τέτοια (με όρους τρόικας) μεσοσταθμιστικά.

Πάραυτα, ο Matt Elliott δεν παύει να 'ναι ο Elliott, ένας ιδιαίτερος εραστής της λιτής έκφρασης και του ανθρώπινου εσώτερου. Αν κι όπως το θέτει, φτάνοντας πια στο δίσεκτο για όλους μας '12, ομοιάζει με Έλληνα ομιλητή της αριστεράς που γύρω του ο κόσμος αλλάζει, ο καιρός περνάει αλλά αυτός όποτε αρθρώνει λόγο καταλήγει σχεδόν αμέσως να ξεχνιέται να δώσει κάτι άλλο απ' ό,τι ξέραμε. Πάντοτε. Εντούτοις, έχει εκείνο το ιδιαίτερο χάρισμα στην εκφορά του καθαυτή κι όντας ανά πάσα στιγμή έτοιμος παραδίδει στο παρόν μαθήματα για το πώς μπορεί να υπάρξει στην επανάληψη δεξιοτεχνία. Και το πράττει υποβάλλοντας το είναι του σε μια συνεχή δοκιμασία με κότσια όσο λίγοι, γνωστοί και μετρημένοι στις μέρες μας.

Το "The Broken Man" είναι ο πιο καθαρός απ' τους σόλο δίσκους του, κι ο μόνος που απευθύνεται με τόση, πιθανολογούμε ακούσια, προτεραιότητα στους φαν του. Αναζητήστε και το "Anywhere But Where I Am" των Flights, ομοίως αργό, πιο φρέσκο και συνολικά κατάτι ψηλότερο, για το οποίο δεν βλέπουμε να ασχολήθηκε και κανείς. Σχεδόν...