Drinking songs
Λέγεται για ένα έργο ότι όσο πιο αφηρημένο είναι, τόσο αυξάνονται οι πιθανότητες να μπορεί να δεχτεί πολλαπλές ερμηνείες. Υπάρχει, όμως, και μια άλλη παράλληλη εκδοχή που μοιάζει με την καταιγίδα: είναι συγκεκριμένη, την νιώθεις να σου μαστιγώνει το πρόσωπο, αλλά όσο και αν κοιτάξεις προς τα πάνω ποτέ δεν καταλαβαίνεις από πόσο ψηλά πέφτει. Κάπως έτσι είναι και για τον Matt Elliott η σκοτεινή πλευρά. Συγκεκριμένη, αλλά με άφταστα όρια και γραμμές σχεδόν ανύπαρκτες.
Μετά από μια πολύχρονη συνεργασία με τη Domino, που κράτησε περίπου όσο κουβαλούσε πέρα δώθε το όνομα των The Third Eye Foundation, καθώς και για την κυκλοφορία του εντυπωσιακού πρώτου του προσωπικού πριν δύο χρόνια, ο Elliott τώρα γυρίζει σελίδα. "Οτιδήποτε μισούσα στο Bristol δεν υπάρχει εδώ" δηλώνει για να δικαιολογήσει που μάζεψε τα μπογαλάκια του για ένα σπίτι στη Γαλλία και κάπου σαν να πιάνω ποιες ακριβώς αλλαγές ζητούσε, τις ακούω πλέον και σ' αυτά που γράφει.
Το 'Drinking Songs' είναι πρώτα από όλα ένας δίσκος με τα όλα του ευρωπαϊκός, πιθανόν ακόμη και κρυφά λαϊκός, όπως και οι περισσότεροι με τα όλα τους ευρωπαϊκοί που δεν είναι κρυφά κοσμοπολίτικοι. Ύστερα μπορεί να είναι και αυτό που εννοείται από τα συνακόλουθά του, δηλαδή ένας δίσκος μποέμικης folk από αυτούς που κανείς σιγοψιθυρίζει όταν τα πίνει και μεθάει, και κάποιος άλλος ίσως γράφει σκνίπα.
Φυσικά, στη γραφή του Matt Elliott υπήρχαν ανέκαθεν εκείνα τα στοιχεία της φουντωμένης, οργιαστικής μελαγχολίας. Μιας ευθραυστότητας ως προς τα ανθρώπινα συναισθήματα που περικλείουν ακόμη και εκείνα που οπλίζουν το χέρι και ωθούν στο έγκλημα. Ασχέτως αν στο 'A Waste Of Blood' ή στο 'What The Fuck Am I Doing On This Battlefield?' μιλάει εδώ για πολιτική, ο λόγος του δεν είναι όπως θα άρμοζε, αχαλίνωτος. Προέχει η αποτύπωση του μάταιου, του χωρίς ελπίδα, του αφημένου στη μαύρη τύχη του, του καταδικασμένου.
Αν κάποτε έρθει η στιγμή για να συμφωνήσουμε πως ο Matt Elliott ως μουσικός και συνθέτης είναι ο ένας του δίσκος, τότε μάλλον θα είναι το 'The Mess We Made', άλμπουμ που δύσκολα θα ξεπεράσει. Αν, ωστόσο, πάμε ακόμη μακρύτερα, στο ένα του τραγούδι, ισχυρή υποψηφιότητα θα έχει για να είναι ο Elliott το 'The Kursk', μια από τις πληρέστερες εξομοιώσεις του ψυχρού και απόκοσμου θανάτου που κλείστηκαν σε δίσκο τα τελευταία χρόνια και ένα από τα δυο tracks του παρόντος που πραγματικά καταλαμβάνονται από το τσέλο του Chris Cole (Manyfingers). Και χρησιμοποιώ εσκεμμένα τη λέξη "είναι" διότι αδυνατώ να βρω κάποιο άλλο ρήμα που να δίνει ακριβώς το νόημα που θέλω.
Για να απλουστεύσω περισσότερο τα πράγματα το 'Drinking Songs' δεν έχει την τραχύτητα και ωμότητα που σε στιγμές έβγαζε το 'The Mess We Made'. Ακούγεται σαφώς περισσότερο εξευγενισμένο, εντούτοις μόνον ως προς τις μελωδίες και τις ενορχηστρωτικές επιλογές, διότι ο νους από πίσω δεν λέει να αποκλίνει ως προς τις παλιές προθέσεις του. Αυτός πολεμάει συνεχώς την ενοχή, όπως στο παρελθόν.
Γίνεται, επίσης, ένα καλό πεδίο για να βγάλει ο Elliott τις επιρροές του από τη μουσική του δρόμου και την παραδοσιακή της πρώην ανατολικής Ευρώπης. Εξάλλου, υπάρχει και το προηγούμενο με το 'The Sinking Ship Song' όπου, όντως, ένιωθες τα τρικλίσματα μιας μεθυσμένης παρέας που δεν νοιαζόταν για κανέναν τριγύρω παρά μονάχα να πει αυτά που θέλει, και να τα πει τραγουδιστά. Είναι η ίδια παρέα με αυτή στα 'The Guilty Party' και 'Whats Wrong' που νομίζεις ότι όπου να' ναι θα το γυρίσουν σε μια τρελή πόλκα μες στα σοκάκια της Πράγας. Αυτό είναι και το κεντρικό, ανυπότακτο πνεύμα του 'Drinking Songs'.
Μολοντούτο, το θέμα εδώ με τον Matt Elliott δεν είναι μονάχα όλα τα παραπάνω, αλλά και ένα ακόμη: τον ακούς σε κάτι, το 'C.F. Bundy', ας πούμε, που ανοίγει το cd και κατευθείαν σιγουρεύεσαι για το φινάλε. Ασχέτως αν τελικά το εικοσάλεπτο 'The Maid We Messed' δεν σε επαληθεύει. Αυτό το τελευταίο είναι μια re-recorded version βασισμένη στο κλείσιμο του ζωντανού του set, μια εν ολίγοις σύμπτυξη ιδεών δοσμένη με τις θορυβώδεις drum' n' bass πρακτικές του παρελθόντος και που ο ίδιος ο Elliott προτρέπει να ειδωθεί ξεχωριστά από το υπόλοιπο album. Δεν χρειαζόταν να το πει καν, δεν υπήρχε και τρόπος να γίνει διαφορετικά παρά μόνον ως link με τον ήχο των The Third Eye Foundation.
Ναι, συνολικά, με το 'Drinking Songs' ο Matt Elliott, έστω και αν επαναλαμβάνεται, ακούγεται ξανά μοναδικός και όπως κανένας άλλος σήμερα, συνομήλικός του και μη. Αυτό είναι κάτι που πρέπει για άλλη μια φορά να διαπιστώσω και να παραδεχτώ. Τότε, όμως, γιατί εγώ αισθάνομαι μετά από αυτή την εμπειρία περισσότερο ανασφαλής;
