Failing songs

Kursk. Αν το μικρό αυτό όνομα με τα πολλά σύμφωνα σας φέρνει στο μυαλό τραγούδι του Matt Elliott, κατεβείτε τώρα στην τρίτη παράγραφο. Αν σας θυμίζει ρώσικη πόλη ή πυρηνικό υποβρύχιο που μετά από έκρηξη προσάραξε σε βάθος 110 μέτρων, μείνετε εδώ. Αν σας είχε εξοργίσει τότε ο Πούτιν που αρνιόταν την προσφορά Βρετανών και Νορβηγών να το ανασύρουν σκοτώνοντας την τελευταία ελπίδα διάσωσης επιζόντων, είστε οι άνθρωποί μου. Και του Matt Elliott που γεννήθηκε στις 10 Μαρτίου (χρήσιμη πληροφορία για όσους θέλουν να του ευχηθούν happy birthday) του 1974 στο Bath, κοντά στο Bristol (για όσους θέλουν να κάνουν τον ακριβή αστρολογικό του χάρτη) και που όταν μεγάλωσε έγινε κιθαρίστας, ντράμερ και προγκράμερ (αμετάφραστο για χάρη της ρίμας). Εικοσιεπτά χρόνια αργότερα, με αφορμή τη γνωριμία με την μέλουσα κυρία Elliott, ξενητεύτηκε στη Γαλλία, όπου και διαμένει μέχρι σήμερα χωρίς προοπτική επαναπατρισμού. Σε γαλλικό έδαφος συνέθεσε και τους τρεις "σόλο" δίσκους του: "The mess we made", "Drinking songs", "Failing songs". Αναμένουμε το τρίτο μέρος της τριλογίας των songs που φοβάμαι πως θα είναι "Dying songs". Ξανά πίσω στην αφήγηση, σαν καλοί σινεφίλοι.

Μετά από μικροχρόνια εμπλοκή σε τοπικά γκρουπ άρχισε να ψάχνεται μόνος του και η εξέλιξή αποτυπώθηκε στη δισκογραφία του. To πρώτο άλμπουμ του "Semtex" του 1996 ως The Third Eye Foundation περιείχε στρώματα κιθαριστικού θορύβου πάνω σε ρυθμοκούτια, στο δεύτερο "Ghost" άρχισαν να χάνουν έδαφος οι κιθάρες απ'τους δειγματολήπτες (samplers), στο εξώφυλλο του τρίτου του έχουμε δείγμα του χιούμορ του αφού βλέπουμε μια εικόνα του Χριστού (;) κι ο τίτλος είναι "You guys kill me". Αργότερα θα έβαζε σε συλλογή με remix του τον τίτλο "I poopoo on your juju". Η αγάπη του για τα λογοπαίγνια γέννησε τα "I've lost that loving feline", " There's a fight at the end of the tunnel", "I'm sick and tired of being sick and tired" κ.α. Παρακάμπτω το τέταρτο του άλμπουμ "Little lost soul" (εγώ ναι, εσείς όμως δεν πρέπει με τίποτα) και τα δυο που ακολούθησαν για να ξανάρθω στο τώρα που βρίσκει την ιδιοφυία μας απογοητευμένη. Στην κατάσταση που προφήτευσε το παλιότερό του τραγούδι "What to do but cry?".

Το "Failing songs" είναι δίσκος τραγουδιών φτιαγμένων με παραδοσιακά όργανα (κιθάρες και πιάνο εννοώ, όχι αυτά που χρησιμοποιούν οι Δαιμονία Νύμφη) που ηχογραφήθηκαν με τη βοήθεια της τεχνολογίας στο σπίτι του δημιουργού τους. Και είναι επίσης έντονα φωνητικός δίσκος. Διπλογραμμένα και επεξεργασμένα τα φωνητικά δίνουν την αίσθηση ακρόασης χορωδίας σε σπαρακτικό ρεπερτόριο. Μερικά αργά πένθιμα βαλσάκια χωρίς τύμπανα, με ακουστική κιθάρα, το βιολί της Patricia Arguelles Martinez που σηκώνει την τρίχα και τίτλους σαν "Το βάρος μας σε πετρέλαιο" που ο καθένας καταλαβαίνει σε τι αναφέρονται και από που προέρχεται η θλίψη που κουβαλάνε. Δε χρειάζεται να διαβάσεις συνεντεύξεις του για να καταλάβεις πως η σημερινή κατάσταση του κόσμου, οι τερατόμορφες εξουσίες, η στημένη τρομοϋστερία και ο περιορισμός των ελευθεριών (δε διανοείται να ζητήσει βίζα για Αμερική εξαιτίας ...χόρτου στο ποινικό του μητρώο) επιδρούν καταλυτικά στον καλλιτέχνη Elliott. Έχουμε δυο instrumental, ανάμεσά τους και "Το φάντασμα της Μαρίας Κάλας", λίγο από τάνγκο, το παρά ένα s κι ένα άρθρο ομώνυμο του δίσκου με το φάντασμα της εσθονής γιαγιάς του, ένα - δυο uptempo κομμάτια, το θυελλώδες "Desamparado" με το ανακουφιστικό φινάλε και το "Chains", ένα ρώσικο παραδοσιακό παιγμένο απ'τους Birthday Party. Να συμπληρώσω ότι κρουστικές και άλλες υπηρεσίες προσφέρει ο παλιόφιλος Chris Cole και τελείωσα με το άνοιγμα της πόρτας. Θα μπείτε με το καλό ή να βιοπραγήσω;