The mess we made
Το γνωρίζουμε, η κάθε ώρα που ζούμε και οι εμπειρίες της είναι απλώς σκαλοπάτια. Ίσως γι’ αυτό οι νεανικές αμαρτίες συγχωρούνται ευκολότερα και τελικώς ξεχνιούνται. Ο χρόνος ωριμάζοντας ψάχνει εκείνη, την αμέσως επόμενη αν είμαστε τυχεροί, μέρα που η επαφή με την πραγματικότητα θα γίνει ολοκληρωτικά νέα. Στιγμές, (στιγμές), ( ), ...
Ο Matt Elliott για χρόνια μας έδινε τις καταθέσεις του κάτω από το όνομα των The Third Eye Foundation (αν πάμε ακόμα παλιότερα θα τον βρούμε ως χαλαρό μέλος των Flying Saucer Attack). Σκοτεινές, εξομολογητικές μουσικές των ενστίκτων που δεν θα ξεχαστούν εύκολα. Αυτός όμως ήθελε να πάει ακόμα πιο πέρα. Και την κρίσιμη, αποφασιστική στιγμή που όλα ήταν έτοιμα και μέσα του το γκροτέσκο των εφιαλτών του έδινε την εντονότερη συναυλία του από ποτέ, αποφάσισε να αλλάξει όνομα και να βγει για πρώτη φορά με το πραγματικό του! Κανείς δεν απαίτησε να το κάνει νωρίτερα. Ο ίδιος έκρινε το ώριμο του καιρού.
Το "The Mess We Made" είναι ένα καθαρτήριο album. Είναι η γνησιότερη και πιο απογυμνωμένη τραγουδοποιΐα που ακούσαμε προσφάτως. Είναι η σύλληψη στοιχείων προγεννετικών πάνω στους ρυθμούς και στη σύνθεση που αυτός ο μουσικός μοιράζεται μαζί μας, δίνοντας στους σύγχρονους καιρούς ένα έργο βαθιά προσωπικό που κατακλύζει και τρομάζει ταυτόχρονα.
Ο Matt Elliott γράφει πρωτίστως εδώ με βάση το πιάνο. Η εκρηκτική, τροβαδούρικη μανία που επιδεικνύει όμως δεν τον έκανε να αποποιηθεί την αγάπη του για τα computers. Ο ρόλος τους απλώς περιορίζεται και γίνεται πιο διακριτικός. Οι ήχοι από κιθάρες και τσέλο (οι δεύτεροι από τους τσελίστες Chris Cole και Nick Ballard), καθώς και τα συνοδευτικά φωνητικά της Sabine Chaouch είναι οι μόνοι άλλοι που παίρνουν ρόλους στις ενορχηστρώσεις. Είναι απίστευτο, όμως κάθε δακτυλισμός του στα πλήκτρα ανοίγει και μια μεθυσμένη, πικρή προσωπική ιστορία τόσο ανυπέρβλητα βιωματική που στην μαγεία της ο ψύχραιμος νους αντιδρά προστατευτικά, κλείνοντάς την αμέσως σε μια γυάλα για να διατηρηθεί έτσι αμόλυντη και καθαρή. Όσο προτάσσει άμυνες βεβαίως.
"Also Ran", "Let Us Break", "Cotard’s Syndrome", "The Mess We Made", "Forty Days", "End". Τίτλοι τραγουδιών και ορχηστρικών θεμάτων που αναλύοντάς τα και ανακαλύπτοντας την απλότητά τους, η σύλληψή τους γίνεται ακόμα πιο τρομερή και αξιοθαύμαστη. Ο άνθρωπος είναι ιδιοφυής, αν υπήρχε και κάτι πέρα από αυτήν, θα ήταν και εκείνο. Συνταρακτικό επίσης το "The Dog Beneath The Skin", από τις σπάνιες εκείνες φορές που μουσική και λόγος γεννούν κάτι με αποκλειστικό στοιχείο την αλλόκοτη αύρα - με τα δύο άλφα κεφαλαία. Γι’ αυτό το ξεχώρισα.
Κρατώντας εσκεμμένα το θολό και μελαγχολικό του τοπίου, η συνθετική γραφή του Matt Elliott παίρνει μια άφταστη baroque διαδρομή, την οποία από ένα σημείο και μετά παύει να την ελέγχει κιόλας, λες και ο σκληρός του δίσκος χτυπήθηκε από έναν ιό που βγάζει μέσα από τα καλώδια έναν τελείως ανυπότακτο γοτθικό ρομαντισμό. Διατηρώντας σε αναμονή και έναν λίγο αφηρημένο χαρακτήρα, μπας και ερμηνεύσει το (μοναδικό ίσως) φαινόμενο της ανθρώπινης φύσης να αντιδρά σε ήχους οργανωμένους, αλλά γεμάτους μικρές αμυχές.
Αυτή η μουσική προσωπικότητα δεν είναι ούτε θα γίνει ποτέ ο μεγάλος τραγουδιστής. Όσο το συνειδητοποιώ την εκτιμώ και περισσότερο που μπόρεσε να δώσει τόσες πολλές και διαφορετικές προσευχές σε αυτό το album, για να αποκτήσουμε και εμείς μαζί της την πολυπόθητη νέα επαφή με τα περιβάλλοντα τη μηδαμινότητά μας. Και όταν εκείνο το χοροπηδητό ντελίριο από αλαλάζοντα φαντάσματα σπάσει το κέλυφος του μυαλού της και γεμίσει τους χώρους του δωματίου με βικτοριανού τύπου φιγούρες τρελών ναυτικών να τραγουδούν όλοι μαζί χορωδιακά στο "The Sinking Ship Song" - λίγο πριν (ή μετά) το όριο της οχλοβοής, εμείς θα μένουμε κενοί και άφωνοι. Μπορεί η ανθρώπινη ψυχή να είναι τόσο, μα τόσο, αρπακτική; Πώς θα το αντέξουμε αυτό το καινούργιο δεδομένο. Πώς;
Το "The Mess We Made" είναι ανατριχιαστικό, αφοπλιστικό, συγκλονιστικό. Είναι το έργο που από τη μια ξορκίζει και από την άλλη γεννά φόβους, γυμνούς και άμορφους. Όλοι τους είναι μακρύτερα του σημείου εκείνου που οι πέντε αισθήσεις μας είναι ικανές να τους αντιληφθούν και να τους μετρήσουν. Μαζί του υποψιαστήκαμε μόνον. Τα πάντα, από το όνειρο, μέχρι ακόμα και την ίδια την ουσία της ζωής. Είναι σίγουρα η μεστότερη συνθετική δουλειά του Matt Elliott μέχρι σήμερα και πιθανώς η σπουδαιότερη. Κυριολεκτικά εκπληκτικό.
