Only Myocardial Infarction Can Break Your Heart

Το πρώτο συμπέρασμα είναι ταχύ και μάλλον αναπόφευκτο. Μα δεν είναι τόσο αυτό -εξάλλου μέχρις ενός βαθμού το περιμέναμε- όσο το ότι γίνεται ήδη απ' τον απόηχο του "The Right To Cry" και συμπέρασμα οριστικό: Ο Matt Elliott διέθετε ικανότατο απόθεμα φαιής ουσίας για να δώσει ακόμη ένα δίσκο υψηλής σκουρόχρωμης τραγουδοποιΐας. Την οποία προσηλωμένα υπηρετεί επί δεκαετία, όπως έχουμε ξαναπεί.

Ακριβώς εκεί, ωστόσο, βρίσκεται κι η έκπληξη. Το "Only Myocardial Infarction Can Break Your Heart" δεν είναι απλά και μόνον το 6ο άλμπουμ που διαβάζουμε να λέει Matt Elliott στο εξώφυλλο. Δείχνει αλλιώτικα μερικά πράματα ακόμη κι απ' το προκάτοχο "The Broken Man", κυρίως δε τη διάθεση του δημιουργού του να προσπαθήσει αυτήν τη φορά κάπως να διαφοροποιηθεί απ' τον εαυτό του. Όσο φυσικά του επιτρέπει το προσωπικό του ύφος και το πώς εντός αυτού αποδίδει τις ιστορίες του. Είναι, θα λέγαμε, ο λιγότερο σόλο απ' τους σόλο δίσκους του Elliott. Ή έστω έτσι ακούγεται.

Με κωλυόμενο τον Chris Cole στις ηχογραφήσεις για τον επόμενο Manyfingers δίσκο (πιθανολογούμε), αλλά μπορεί κι από γενικότερους λόγους αναζήτησης μιας φρέσκιας χημείας, ο Matt Elliott συνεργάζεται στο "O.M.I.C.B.Y.H" με άλλους παρτενέρ. Μαζί με τον Jeff Hallam στο διπλό μπάσο, τον Raphael Seguinier σε ντραμς και κρουστά και τον εμπλεκόμενο-κλειδί David Chalmin σ' ένα πλήθος οργάνων και χειρισμών (βιόλα, πιάνο, Rhodes, Wurlitzer, μέλοτρον, σινθεσάϊζερ, μπομπινόφωνο), μα κι επιπρόσθετες κιθάρες και φωνητικά. Σαν θεατές στο ίδιο έργο, τους δύο τελευταίους συναντούμε σε παρόμοιους ρόλους και στο επίσης περσινό "Minimalist Dream House" των αδελφών πιανιστών Katia & Marielle Labesque.

Δεν προέκυψε ποτέ στη δισκογραφία του Elliott τόση ανάγκη να δοκιμάσει τις γνώσεις του στην ενορχήστρωση όση εδώ. Και χωρίς τα σημερινά δεδομένα, ήταν αδύνατον τούτη η πρόταση να γραφτεί πριν ένα δίσκο. Το στούντιο εντούτοις προσθέτει στο συνολικό αποτέλεσμα όταν βρει έτοιμο υλικό για να πατήσει. Κι εν προκειμένω υπάρχουν καινούργια τραγούδια που ξαναδηλώνουν τη δεινότητα του Matt Elliott να διαπερνάει με τις μινόρε γραφές του την πραγματικότητα, αλλά και το ότι μπορεί να το κάνει καλύτερα από άλλους. Με τον μοναδικό, δικό του, τρόπο.

Το "The Right To Cry" ξεκινάει αργά, λες παραμελημένα. Αμέσως προκύπτει κατάσταση ντέζα εντεντού ("πριν ακουστόν"), αφού νομίζεις πως κατά σύμπτωση γυρίζει πάλι το ντεμπούτο του Leonard Cohen. Λάθος σου. Ολόιδιο με παλιότερό σου. Το κομμάτι ανοίγεται, σε τυλίγει, σε σφίγγει για δεκαεπτά λεπτά. Παρά τη διάρκειά του, είναι ό,τι πιο μονογονιδιακό πάνω στον καλλιτέχνη καθαυτόν έχει κατατεθεί σε δίσκο του Elliott απ' το "The Kursk" κι εντεύθεν, ένα τραγούδι που παρακαλεί σαν μικρό παιδί να ανέβει ζωντανά με μπάντα. Έπεται η α λα Paco De Lucia ορχηστρική καντάδα του "I Would Have Woken You With This Song". Ή το "Prepare To Disappointment" με την τσακισμένη, καταληκτική ουρά του. Ή το "De Nada".

Το '13 μάς άφησε πια κι ανάμεσα στα λίγα καλά του ήταν και τα επετειακά γενέθλια του "The Mess We Made". Κι επειδή γράφοντας για δίσκους και μουσική η σιωπή δεν θα πει ποτέ της βαριές κουβέντες, λέμε εμείς τελικά ότι το "Only Myocardial Infarction Can Break Your Heart" είναι απ' τους πιο άρτιους εκφραστικά δίσκους του Matt Elliott, ίσως περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον μετά τον πρώτο του. Μα; ...Κι όμως είναι.

Και κάτι για τον δρόμο που λέμε. Στα δύο μπόνους τρακ της περιορισμένης έκδοσης, ο Elliott πιλοτάρει εκ νέου το όχημα των The Third Eye Foundation, με την απολύτως αναμενόμενη ηχητική αμφίεση αρρώστιας. Η δραματική του φαντασία σε τέτοιες περιπτώσεις δεν κρίθηκε ποτέ της περιττή. Δεν κρίνεται ούτε κι εδώ.