Για να καταλάβετε, κάπου στις αρχές των nineties ήταν συνηθισμένο στην Αμερική τα punk labels να κυκλοφορούν και να προωθούν ονόματα της free jazz. Ο πιανίστας Matthew Shipp πέρασε από την 2-13-61 του Henry Rollins, πριν ο Peter Gordan τον υπογράψει στην Thirsty Ear (ο ίδιος τα εξιστορείται σε συνέντευξή του στο τελευταίο τεύχος του 'Straight No Chaser').
Καθοδόν του εμπιστεύτηκε τη σειρά 'The Blue Series', στην οποία ο Matthew Shipp έχει διττό ρόλο, του επιμελητή και του κεντρικού συμμετέχοντος. Κοντά στον ίδιο και στους, σχεδόν σταθερούς, συνεργάτες του, τον William Parker στο μπάσο (με μια πολυετή εμπειρία κοντά στον Cecil Taylor) και τελευταία τον drummer Gerald Cleaver, για κάθε ένα νούμερο της σειράς μοιράζονταν και ειδικές προσκλήσεις. Κάθε album και μια ξεχωριστή συνεργασία-αναφορά - πολύ απλός ο κανόνας.
Το 'Equilibrium' είναι το τέταρτο album της σειράς. Στο ένθετό του ο Matthew Shipp γράφει για πρώτη φορά τις δικές του σκέψεις πάνω σε όσα συνέβησαν μέχρι σήμερα και χαρακτηρίζει το παρόν ως ''σύνθεση όσων έμαθε από όλα τα προηγούμενα''. Τη σκυτάλη από τους Anti Pop Consortium του προκάτοχου 'Nu-Bop' παίρνει εδώ ο πενηνταπεντάχρονος βιμπραφωνίστας Khan Jamal, ενώ για δεύτερο συνεχόμενο album μένει με το σχήμα στο studio ο Chris Flamm στα πλήκτρα και στον προγραμματισμό (dj, γνωστός ως FLAMM, το επώνυμό του με κεφαλαία, δηλαδή). Οι τελευταίοι ήταν και οι εξυπνότερες κινήσεις που μπορούσε να κάνει ο Matthew Shipp και οι βασικότεροι παράγοντες που ανοίγουν σημαντικές πτυχές στην ομορφιά του 'Equilibrium', που όπως πολύ πετυχημένα δηλώνει ο τίτλος του είναι μια ισοδυναμία της κλασικής jazz με σύγχρονα, χορευτικά ως επί το πλείστον στοιχεία. Τα 'Nebula Theory', 'Equilibrium' και 'World Of Blue Glass', δίπλα στα ρυθμικότερα 'Vamp To Vibe' και 'Cohesion'. Να γιατί ο Matthew Shipp φαντάζει ως ένας από αυτούς που μπόρεσε μέσα από κυκλοφορίες με τέτοια χημεία να περάσει ό,τι ξέραμε παλιά ως jazz στους σημερινούς καιρούς, απλώς προσαρμόζοντάς το.
Τώρα εξηγούνται επίσης και όσα βαριά είπε πάλι ο ίδιος σε μια άλλη πρόσφατη συνέντευξή του, στο JazzTimes αυτή τη φορά, πως η jazz πεθαίνει. ('It's been standing quite still for a long time'). Και δε μιλάει ο πρώτος τυχόν, είκοσι χρόνια στη Νέα Υόρκη έχει στην πλάτη του ο Matthew Shipp. Η άποψή του, όπως κατατέθηκε, είναι και αυτή που τον προτρέπει να δράσει αφυπνιστικά και τολμηρά. Συνειδητοποιημένα πράγματα!
Τρόπο τινά αναδρομή στα τελευταία είκοσι χρόνια της νεοϋορκέζικης jazz είναι και ό,τι ακούμε στο παρόν album. Από την αυτοσχεδιαστική της παραδοσιακής σχολής, μέχρι τους Medeski, Martin & Wood. Ρυθμική, ουσιαστική, επιτήδεια και προπαντός με ένα ατίθασο, οξυδερκές και αστραφτερό πνεύμα. Πολύ καλό album. Για να δούμε τώρα πώς τα βρήκε με τον EL-P. Είμαι περίεργος.