Hell's kitchen

(...η προσπάθεια του συμπαθούς Maxim, από τους Prodigy, να ανακηρύξει εαυτόν αυτόνομο hip hop αρτίστα, από τους σκοτεινούς μάλιστα, στέφεται με ιδιαίτερη... αμφιβολία. Έχει φίλους όμως, και ως γνωστόν : αν έχεις φίλους διάβαινε!)

Ακόμη ένας πρόντιτζης λοιπόν δοκιμάζει την τύχη του εκτός ομάδος... λίγο πριν κατέβει -όπως ακούγεται...- μετά από πολύ καιρό με πλήρη σύνθεση η ομάδα στο γήπεδο. Προηγήθηκε ο Liam Howlett (ο «ήχος» του γκρουπ), που έβγαλε τις πηγές και τα ντι-τζεϊ-λίκια του στη φόρα, και ακολουθεί τώρα ο... Keeti Palmer, τον οποίο και έφερε στους Prodigy ο ίδιος ο Howlett το 1993. Γνωστότερος ως Maxim (Reality...), η ταυτότητά του στη θέση του επαγγέλματος γράφει Ragga MC και πλέον στο C.V. του περιλαμβάνεται και η έκδοση (μπορούμε να το λέμε και... βγάλσιμο άραγε;) ενός προσωπικού δίσκου. Όχι και τόσο προσωπικού βέβαια...
Δεν κατέληξα στο αν το όλο πράγμα μπερδεύτηκε στο επίπεδο των προθέσεων ή σε αυτό των ικανοτήτων. Πρόθεση του Maxim φαίνεται ότι ήταν ένας κατά βάση σκοτεινός hip-hop δίσκος, αισθητικής υπόγειας και νοοτροπίας ευφυούς, στα πρότυπα των Wu Tang Clan (τελικά με το ζόρι στέκεται δίπλα σε έναν μέτριο δίσκο του Snoop Doggy Dogg η προσπάθειά του...). Παράλληλα θέλησε να διατηρήσει χαλαρούς τους δεσμούς με τον ήχο των Prodigy, τα «χοντρά» τους beat και τον τρόπο με τον οποίο σε αυτούς λειτουργεί το... ραπάρισμά του -επικουρικά ασφαλώς!- (έτσι σε κάποιες στιγμές το άλμπουμ είναι τόσο μετρίως Prodigy που σου σπάει τα νεύρα, π.χ. 'Killing culture'). Όταν πάλι θέλει να ανοιχτεί στο μαύρο ήχο του σήμερα γενικότερα, έως και τα εμπορικότερα R&B παρακλάδια του ('Scheming'), δεν έχει τα τραγούδια που θα σηκώσουν την όλη προσπάθεια.
Και τελικά αυτό που φαίνεται να σκοτεινιάζει στο δίσκο είναι περισσότερο η διάθεση του ακροατή (από τα νεύρα του για το μπέρδεμα...) παρά η ατμόσφαιρά του. Όσο φωτεινή είναι μια απλή 'Μαύρη Κυριακή' των Cypress Hill, άλλο τόσο σκοτεινή είναι η κραυγαλέα 'Κουζίνα της Κολάσεως' του Maxim. Και επιπλέον δεν έχει και samples ο τύπος, στερείται φαντασίας στο πως θα χρησιμοποιήσει τα έστω και λίγα που βρέθηκαν στα χέρια του... και δεν φαίνεται ικανός να οδηγήσει έναν σύγχρονο hip-hop δίσκο σε αυτό που χρειάζεται για να μην είναι μονότονος... σε χίλια-δυο μουσικά (και όχι μόνο) μονοπάτια δηλαδή (χωρίς να χάνεται και ο ίδιος μέσα).
Τι του μένει λοιπόν; Οι φίλοι που λέγαμε! Ας τους ευχαριστεί και με το παραπάνω... γιατί τον σώσανε από βέβαιο... πέσιμο (στην υπόληψή μας). Η Skin του χαρίζει σούπερ αισθηματικοθυμωμένη ερμηνεία και το 'Carmen Queasy' είναι αυτό που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε πρότυπο «μη ενοχλητικού» mainstream άσματος, για να το τραγουδάνε όλοι μαζί χιπ-χοπάδες, χαρντκόρια (λέμε τώρα...) και... άσχετοι. Αν ήταν έτσι όλα τα προμελετημένα εμπορικά singles, ποιον θα ενοχλούσε η εμπορικότητα άραγε (λες και ποιον ενοχλεί τώρα...); Στο 'Wolrldwide syndicate' o Diamond J, από τους Gravediggaz, δείχνει για λίγο στον Μάξιμο πως ραπάρει ο καλός ο κόσμος. Γενικά όλοι τον βοηθάνε τον φίλο τους, αλλά συν Howlett και χείρα κίνει..., όπως λέει και ένα παλιό hip hop ρητό!