Our earthly pleasures
Ανοίγοντας μια εγκυκλοπαίδεια θα δείτε το όνομα των Maximo Park να αναφέρεται στα κορυφαία γεννήματα-θρέμματα του Newcastle, μαζί μ' αυτά των Animals, Sting και Dubstar, όπερ σημαίνει πως εκμεταλλεύτηκαν αρκετά καλά τα έξι χρόνια της συνύπαρξής τους. Το όνομά τους, όμως, θα το βρείτε και στο χάρτη της Αβάνας (Maximo Gomez Park), όπου έδιναν ραντεβού τα παλικάρια του Κάστρο, ραντεβού ρομαντικά κατά μια έννοια. (Υπάρχουν και πιο ιντριγκαδόρικα ονόματα για γκρουπ που τα τρώει η ναφθαλίνη: Εφιάλτης, Στάλιν, Πολ Ποτ...) Και αν μετά από την επιλογή αυτού του ονόματος περιμένεις έργα τους με τίτλους "Sandinista", "Holiday in Cambodia" και "Capitalismo foraneo", θα απογοητευθείς. Για τον κόσμο τους τραγουδάνε, καθημερινές ασήμαντες μπουρδίτσες και δε θα χάσεις τίποτα αν προσπεράσεις το ένθετο με τους στίχους.
Για τη Warp μίλησα; Την ηλεκτρονικά προσανατολισμένη εταιρεία που αλλαξοπίστησε για χάρη τους και έχει κυκλοφορήσει και τα δυο τους άλμπουμ; Για τον τίτλο του παρόντος; Που όταν τον άκουσα περίμενα κανέναν Hieronymus Bosch στο εξώφυλλο, αντ' αυτού είδα ένα ζευγάρι χίπιδων που τους έχουν πιάσει οι ντροπές - αν αυτό το θεωρούν earthly pleasure εμένα δε μου πέφτει λόγος. Για το βαρβάτο promotion απ' το ΝΜΕ; Που ψήφισε και το πρώτο τους "A certain trigger" 15ο καλύτερό του πρόπερσι;
Franz Ferdinand, Libertines, Kaiser Chiefs, Bloc Party, Arctic Monkeys... Τα όμορφα σπρωγμένα πράγματα, όμορφα καίγονται. Δυο δίσκους με το ζόρι. Δε θα κάνουν την εξαίρεση οι Maxies. Θα μπορούσε να γίνει και μότο του ΝΜΕ η μοίρα τους: Η εφημερίδα των εφήμερων...
Όμως δεν είναι άσχημοι οι Maximo Park. Παίζουν γρήγορο, αγγλικό σαν των Jam ροκ, νευρικό σαν των XTC, με εφηβική ορμή αν και κοντεύουν τα τριάντα. Ο Paul Smith προλογίζει με χιούμορ στα live τα τρίλεπτα τραγούδια του, αλλά όταν οι κιθάρες και τα κίμπορντ ξεσαλώνουν φοράει το σοβαρό του και ολίγον δραματικό ύφος και αποκαλύπτει το χειμαρρώδες ταμπεραμέντο του. Όλα δουλεύουν ρολόι στη μηχανή των Park και η γλυκιά τους φασαρία σε κρατάει προσηλωμένο. Μόνο μην ψάχνεις αξιομνημόνευτες μελωδίες (όχι πως απουσιάζουν εντελώς, το "By the monument" διαθέτει μια τέτοια, το "Our velocity" άλλη μία), αθάνατα ριφ κιθάρας και μπασογραμμές αλά Joy Division. Αν σ' αρέσουν οι κιθάρες που μαζεύονται στα κουπλέ και στα κενά εφορμούν, εδώ να μείνεις.
Ο Νίκος Μπουντούρης είχε παραδεχτεί κάποτε πως δεν ήταν παιδί θαύμα, αλλά με σκληρή δουλειά κατάφερε να κάνει καριέρα. Τέτοια περίπτωση είναι και οι Maximo Park. Δεν έχουν τη χρυσή φωνή και το μοναδικό ήχο, αλλά μπορείς να τους χορέψεις, να δονηθείς απ' τα τραγούδια τους, να τους ευχαριστηθείς, να νοιώσεις ζωντανός και μετά να τους αφήσεις στην άκρη για καιρό. Ούτε έρωτες, ούτε κολλήματα. Αυτό όπως φαίνεται είναι και το αντιπροσωπευτικό μοντέλο του καιρού μας. Χωρίς τέτοιους δεν θα υπήρχε σκηνή, χωρίς Μπουντούρηδες πρωτάθλημα μπάσκετ.
