Panda - A story about love and fear
Το κοριτσάκι με τους φόβους που καίγονται σα σπίρτα. Ήταν ένα μικρό μικρό μικρό συνεσταλμένο Μαράκι που ψηλαφούσε τη μουσική με το βιολί, τη θερεμίνη και το λάπτοπ της. Της άρεσε να πλέκει παραμύθια για ένα μικρό μικρό μικρό κοριτσάκι που φοβότανε τα πάντα αλλά... όχι και τα πάντα. Το πρώτο "πάντα" είναι "τα όλα" και το δεύτερο είναι αυτά τα "μαλλιαρά μικρά κινέζικα αρκουδάκια". Κι ήρθε αυτό το μαυρόασπρο χοντρούλικο ζωάκι να την τραβήξει από την εφηβεία στην ενηλικίωση με τρόπο μαγικό, τραγικό και παράλληλα απομυθοποιητικό. Η μεταμόρφωση ήρθε μ' έναν κεραυνό.
Αυτά ως περίληψη για ένα ενιαίο έργο σε οκτώ πράξεις που φέρει την υπογραφή της May Roosevelt σε όλα: μουσική, λόγια, εκτέλεση, ενορχήστρωση, παραγωγή, μίξη, γραφιστικός σχεδιασμός. Με "την μικρή βοήθεια των φίλων" τους οποίους και ευχαριστεί στο εσώφυλλο.
Μουσικά πλέει ανάμεσα στην ηλεκτρονική ρομαντική ποπ και το λυρικό ήχο της θερεμίνης. Βασικές επιρροές η θητεία της ως ενεργού μέλους των 2L8, Mary & the Boy και Love Boat Orchestra από τη μια, κι απ' την άλλη οι διδαχές της Clara Rockmore, βιρτουόζου και αναγεννήτριας του πρώτου [ίσως] ηλεκτρονικού οργάνου που εφηύρε στις αρχές του 20ου αιώνα ο λόρδος Θέρεμιν.
Η λυρική δομή του έργου ενυπάρχει και στα "λόγια" που στοιχειοθετούν τον αφηγηματικό χαρακτήρα, ενώ η "απουσία φυσικών οργάνων" περνά μάλλον απαρατήρητη κάτω από τις αιθέριες κοριτσίστικες φωνές που παραπέμπουν στα γιαπωνέζικα μάνγκα και τη κοριτσομουσική σκηνή της άπω ανατολής.
Αρετές μπορούμε να διακρίνουμε και στις υπόλοιπες "εργασίες" με τις οποίες καταπιάστηκε η συνθέτις προκειμένου να ολοκληρώσει και να συνέξει το έργο της αυτό. Ο χωρισμός του σε δυο πράξεις σηματοδοτείται από ένα μπλακάουτ μεταξύ τετάρτου και πέμπτου μέλους. Η κορύφωση της δομής "αρχή-μέση-τέλος" έρχεται στο καλύτερο κομμάτι, "αυτό με τον κεραυνό" όπως το ονομάζει, που απομακρύνεται ιδανικά από τον χαρακτηριστικό ήχο του υπόλοιπου συνόλου.
Τέλος, αξίζει μνείας και το δημιουργικό του "περιτυλίγματος". Γραφιστικά θεωρώ πως είναι ότι πιο πρωτότυπο και προχωρημένο έχουμε δει ποτέ από έλληνα καλλιτέχνη σχεδιαστή στο δισκογραφικό χώρο. Κι αυτός δικό της έργο όπως προείπα, με την παράλληλη ιδιότητα της γραφίστριας. Ιδιαίτερα εκεί που το κόκκινο χρώμα μωβίζει σαν υποψία "κακέκτυπου".
