Esoteric Warfare

(Σε παράλληλη ακρόαση με το Soft Pink Truth: Why Do The Heathen Rage?)

Ποτέ κανείς δεν θα καταλάβει πως ακριβώς έχει το πρόβλημα με τη Μέση Ανατολή και ποια ακριβώς είναι η κατάσταση με το Black Metal σήμερα. Και στις δύο περιπτώσεις κάθε επόμενη ημέρα τα πράγματα περιπλέκονται ακόμη περισσότερο. Την Κυριακή το βράδυ έβλεπα ένα ρεπορτάζ για την επιστροφή του τουρισμού στη Συρία και αμέσως μετά έβαλα να ακούσω το νέο δίσκο των Mayhem. Την Δευτέρα το βράδυ διάβαζα για νεκρούς σε κάποιο στενό της Συρίας και στη συνέχεια χαζεύοντας με το ipad "πέτυχα τους Erasure" να διασκευάζουν το εξαιρετικό 'Buried By Time And Dust', από το ντεμιστερισντουμσαταναςφτουκαιβγαινω κλπ. Μυστήρια πράγματα...

Όχι βέβαια ότι είναι εύκολο να καταλάβει κανείς και το τι ακριβώς συμβαίνει με την περίπτωση των Mayhem. Οι οποίοι ουσιαστικά δεν υπάρχουν. Παρότι συνεχίζουν και περιοδεύουν και παρότι συνεχίζουν και βγάζουν δίσκους (και μάλιστα αυτή τη φορά και καλούς δίσκους). ΟΚ. Ο Attila παραμένει η εμπροσθοφυλακή, οι υπόλοιποι γύρω του αλλάζουν (αυτό συμβαίνει και με άλλα συγκροτήματα, μη σου πω με τα περισσότερα πλέον), το περίεργο όμως είναι ότι όσοι έρχονται και παρέρχονται εξ αρχής δηλώνεται πλέον ότι δεν αποτελούν μόνιμα μέλη του γκρουπ. Έρχονται για να "υπηρετήσουν" την ιδέα των Mayhem, προφανώς και για να εξυπηρετήσουν την υπόλοιπη καριέρα τους και την υστεροφημία τους προφανέστερα, καθότι ακόμη και πράκτορας ασφαλίσεων να είσαι, όλο και κάτι θα κερδίσεις δηλώνοντας ex-Mayhem member. Οι Mayhem είναι πάνω και πρώτα από όλα το λογότυπο τους, η ιστορία, το παρελθόν, το θανατικό, η πρωτοπορία, το χάος από το οποίο προήλθαν όλα (ή σχεδόν όλα).... ε και 10% ο Attila, για να μην είμαστε και άδικοι.

Το πράγμα περιπλέκεται ακόμη περισσότερο αν θέλουμε να βάλουμε στην ωραία και χρήσιμη αυτή κουβέντα τον Drew Daniel, το ½ των Matmos δηλαδή, τους οποίους τόσο έχουμε αγαπήσει από τότε που ως μικρά παιδιά έπαιζαν με χειρουργικά νυστέρια, και με των οποίων τη δισκογραφία έχουμε να ασχοληθούμε περίπου δέκα χρόνια. Αδικαιολόγητα όμως, γιατί πέρσι, μέσα από ένα ανόητης σύλληψης και πάλι project, κυκλοφόρησαν ένα εξαιρετικό άλμπουμ (The Marriage Of True Minds, μέσα από διαδικασία παρά-ψυχολογικών πειραμάτων κλπ). Ενδιαφέρων καλλιτέχνης, όπως και να έχει, ανοιχτά ομοφυλόφιλος, καλεί μερικούς ακόμη πιο ανοιχτά ομοφυλόφιλους (Anthony) και διασκευάζουν τραγούδια από τον χώρο του black metal, μιας μουσικής κατά βάση ομοφοβικής, που όμως ως γνωστόν κατά καιρούς έχει καταξιωθεί από ουκ ολίγους ανοιχτά ομοφυλόφιλους (Gaahl) και έχει τις ρίζες της και σε αρκετούς άλλους (Rob Halford).

Αλλάζω θέμα πριν ερωτηθώ τι σχέση έχουν οι Judaspriest με το black metal, καθότι ακόμη δεν είμαι έτοιμος να απαντήσω.

Η διασκευή στο Black Metal των Venom προκαλεί και γέλια και κλάματα (από όποια μεριά το δει κανείς). Μου θύμισε την περίπτωση των Bollock Brothers, που το 1983 πέρασαν ένα-δυο electro χέρια το Never Mind The Bollocks των Sex Pistols και καθότι ήμουν τότε 5 ετών, αυτό με βοήθησε να τους αγαπήσω (τους Sex Pistols). Παρακάτω τα πράγματα βελτιώνονται, σε όλη τη διάρκεια όμως το όλο concept παραμένει καλύτερο ως Ιδέα παρά ως εφαρμογή.

Ο Daniel σκορπά αφειδώς ρετρό υλικό, είτε πρόκειται για προτοτέκνο μπλιμπλίκια, είτε για samples των Snap!, που σκάνε εκεί όπου ίσως και να τα περίμενες, έτσι όπως κύλαγε το πράγμα. Το μονοκόμματο Ready To Fuck των Sarcofago μετατρέπεται σε gay anthem for the new millennium, που θα έλεγαν και κάτι γνωστοί μας, αλλά ως γνωστόν στο σεξ, τον πόλεμο και την ταρίχευση δεν υπάρχουν στεγανά. Το -κατάξερο από όπου και να το πιάσεις- Maniac των Hellhammer θα μπορούσε να δηλωθεί και ως διαστρέβλωση σε εκείνο του Giorgio Moroder χωρίς να ανοίξει ρουθούνι. Γενικώς επικρατεί διασκέδαση στο δίσκο, αλλά έχω την εντύπωση ότι ο δημιουργός έχει κάνει ένα-δυο βήματα πίσω από το εγνωσμένο των ικανοτήτων του, ακόμη και σε σχέση με όσα είχε καταφέρει μερικά χρόνια πριν σε παρόμοιο κλίμα, επάνω σε h/c punk υλικό ('Do you want new wave or do you want the soft pink truth?', με φινετσάτη, αλά λόξιγκας- Devo, ελεκτροαπόδοση του Do They Owe Us A Living? των Crass, για να μπορείτε επιτέλους να το ακούτε και με την καλή σας).

Το Esoteric Warfare διαρκεί 51 λεπτά και πράγματι υπηρετεί πιστά το πνεύμα των Mayhem, παρότι μετά το πέρας των ηχογραφήσεων άπαντες αποχώρησαν ζωντανοί από το studio και ούτε μια σωστή φωτογραφία δεν βγήκε. O Νορβηγός κιθαρίστας Teloch είναι αυτός στον οποίο ανατέθηκε πλέον η βρώμικη δουλειά και τα πηγαίνει περίφημα, καθότι χωρίς να έχει πρόβλημα στις υπερηχητικές ταχύτητες, εδώ κι εκεί χώνει και κάποιες πινελιές κιθάρας, που ψάχνει τρόπο να απεγκλωβιστεί από τα κλισέ του είδους. Αλλά κατόπιν επιστρέφει (τάχιστα φυσικά) στα κλισέ.

Το Psywar, που ήταν και το πρώτο τραγούδι που βγήκε προς τα έξω, σίγουρα αδικεί το υπόλοιπο άλμπουμ, που έχει να προσφέρει πολλά περισσότερα από μερικές ακόμη συζητήσεις για τη σχέση του black metal με το μιλιταρισμό, το ναζισμό και λοιπές εις -ισμό αηδίες. Στα 7 λεπτά του Posthuman γίνεται απολύτως ξεκάθαρο το τι μπορούν και τι πρέπει να προσφέρουν οι Mayhem στο ακραίο metal του σήμερα, πέρα από τη βαριά σκιά του ονόματος τους, και μάλιστα χωρίς να αποσυνδέουν τον ήχο και την αισθητική τους από το παρελθόν τους. Γενικώς υπάρχει αρκετή πειραματίλα σε όλη τη διάρκεια, αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι αν την απομονώναμε θα είχαμε ένα καλύτερο αποτέλεσμα.

Ως προς το 'Why Do The Heathen Rage ?'; Γενικώς υπάρχει αρκετό χιούμορ σε όλη τη διάρκεια του δίσκου και είμαι σίγουρος ότι μόνο αν το αντιληφθεί κανείς μπορεί να βρει κάποιο νόημα στην όλη προσπάθεια και να την γουστάρει και από πάνω. Διότι, όπως σωστά έχει ήδη ειπωθεί, ποιος ο λόγος να αναζητάς "ντισκογκεη" διασκευές αν είσαι ορκισμένος στο αληθινό black metal, και ποιος πάλι ο λόγος να ψάχνεσαι με μηδενιστικούς και μισάνθρωπους ύμνους, αν είσαι η χαρά της ζωής προσωποποιημένη;

Οφείλω πάντως να δηλώσω ότι πριν την ακρόαση σκόπευα να αγοράσω το άλμπουμ των Soft Pink Truth και μάλλον όχι αυτό των Mayhem, ενώ πλέον κλίνω προς το αντίστροφο. Είμαι true τύπος τελικά.