Αλάνα
Την πάτησες αν απ' το προφανές πιάσιμο κάνεις το λάθος και μπεις να εισάγεις το παρόν κείμενο με σκέψεις για το μεταναστευτικό στην Ελλάδα. Σε δέκα λεπτά το πολύ θα 'χεις διαπιστώσει ότι έγραψες μισή σελίδα έχοντας πει ελάχιστα, και σε τέτοιους καιρούς δεν είναι για να λες ελάχιστα για ένα τέτοιο ζήτημα, και για το δίσκο τίποτα. Οπότε, θα αναφέρω απλά το θετικό που 'ρχεται μόνο του, κι αφορά πολυπλεύρως, ότι τα παιδιά των μεταναστών είναι πλέον στην πρώτη και πιο σκληρή γραμμή της δημιουργίας στην Ελλάδα, κι εμμέσως βοηθούν μια εκ φύσεως καχύποπτη κοινωνία, ακόμα ανέτοιμη, να σκεφτεί και να λειτουργήσει πολυπολιτισμικά. Θα λύσει πολλά αυτό. Κι ασφαλώς το να γράφουν τραγούδια στην ελληνική γλώσσα, είναι ένα βήμα ισότιμο με ιστορική ανατροπή.
Για τον MC Yinka, τον ελληνονιγηριανό Μανώλη Αφολιάνο, είχα αναφερθεί υπό μια σημαντική αφορμή σ' αυτήν την πρόσφατη ανασκόπηση, κοιτάξτε κατευθείαν στο τρία. Θα επισημάνω μονάχα πως το σόλο ντεμπούτο του έρχεται ως το λογικό βήμα μετά από σειρά συνεργασιών, Palyrria, Dr. Vodkatini, Blend και τα δυο πρόσφατα άλμπουμ του Φίλιππου Πλιάτσικα οι πιο χτυπητές. Είναι κι η πρώτη κυκλοφορία του νεοϊδρυθέντος label του τελευταίου, μην ψάξετε τη λέξη "μέλυδρο" στο λεξικό, ωστόσο, δεν υπάρχει, όπως και κάθε λογοπαίγνιο. Βέβαια, σ' ένα παραπαίον αλλά γιγαντωμένο εγχώριο λάιφστάιλ, κι εν μέσω περίεργων εποχών, όπου τα σάπια του μέρη δεν ξεχωρίζουν όσο παλιότερα απ' τα υγιή, δεν είναι σίγουρο ότι το σόου κι η αρκούδα θα 'χουν εφεξής τη σχέση που ξέραμε. Το βάζω για κουβέντα, μιας κι έτυχε να δω τον Yinka στα φετινά μουσικά βραβεία του Mad, με Δήμητρα Γαλάνη κι Imam Baildi, αλλά αφού είναι γεννημένος και μεγαλωμένος στην Ελλάδα, κάτι θα 'χει κατά νου σχετικώς, κοινωνικοπολιτικό τραγούδι κάνει εξάλλου, είναι ο νέος κρίκος κείνης της αλυσίδας που δένει Μάνο Λοΐζο κι Active Member.
Με την "Αλάνα", τώρα, τα πράματα είναι πιο σαφή: αν απαριθμήσεις τα συν και πλην της, βλέπεις και την άκρη. Ξεκινάω με τα πρώτα. Ο Αφολιάνο έχει μια πραγματικά πολύ καλή φωνή. Σε μερικά ρεφρέν μου θύμισε αυθόρμητα τον Βλάση Μπονάτσο στα 70s (κομπλιμέντο, ήταν απ' τους αχτύπητους στην καλή φάση του). Επίσης, το cd του έχει μερικές συνεισφορές επιπέδου, ενώ κι ο ίδιος ο δημιουργός του δίνει μερικά εξαιρετικά δείγματα σύνθεσης. Ο "Χαιρετισμός" δε θα 'ταν έτσι χωρίς το sampling του Βασίλη Γιουβρή (Yosebu) π.χ., έχει κι επίκαιρο μήνυμα, κολλάει και τραγουδιέται κι εύκολα, ευνόητες οι προϋποθέσεις για χιτ. Το "Over There", τέταρτο και τελευταίο στα αγγλικά, είναι ένα αυθεντικό dub. Θα αναφέρω και το "Ταξίδεψέ Με", καθώς και το σπουδαίο "Πάνω Από Το Νέφος" του Yegor Sergei (Γιώργο Αργυρίδη τον ξέραμε στους Spy F & The Zakulas πριν λίγα χρόνια), με τον οποίον όμως ο MC Yinka έχει κάνει και καλύτερα κομμάτια σε σχέση με τα φετινά. Θα λογαριάσω στα συν, επίσης, και την άψογη χρήση της ελληνικής γλώσσας.
Απ' την άλλη, όμως, το πακέτο 67 λεπτά+15 τραγούδια αποδεικνύεται βαρύ. Το cd κάνει κοιλιές από νωρίς, μόλις απ' το πέμπτο τρακ, κι επιφυλάσσει και μερικές αργότερα. Μετά, ο στίχος σε σημεία μοιάζει να γίνεται αυτοσκοπός. Έρχονται ξανά νοήματα που 'χουν τεθεί κι αλλού, με όμοιες ή παρόμοιες φράσεις, ρίμα κι ομοιοκαταληξία ενίοτε δε βγαίνουν επιτυχημένα, εκβιάζονται κάπως σε στιγμές, κι επιπλέον, ο λόγος γίνεται κάποτε υπερβολικά αναλυτικός. Παλιότερα και κάτι πανκ ελληνόφωνα το 'χαν να εξηγούν μέχρι και την τελεία. Η στιχουργία ολοκληρώνεται στη σκέψη, δε χρειάζεται "δηλαδή", κι ευτυχώς, είναι απ' αυτά που θα τα λύσει η εμπειρία. Όχι όμως και τα λάθη στο ένθετο. Όπως δε λες επιτυχημένο και το στιλιστικό στήσιμο στο εξώφυλλο, που τα φέρνει σε νίντζα, ήταν προτιμότερος ένας "αλάνας" συμβολισμός, ευθύς και πολιτικός.
Τι λένε οι απολογισμοί; Ένα αδιαμφισβήτητα πολύ ενθαρρυντικό βήμα, βέβαια στο σύνολό του προσωπικά δε θα το 'λεγα σπουδαίο, τα συν και πλην ζυγίζονται, λαμβάνεται εξτρά κι ειδικώς υπόψη το κοσμοϊστορικό τού εν λόγω βήματος για την ελληνική πραγματικότητα, κι η απόφαση θα 'ναι η ανάλογη. Αυτά λένε...